Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ/ THE SILENCE OF LAMBS (1991)

Ένα θρίλερ που με σημάδεψε όσο κανένα άλλο. Την νύχτα που το είδα δεν μπόρεσα να κοιμηθώ ενώ για την υπόλοιπη 1 εβδομάδα μου ερχόντουσαν στο μυαλό οι σκηνές του Χάνιμπαλ Λέκτερ και φοβόμουν(το παραδέχομαι ;Ρ). Εντάξει η ταινία δεν είναι τόσο τρομακτική για όλους αλλά είναι πραγματικά ένα από τα καλύτερα ψυχολογικά θρίλερ που έχουν γυριστεί ποτέ. Και αυτό το αποδεικνύουν περίτρανα τα κερδισμένα βραβεία Όσκαρ και στις 5 μεγάλες κατηγορίες- καλύτερης ταινίας, καλύτερης σκηνοθεσίας, καλύτερου σεναρίου, α' αντρικού και α΄γυναικείου ρόλου- Κυριολεκτικά σάρωσε εκείνη την χρονιά ενώ πρόκειται για το μοναδικό φιλμ στο είδος του που συγκεντρώνει τα βραβεία σε όλες αυτές τις κατηγορίες.



Αν και τα πράγματα δεν ξεκίνησαν ιδανικά για την ταινία..έμελλε να αφήσει το στίγμα της στον παγκόσμιο κινηματογράφο, Γενικότερα την θεωρούσαν ότι θα ήταν μια ταινία δευτέρας διαλογής μιας και ο σκηνοθέτης της ο Τζόναθαν Ντέιμι είχε σκηνοθετήσει μέχρι εκείνη την στιγμή μόνο κωμωδίες ενώ οι ηθοποιοί που είχαν προταθεί για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους -Τζακ Νικολσον, Μισέλ Φάιφερ- αρνήθηκαν. Έτσι λοιπόν η ταινία ξεκίνησε με κακούς οιωνούς όμως στο τέλος διαψεύστηκαν όλοι καθώς τα κέρδη ανήλθαν στα 272 εκατομμύρια δολάρια.

Η πλοκή είναι η εξής: Η αστυνομία αναζητά έναν επικίνδυνο κατά συρροή δολοφόνο τον Buffalo Bill. Προκειμένου να τον εντοπίσουν και να μπουν στην ψυχοσύνθεσή του αναθέτουν σε μια νεαρή αστυνομικό την Κλαρίς (Jodie Foster) να έρθει σε επαφή με έναν κρατούμενο τον Χανιμπαλ Λέκτερ ( Anthony Hopkins) έναν ψυχίατρο που έτρωγε τα θύματα του και τώρα βρίσκεται στην φυλακή κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας.

Ένα θρίλερ που δεν στηρίζεται ούτε σε αίματα, ούτε σε φόνους ούτε καν σε ανθρωποφαγίες και κανιβαλισμούς όπως θα περίμενε κανείς μιας και ακούει για τον κανίβαλο Χάνιμπαλ Λέκτερ. Και αυτή είναι η λεπτομέρεια που κάνει την ταινία μοναδική. Το όλο κλίμα της ταινίας,το σενάριο και η πλοκή και η άρτια σκηνοθεσία δημιουργούν έναν υποβόσκων φόβο και τρόμο ο οποίος απογειώνεται με την ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ANTHONY HOPKINS. Απλά ο τύπος δεν παίζεται. Το βλέμμα του και οι λιγοστές εκφράσεις του σε καθηλώνουν και σε τρομάζουν. Δεν χρειάζεται να τον βλέπεις να κάνει τον φόνο αλλά μόνο και μόνο η σκέψη και στην συνέχεια το αποτέλεσμα είναι που σε αφήνουν άναυδο, Ακόμα και η συμπρωταγωνίστρια του η Jodie Foster είχε πει ότι στα γυρίσματα φοβόταν να του μιλήσει. Εμφανίζεται μόλις για 16 λεπτά στο έργο αλλά η παρουσία του είναι τόσο επιβλητική που δεν καταλαβαίνεις το πόσο λίγο χρόνο εμφανίζεται. Εξάλλου είναι ο μικρότερος χρόνος ηθοποιού σε ταινία που κέρδισε τον α' αντρικό ρόλο.



