Το βάρος της φανέλας. Αχ αυτή η τόσο κλισέ έκφραση. Με ορισμένα παραδείγματα θα προσπαθήσω να απομυθοποιήσω αυτόν τον κοινωνικό μύθο. Καταρχάς να ξεκινήσουμε με μια επιπλέον κατηγορία που βαραίνει κατεξοχήν την Παρί και την Μάντσεστερ Σίτι και είναι σε συνδυασμό με την φανέλα πούπουλο, ότι πρόκειται δηλαδή για νέοπλουτες ομάδες που επειδή τις πήραν πλούσιοι Άραβες και βάζουν έναν σκασμό λεφτά ξαφνικά εμφανίστηκαν στο ποδοσφαιρικό προσκήνιο. Η αλήθεια είναι όντως έτσι. Ας σκεφτούμε όμως και τους υπόλοιπους τιτάνες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Πιο τρανό παράδειγμα η Μπαρτσελόνα. Έχει βουήξει το ίντερνετ με ένα σωρό άρθρα για τον διασυρμό της και για τα πόσα λεφτά (1 ΔΙΣ!!!!) ξόδεψε τα τελευταία πέντε χρόνια για μεταγραφές. Και τι κατάφερε τελικά; Εξάλλου όλες οι μεγάλες ομάδες για να παραμένουν πρωταγωνίστριες έχουν μια διοίκηση από πίσω είτε Άραβες, είτε Ισπανούς, είτε Ρώσους, είτε Ιταλούς που δίνουν έναν σκασμό λεφτά. Αν δεν ξοδέψεις δυστυχώς δεν θα πρωταγωνιστήσεις. Η Μπαρτσελόνα επειδή έχει ιστορία όμως είναι άνευ κριτικής και είναι δικαιολογημένες οι κινήσεις της. Είτε πρόκειται για την νεόπλουτη Παρί είτε για την απλά πλούσια χωρίς όμως λογική κινήσεις της Μπαρτσελόνα για μένα είναι το ίδιο.
Εξάλλου έχετε δει κάποια ομάδα που να έχει πολύ βαριά ιστορία και φανέλα χωρίς όμως να σκάει πολλά λεφτά στο τραπέζι να πρωταγωνιστεί συνεχόμενα στον ποδοσφαιρικό χάρτη; Όχι γιατί δυστυχώς το ποδόσφαιρο εξαρτάται πια πολύ από τα χρήματα. Πού και πού συμβαίνει κάποια ομάδα χωρίς να έχει ξοδέψει τα πολλά εκατομμύρια να κάνει μια πολύ καλή σεζόν αλλά μέχρι εκεί όχι παραπάνω. Μετά δυστυχώς η ομάδα ξηλώνεται και οι παίκτες φεύγουν για τις μεγάλες πλούσιες είτε νεόπλουτες ομάδες, τι σημασία έχει τελικά; Τρανό παράδειγμα ο προπέρσινος Άγιαξ.
Εξάλλου έχετε δει κάποια ομάδα που να έχει πολύ βαριά ιστορία και φανέλα χωρίς όμως να σκάει πολλά λεφτά στο τραπέζι να πρωταγωνιστεί συνεχόμενα στον ποδοσφαιρικό χάρτη; Όχι γιατί δυστυχώς το ποδόσφαιρο εξαρτάται πια πολύ από τα χρήματα. Πού και πού συμβαίνει κάποια ομάδα χωρίς να έχει ξοδέψει τα πολλά εκατομμύρια να κάνει μια πολύ καλή σεζόν αλλά μέχρι εκεί όχι παραπάνω. Μετά δυστυχώς η ομάδα ξηλώνεται και οι παίκτες φεύγουν για τις μεγάλες πλούσιες είτε νεόπλουτες ομάδες, τι σημασία έχει τελικά; Τρανό παράδειγμα ο προπέρσινος Άγιαξ.
