Euro 2021

Έστω και με έναν χρόνο καθυστέρηση το Euro που όλοι περιμέναμε έφτασε στο τέλος του. Και προφανώς η ανάγκη μου είναι τέτοια που πρέπει να αφήσω και εγώ ορισμένα σχόλια για αυτήν την ευρωπαϊκή γιορτή του ποδοσφαίρου.

Μια γιορτή που παραλίγο να μετατραπεί σε κηδεία. Και όμως ό,τι συνέβη με τον Έρικσεν πρέπει να μας υπενθυμίσει 2 πράγματα. Πρώτον: Όσο διάσημος και αν ήταν ο Έρικσεν εκείνη την στιγμή δεν τον έσωσαν ούτε τα χρήματα, ούτε η δόξα αλλά ο MVP Κιάερ και οι γιατροί με τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που κατέβαλαν. Και δεύτερον πόσο σημαντικό είναι να ξέρουμε όλοι πολύ βασικά πράγματα για τις πρώτες βοήθειες (θα μπορούσε να ενταχθεί ως μάθημα στα σχολεία για παράδειγμα) αλλά και πόσο χρήσιμος είναι ο απινιδωτής καθώς όπως διάβασα θα πρέπει να επιβάλεται να υπάρχει σε κάθε γήπεδο από επιπέδου Champions League μέχρι ερασιτεχνικού της Κάτω Ραχούλας αλλά και σε κάθε μαγαζί ή εταιρεία (εδώ γελάμε δυστυχώς).

Και πάμε τώρα στο αγωνιστικό κομμάτι. Τι να πρωτοσχολιάσω. Ας ξεκινήσω με την αγαπημένη για ευνόητους λόγους Πορτογαλία . Φερνάντο Σάντος σε αγαπάμε για την πορεία της Ελλάδας όσο ήσουν προπονητής μας αλλά προσωπικά θεωρώ ότι το σύστημα που εφαρμόζει στην Πορτογαλία δεν βγαίνει. Στην Ελλάδα ταίριαζε λόγω των παικτών μας αλλά στην επιθετικογενή Πορτογαλία η τακτική του Σάντος νομίζω υποτιμάει την ποιότητα των Πορτογάλων παικτών. Βέβαια με αυτήν την τακτική του βγήκε το Euro το 16. Απλά τώρα που έχει φύγει το άγχος του ευρωπαϊκού τίτλου μήπως θα πρέπει να λειτουργήσει λίγο πιο επιθετικά;

Επίσης να αναφερθούμε στις εκπλήξεις του φετινού τουρνουά : Τσεχία, Ελβετία και φυσικά Δανία. Ομάδες με όλη την σημασία της λέξης χωρίς κάποιον σούπερ σταρ πέταξαν έξω μεγαθήρια, με ωραίο ποδόσφαιρο. Προφανώς η Δανία κέρδισε τον σεβασμό και την συμπάθεια όλων και ήταν και αυτή που σχεδόν όλοι υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να ήταν φιναλίστ. 