Γίνομαι επαναλαμβανόμενη αλλά θα το ξαναπώ. Τα περισσότερα θρίλερ προσπαθούν να καλύψουν διάφορα κενά της πλοκής και να τρομάξουν τον θεατή μέσα από τα διάφορα και καλά εφέ που χρησιμοποιούν με αίματα και βάναυσους φόνους ή τελοσπάντων οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς. Το συγκεκριμένο μας αναδεικνύει την δύναμη ενός σωστού σεναρίου, σκηνοθεσίας και υποκριτικής που όταν συνδυάζονται το αποτέλεσμα είναι εξαίσιο. MUST WATCH!

ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΑΟ FINAL 4?

Οι περισσότεροι τουλάχιστον γνωρίζετε ότι ασχολούμαι φανατικά με τα αθλητικά οπότε λογικό είναι να ανεβάζω και μερικά αντίστοιχα άρθρα. Με το συγκεκριμένο άρθρο επιδιώκω να κάνω μια αποτίμηση της ευρωπαϊκής πορείας του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη. Ξεκινάμε..!

Η σεζόν ξεκίνησε με ορισμένα παραπονάκια καθώς το καλοκαίρι δεν έγινε κάποιο μεταγραφικό μπαμ. Οι απώλειες του Τζέιμς και του Μπουρούση για πολλούς δεν αναπληρώθηκαν ενώ υπήρχε ένα εμφατικό κενό στην θέση 5. Ο Πασκουάλ προσπάθησε να πορευτεί με αυτό καμουφλαρίζοντάς το αλλά δεν του βγήκε.

Τα πρώτα παιχνίδια με ΤΣΣΚΑ και Μπαρτσελόνα συνδυάστηκαν με διασυρμό και εγώ ήμουν από τους πρώτους να παραδεχτώ που έκραζα την ομάδα. Να πω την αλήθεια λάθος μου καθώς στην συνέχεια η ομάδα άρχισε να δένει, να κάνει πειστικές εμφανίσεις, να βελτιώνεται τόσο σε άμυνα τόσο και σε επίθεση χωρίς όμως να τρομοκρατεί. Τα σκαμπανεβάσματα δεν έλειπαν αλλά τελικά με διάφορες καραμπόλες καταλήξαμε να βρεθούμε 4οι στην κατάταξη και να πάρουμε το πολυπόθητο πλεονέκτημα έδρας.(αν κρίνουμε βέβαια από πέρυσι και φέτος δεν χρειάζεται για να αναδειχθεί κάποιος πρωταθλητής).

Και φτάνουμε στους αγώνες με την Ρεάλ που είναι ακόμα πρόσφατοι και...(ξύνουν πληγές). Συγκεκριμένα πίστευα ότι η ρεάλ όπως είχε δείξει στην regular season ήταν μια σχετικά ασταθής ομάδα όπως και ο Παναθηναϊκός δηλαδή, και προφανώς δεν την συνέκρινα με τα φόβητρα κατ'εμέ ΤΣΣΚΑ και Φενέρ. Και ειδικά στο πρώτο παιχνίδι με την 30αρα του Παναθηναϊκού αρχίζω κι ελπίζω ότι θα ξαναζήσουμε το όνειρο του Final 4 επιτέλους μετά από 6 χρόνια. Στο δεύτερο παιχνίδι αυτοκτονήσαμε και έτσι χάσαμε ουσιαστικά το πλεονέκτημα, Στην Ισπανία πίστευα ότι δεν θα τα καταφέρουμε και μάλιστα με κάτω τα χέρια. Η ομάδα μας διέψευσε, έκανε εκπληκτική εμφάνιση, δεν θύμισε καθόλου τον Παναθηναϊκό των εκτός έδρας αγώνων της regular season, κοίταξε στα μάτια την Ρεάλ και αν δεν είχε αδικηθεί από τους διαιτητές θα είχε πάρει την νίκη(ας είναι καλά το πόδι του Γιουλ και το φάουλ του Ντοντσιτς). Ναι δεν θέλω να βρίσκω δικαιολογίες για τις ήττες αλλά πραγματικά αν ο Παναθηναϊκός είχε πάρει το τρίτο παιχνίδι θα μιλούσαμε για μια διαφορετική σειρά. Στο τέταρτο παιχνίδι προμηνύεται διασυρμός. Έλα ντε όμως που ο Παναθηναϊκός επανέρχεται και φτάνει σε απόσταση αναπνοής. Όμως και πάλι οι διαιτητές σφυρίζουν αδιάφορα σε κάποιες φάσεις και έτσι η νίκη πάει στην Ρεάλ και τελικά η πρόκριση. Ειδικά για το τελευταίο παιχνίδι δεν στενοχωριέμαι τόσο γιατί η εμφάνιση μας δεν ήταν καλή αν και η ανατροπή μπορούσε να γίνει αλλά για το προηγούμενο παιχνίδι που όλοι οι παίκτες έκαναν κατάθεση ψυχής το θεωρώ αδικία.

Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε και να αποδεκτούμε όλοι οι φίλαθλοι πια ότι ο Παναθηναϊκός δεν είναι η υπερδύναμη του 12 όσο και αν μας στενοχωρεί αυτό. Όπως και να το κάνουμε ούτε τα θηριώδη μπάτζετ υπάρχουν ούτε και ένας πανάξιος προπονητής. Να προσθέσω εδώ πάντως ότι τον Πασκουάλ τον θεωρώ έναν ικανό προπονητή και τον υποστήριξα αλλά οι 2 συνεχόμενοι αποκλεισμοί με πλεονέκτημα έδρας λένε κάτι. Επίσης σε αυτό που διαφωνώ σε σχέση με το στήσιμο της ομάδας είναι ότι πρόκειται για μια ομάδα που στηρίζεται πάρα πολύ σε αμερικανούς. Προφανώς και είναι καλό να υπάρχουν Αμερικανοί στην ομάδα αλλά όταν υπάρχουν τόσο πολλοί χάνεται κάπως η ταυτότητα της ομάδας και αποκτάται ένας πιο κολλεγιακός τρόπος. Για παράδειγμα οι ομάδες μεγαθήρια πια ΤΣΣΚΑ Φενέρ Ρεαλ προσθέτω και τον Ολυμπιακό γιατί αν και δεν έκανε μια αξιόλογη χρονιά είναι πάντα μια υπολογίσιμη δύναμη στηρίζονται σε ένα πιο ευρωπαϊκό στυλ που κατά την γνώμη μου είναι καλύτερο και διαθέτει περισσότερη πυγμή και σφυγμό σαν σύνολο.

Κλείνοντας θα ήθελα να ζητήσω ένα συγνώμη στον Καλάθη για το κράξιμο που του είχα ρίξει αλλά από το Ευρωμπάσκετ και μετά έκανε καταπληκτικές εμφανίσεις και μακάρι να μείνει στην ομάδα.
Είμαστε φίλαθλοι του Παναθηναϊκού και υποστηρίζουμε την ομάδα και στις άσχημες και στις όμορφες στιγμές που είμαι σίγουρη ότι θα έρθουν.

ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΓΙΑ ΣΚΟΤΩΜΑ 1 /HORRIBLE BOSSES 1 (2011)

Μια σπαρταριστή (μαύρη) κωμωδία που δεν θα σας αφήσει ασυγκίνητους. Μα πώς να σας αφήσει άλλωστε αφού το καστ υπόσχεται άφθονο γέλιο με πρώτη και καλύτερη μια μετρ του είδους Jennifer Aniston. Ακολουθούν ο όχι και τόσο γνωστός για κωμικούς ρόλους Kevin Spacey που όμως και σε αυτό το είδος είναι απολαυστικός, Colin Farrell, Jason Sudeikis, Jason Bateman, Charlie Day(ο γλυκούλης με την ψιλούλα φωνούλα τον λάτρεψα μόνο και μόνο για αυτό.)



Η ταινία περιστρέφεται γύρω από την ζωή των 3 τελευταίων οι οποίοι έχουν έναν κοινό παρανομαστή. Υποφέρουν από τα αφεντικά τους ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Ο Jason Sudeikis έχει αφεντικό τον Colen Farrell έναν ανισόρροπο που απολύει από την δουλειά του εργαζόμενους μόνο και μόνο επειδή είναι χοντροί ή έχουν κάποια αναπηρία. Ο Jason Bateman ανέχεται έναν σαδιστή Kevin Spacey που όλο του λέει για προαγωγή αλλά ποτέ δεν του την δίνει. Τέλος έχουμε τον Charlie Day που υφίσταται σεξουαλική παρενόχληση από την σεξομανή αφεντικίνα του Jennifer Aniston(αυτό γιατί να είναι κακό?? ;P ). Έτσι λοιπόν οι 3 φίλοι παίρνουν την απόφαση προκειμένου να καλυτερέψει η ζωή τους να σκοτώσουν τους υπεύθυνους που την κάνουν κόλαση, δηλαδή τα αφεντικά τους. Για αυτό τον λόγο προσλαμβάνουν έναν επαγγελματία δολοφόνο...