Επίσης μιας και μιλάμε για φανέλα και ιστορία το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο ποδοσφαιρικός και ο μπασκετικός Παναθηναϊκός. Μια ομάδα με τεράστια ιστορία και στα 2 αθλήματα. Μόλις σταμάτησαν οι διοικήσεις να βάζουν χρήματα η ομάδα έγινε στο ποδόσφαιρο ένα χάλι (πρέπει να γράψω και ένα άρθρο για το πείραμα Πογιάτος που θυμίζει Στραματσόνι και να βρίσω τον Αλαφούζο για άλλη μια φορά που δεν έκανε το σωστό να κρατήσει τον Δώνη) και ο εξάστερος στο μπάσκετ που από την εποχή της απόλυτης δόξας του Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου μετατράπηκε σε μια μικρομεσαία ομάδα στην Ευρωλίγκα όπου παλέυει για να μπει οκτάδα. Και μιας και είμαστε στο μπάσκετ η μπασκετική Παρί είναι η Φενερμπαχτσέ. Θα μου πει κάποιος σιγά μόνο μια ευρωπαϊκή κούπα έχει πάρει η Φενέρ. Δεν είναι μόνο οι τίτλοι είναι το όνομα που έχτισε η Φενέρ έχοντας στο τιμόνι τον Ομπράντοβιτς. Ήταν παραδοσιακά μια από τις 3-4 μεγαλύτερες δυνάμεις στο μπάσκετ τα τελευταία 5 χρόνια και η παρουσία σε 5/5 Final Four και 3/5 τελικούς. Άλλη μια ομάδα που χωρίς φανέλα θα έλεγε κανείς αλλά με χρήματα και έναν σωστό προπονητή που έκανε σωστές κινήσεις κατάφερε να πρωταγωνιστήσει.
Να πω και άλλο; Πιο πρόσφατο παράδειγμα η Λειψία. Ιδρύθηκε μόλις το 2009 και μέσα σε 11 χρόνια πέρασε από το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο της Γερμανίας σε ημιτελικό του Champions League. Η ξεκάθαρη αποκαθήλωση για αυτούς που λένε για ιστορίες και για φανέλες. Και η Λειψία, η ομάδα που για κάποιους έπαιξε το πιο θελκτικό ποδόσφαιρο!
Θα μου πεις δεν μετράει καθόλου η φανέλα; Η φανέλα πολλές φορές μετράει θετικά για να κλείσει κάποιος σε ένα κλαμπ με ιστορία από ότι σε ένα άλλο. Αυτό που μετράει είναι το χρήμα πρώτα από όλα για να πρωταγωνιστεί μια ομάδα συνέχεια και όχι μια αναλαμπή, μια σωστή διοίκηση με τα κατάλληλα άτομα στις κατάλληλες θέσεις.
Για αυτό η πιο αγαπητή ομάδα αυτήν την στιγμή είναι η Λίβερπουλ! Γιατί αγαπούσα τον Κλόπαρο από την εποχή που ήταν στην Ντόρντμουντ.
Ένας προπονητής διαφορετικός από τους κοστουμαρισμένους αστεράτους προπονητές των πλούσιων και νεόπλουτων ομάδων. Όχι ότι η Λίβερπουλ δεν βάζει χρήματα προς θεού. Αλλά δεν είναι τόσο σπάταλη ώστε να ξοδεύει δεκάδες εκατομμύρια για παίκτες που τελικά γυαλίζουν τον πάγκο. Γιατί πολλές φορές οι λεγόμενες ιστορικές ομάδες μένουν μόνο στο όνομα, την ιστορία, την φανέλα, την φήμη και νομίζουν ότι μόνο με αυτά μπορεί κανείς να κερδίσει. ΛΑΘΟΣ!
Είναι το ίδιο πράγμα που λέμε και εμείς οι Έλληνες που υπερηφανευόμαστε για την Αρχαία Ελλάδα. Πολύ καλό που έχουμε τέτοια ιστορία αλλά να μην μένουμε μόνο σε αυτήν. Εξάλλου όπως το κάθε είδος έτσι και το ποδόσφαιρο εξελίσσεται. Είναι ωραίο να παρουσιάζονται νέες δυνάμεις, νέες δυναστείες. Ε και μπορεί σε 50 χρόνια να λέει κανείς για την ιστορία της Παρί που κέρδισε 3 Champions League (λέμε τώρα).