Και πάμε στις ομάδες που συμπλήρωναν τον όμιλο του "Θανάτου". Μαζί με την Πορτογαλία η κάτοχος του Μουντιάλ Γαλλία και προφανώς η Γερμανία. Και μέσα σε αυτόν τον όμιλο η Ουγγαρία που κανείς θα περίμενε να μετατρεπόταν σε σάκο του μποξ. Και όμως η Ουγγαρία ήταν αυτή που κρατούσε την πρόκριση στα χέρια της για τα περισσότερα αγωνιστικά λεπτά από τις υπόλοιπες 3 ομάδες. Πρώτο καμπανάκι για τις συν-γκρουπίτισσες της που δεν το αντιλήφθηκαν. Η παγκόσμια πρωταθλήτρια Γαλλία με το μπλαζέ ύφος της νομίζω δεν κατέβηκε ποτέ στο Euro. Και το έχω ξαναπεί και για το προηγούμενο Μουντιάλ. Οι αγώνες δεν κερδίζονται με τους προηγούμενους τίτλους, ούτε με την φίρμα, ούτε με τα ονόματα. Οι αγώνες κερδίζονται μέσα στο γήπεδο. Η Γαλλία έπαιζε ποδόσφαιρο για λίγα λεπτά, τόσο όσο αρκούνταν για να πάρει την πρόκριση. Μπορεί εν μέρει σωστή λογική για όταν είσαι στους ομίλους. Αλλά και πάλι είσαι παγκόσμια πρωταθλήτρια. Και έρχεται ο αγώνας με την Ελβετία. Η υπεροψία πάντα πληρώνεται. Η Ελβετία κάνει ανατροπάρα και πάει το ματς στα πέναλντι. Ο Ντεσάμπ αποφασίζει να βάλει τον 21 χρόνο Εμπαπέ στο τελευταίο πέναλντι, θεωρώ περισσότερο για λόγους μάρκετινγκ. Ξανά υπεροψία. Προφανέστατα το άγχος κυριεύει τον Κιλιάν και η Γαλλία πάει σπίτι της.

Για την Γερμανία πάλι δεν θεωρώ ότι ήταν μπλαζέ, απλά έχει χάσει την λάμψη της. Και να θέλει δεν μπορεί να παίξει όπως έπαιζε παλιά, ειδικά στην άμυνα έχει πολλά κενά και αυτό πληρώνει στον αγώνα με την Αγγλία. Βέβαια η στιγμή του Μίλερ μπορεί να άλλαζε τον ρου του αγώνα αλλά με το αν δεν γράφτηκε ποτέ η ιστορία.

Αχ και έφτασα επιτέλους στις 2 φιναλίστ. Λοιπόν όποιος ξανακράξει την Ελλάδα για το πώς έφτασε και πήρε το Euro δεν θα συγκρατηθώ. Αυτούς τους παίκτες είχαμε, έτσι μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τα μεγαθήρια και έτσι τα καταφέραμε. Όμως η "υπερδύναμη" Αγγλία που έπαιζε μες στο σπίτι της, με την υποστήριξη 60.000 οπαδών της δεν δικαιολογείται που έπαιξε έτσι. Απλά δεν το δέχομαι. Ό,τι πιο συντηρητικό σε παιχνίδι από το 2 λεπτό, δεν εκδήλωνε καν επίθεση, για τελικές δεν το συζητάω καν.  Ο τρόπος που πέρασε η Αγγλία στον τελικό και το άκρως συντηρητικό παιχνίδι της στον αγώνα έδιωξαν ακόμα και τον τελευταίο υποστηρικτή της. Επίσης στα πέναλντι ο προπονητής τα θαλάσσωσε. Δεν πήρε το μάθημα από την Γαλλία και τον Εμπαπέ. Αν και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι η εμμονή του με τον Σάκα έχει να κάνει επίσης με θέμα μάρκετινγκ και επιβολή από μάνατζερ. Όπως και να έχει όμως τελικά το βράδυ στο Γουέμπλεϊ αποδόθηκε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. 

Η Ιταλία, η ομάδα που ποτέ δεν ήρθε ως φαβορί, από τις εμφανίσεις της στον όμιλο άρχισε σιγά σιγά να ανεβαίνει στην σκακιέρα, απέκλεισε 2 άλλα θεωρητικά φαβορί Βέλγιο και Ισπανία και εν τέλει κέρδισε τις καρδιές όλων. Μια ομάδα με όλη την σημασία της λέξης, με κατά κόρον νεαρούς παίκτες, χωρίς κάποιον σούπερ σταρ, με ελκυστικό ποδόσφαιρο που πάντα προσπαθούσε να παίξει και να δημιουργήσει ευκαιρίες. Προφανώς δεν είναι η καλύτερη ομάδα που έχει πάρει ποτέ το ευρωπαϊκό όμως την δεδομένη στιγμή ήταν αυτή που το άξιζε περισσότερο. 

Και τελικά αυτή ήταν η μεγάλη διαφορά των 2 ομάδων. Η Αγγλία, με τους πολυδιαφημισμένους παίκτες της που στήνονται χοροί εκατομμυρίων στα πόδια τους, παρουσίασε μια τόσο συντηρητική και αναιμική εικόνα, ενώ αντίθετα η Ιταλία χωρίς τις φίρμες παρουσίασε ένα πιο δεμένο σύνολο, με πάθος και μαχητικότητα. Για αυτό το ποδόσφαιρο θα παραμείνει το πιο δημοφιλές και λαοφιλές άθλημα.

ΥΓ1: Η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη αποδόθηκε και για τον Σπινατσόλα. Καλή ανάρρωση παικταρά!!!!

ΥΓ2: Ξαφνικά μια νέα αδυναμία γεννήθηκε --> Κιέζα είσαι ένας γλύκας!!!

Cinema Paradiso - Η επιτομή της 7ης Τέχνης

"Εάν οι σινεφίλ είχαν μία ταινία-σύμβολο/σήμα κατατεθέν (όπως κάθε κράτος διαθέτει την σημαία του και τον εθνικό του ύμνο), τότε αυτή η ταινία-σύμβολο θα ήταν το "cinema paradiso", τα λόγια ενός ανώνυμου σχολιαστή στο Αθηνόραμα. 

Η ταινία περιγράφει την ζωή του μικρού Τοτό σ'ένα χωριουδάκι της Σικελίας. Η γνωριμία του με τον Αλφρέντο, τον μηχανικό προβολής του τοπικού σινεμά στέκεται σημαντική καθώς ο Τοτό μαγεύεται από τον κινηματογράφο και η ζωή του καθορίζεται από το μέσο μέχρι την ενηλικίωσή του. Μεγάλος πια έπειτα από 30 χρόνια και έχοντας αναζητήσει την τύχη του στην Ρώμη πληροφορείται για τον θάνατο του Αλφρέντο οπότε γυρίζει πίσω στο μέρος που του ξυπνάει τόσες αναμνήσεις.

Tο Cinema Paradiso είναι η επιτομή της έβδομης τέχνης, ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό υπάρχει για να περιγραφτεί η έννοια του κινηματογράφου. Είναι από τις ελάχιστες ταινίες που παρουσιάζουν την επιρροή του ίδιου του μέσου στις ζωές των ανθρώπων. Δεν είναι μόνο ο μικρός Τοτό (Σαλβατόρε ως έφηβος) που μαγεύεται, είναι όλη η μικρή κοινωνία του χωριού που ζει και αναπνέει για τις ταινίες. Ο δημιουργός, Τζουζέπε Τορνατόρε, βάζει βιογραφικά στοιχεία στην ταινία όντας γεννημένος ο ίδιος στην Σικελία και παρουσιάζει με τόσο γλαφυρό τρόπο την ζωή και την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων στην μεταπολεμική Σικελία. Με υπέροχη φωτογραφία και το απαραίτητο χιούμορ συνθέτει το σκηνικό της Σικελικής επαρχίας όπου η διασκέδασή και οι κοινωνικές μαζώξεις τους γίνονται στην αίθουσα του κινηματογράφου, ενώ ο "θεοσεβούμενος" παππάς έχει το πλεονέκτημα να βλέπει πάντα πρώτος τις ταινίες και να κόβει τις "επίμαχες" σκηνές με τα σκανδαλώδη φιλιά. 

Για τον μικρό πρωταγωνιστή ο κινηματογράφος είναι κάτι ιερό. Είναι η αγάπη του από μικρό συνδυασμένη με την αγάπη του για τον Αλφρέντο, ο οποίος στέκεται δίπλα του σαν κανονικός πατέρας. Ο κινηματογράφος θα τον καθορίσει, θα του εξάψει τα όνειρα και την φαντασία του αλλά και θα στεγάσει τον πρώτο του εφηβικό έρωτα. Έναν ανιδιοτελή έρωτα με την αφέλεια και το πάθος της ηλικίας. 

Και όλα αυτά ενορχηστρωμένα από την αριστουργηματική μουσική του σπουδαίου συνθέτη Ennio Morricone. Για μένα προσωπικά το love theme της ταινίας είναι η καλύτερη μουσική που γράφτηκε ποτέ για τον έρωτα, για έναν έντονο έρωτα που χάθηκε όχι γιατί σταμάτησε η αγάπη αλλά γιατί πια χάθηκε η αθωότητα. 

Και εδώ έγκειται το μεγαλείο της ταινίας. Η λέξη που την χαρακτηρίζει είναι η νοσταλγία. Ο Τορνατόρε μας δείχνει μια εποχή αθωότητας, όταν είμαστε νέοι όπου έχουμε όνειρα, προσδοκίες, είμαστε γεμάτοι ενέργεια, να αποκτήσουμε εμπειρίες, να ζήσουμε με πάθος όπου ο έρωτας κατέχει την πρώτη θέση. Και ο μεγάλος Σαλβατόρε την είχε ξεχάσει αυτήν την εποχή μέχρι την στιγμή που επιστρέφει πάλι στο χωριό του και πάλι μέσα στον αγαπημένο του κινηματογράφο του έρχεται η λύτρωση μέσα από το βίντεο που του άφησε ο Αλφρέντο. Όταν η μάνα του αναφέρει πως ακούει στο τηλέφωνο τις φωνές των κατά καιρούς ερωμένων του και καταλαβαίνει ότι καμία δεν νοιάζεται πραγματικά, μέσα στην αίθουσα ο Σαλβατόρε κλαίει σπαρακτικά βλέποντας το βίντεο με όλες τις κομμένες σκηνές με τα απαγορευμένα φιλιά από τις διάφορες ταινίες και καταλαβαίνει τι θέλει να του πει ο Αλφρέντο.

Ό,τι πιο αγνό, λυτρωτικό και ανθρώπινο συναίσθημα υπάρχει, αυτή η ταινία στο βγάζει. Εξάλλου αυτός είναι ο σκοπός της Τέχνης, να σου βγάζει τον καλύτερο σου εαυτό. Όταν όμως πριν από λίγες εβδομάδες έχω περπατήσει την προβλήτα στην σικελική Cefalu και ξαφνικά την βλέπω στα πλάνα της αγαπημένης μου σκηνής της ταινίας τότε το συναίσθημα βγαίνει ακόμα πιο έντονο. 

Ταξίδεψα για λίγες μέρες στην Σικελία και προσπάθησα να μάθω την ιστορία της. Μια φτωχή περιφέρεια της Ιταλίας ταλαιπωρημένη από την μαφία, χωρίς βαριά βιομηχανία, με τους νέους να μεταναστεύουν στα βόρεια της χώρας και με μόνο όπλο την μεσογειακή ομορφιά της. Ο Τορνατόρε αγαπάει τον τόπο του και τον διαφημίζει με τον καλύτερο τρόπο όχι μόνο στο Cinema Paradiso αλλά και στην έτερη ταινία του, Malena. Καταλήγει πια να είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης καθώς οι ταινίες του διαθέτουν κάτι λυρικό, όμως όσο και να προσπαθεί δεν θα μπορέσει κάποια ταινία του να φτάσει το μεγαλείο του Cinema Paradiso.

Τα νεανικά μας χρόνια είναι τα καλύτερα. Τα ζούμε όλα στο μέγιστο με πολλές συγκινήσεις, πάθη, έρωτα, όνειρα. Ας μην ξεχάσουμε τον νεανικό μας εαυτό όταν μεγαλώσουμε. Και αν τον ξεχάσουμε αρκεί να δούμε το Cinema Paradiso για να τον ξαναθυμηθούμε!!