Μια απολαυστική ταινία με στοιχεία μαύρης κωμωδίας. Προσωπικά για μένα οι κωμωδίες είναι ένα δύσκολο είδος καθώς το γέλιο στις περισσότερες δεν έρχεται αβίαστα. Η συγκεκριμένη όμως σε αποζημιώνει πλήρως. Δεν είναι μόνο η Τζένιφερ Άνιστον η οποία διαθέτει το σπάνιο χάρισμα να σώζει ακόμα και κωμωδίες που δεν είναι αντικειμενικά τόσο καλές μόνο και μόνο με την ερμηνεία της(πχ Σύζυγος για ενοικίαση). Extra fact: Όταν ξεκίνησε την υποκριτική ήθελε να ειδικευτεί σε δραματικούς χαρακτήρες αλλά ευτυχώς για μας την συμβούλεψαν να ακολουθήσει τους κωμικούς ρόλους γιατί της πήγαιναν καλύτερα. Είναι και οι υπόλοιποι ηθοποιοί που δίνουν πραγματικά ρεσιτάλ. Το βρώμικο χιούμορ δεν λείπει βέβαια αλλά και αυτό παρουσιάζεται με έναν πιο "εκλεπτυσμένο" και έξυπνο τρόπο, ενώ σε αρκετά σημεία έχουμε η πλοκή γίνεται ανατρεπτική.

Πίσω από το κωμικό της υπόθεσης όμως προβληματιζόμαστε γιατί οι περισσότεροι τουλάχιστον από μας αντιμετωπίζουν ή θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον κάποιο horrible boss. Και προφανώς η λύση δεν θα είναι να το σκοτώσουμε αλλά να αναλογιστούμε αν τελικά αξίζει ως αντίβαρο της προσωπικής μας γαλήνης και ηρεμίας να ανεχόμαστε την άσχημη συμπεριφορά ενός αφεντικού/ προϊσταμένου.

Όσον αφορά το τελευταίο ζευγάρι εργαζόμενου-αφεντικού έχουμε τον Charlie Day που εργάζεται στο οδοντιατρείο της Jennifer. Η σεξομανής οδοντίατρος ασκεί έντονη σεξουαλική παρενόχληση στον γλυκούλη της υπόθεσης Charlie. Για μένα πρόκειται το αγαπημένο δίδυμο καθώς έχουν απίστευτη χημεία μεταξύ τους(ίσως φταίει που είμαι προκατειλημμένη με την Jennifer). Και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επισημάνω ότι ναι προφανώς πρόκειται για κωμωδία και γελάμε μέχρι δακρύων με το συγκεκριμένο δίδυμο αλλά αν στην ταινία είχαμε το ζευγάρι από την ανάποδη δηλαδή ο άντρας αφεντικό παρενοχλεί την γυναίκα εργαζόμενη ακόμα και αν επρόκειτο για κωμωδία σίγουρα θα ακούγονταν αντιδράσεις για σεξισμό κλπ. Ας συνειδητοποιήσουμε λοιπόν ότι η σεξουαλική παρενόχληση δεν έχει σχέση με το φύλο(οκ ναι στις περισσότερες περιπτώσεις η γυναίκα είναι το θύμα αλλά όχι πάντα). Να το ένα πρωτότυπο μήνυμα που παρουσιάζεται στην ταινία,τουλάχιστον έτσι το εξέλαβα εγώ.

Φεύγοντας από τα πιο "στοχαστικά" ζητήματα θα ήθελα επίσης να αναφέρω ότι για πολλούς η συγκεκριμένη ταινία μπορεί να μην θεωρείται ποιότητα. Προφανώς και δεν πάει για Όσκαρ αλλά κάποιες φορές χρειαζόμαστε ένα ανάλαφρο και ευχάριστο διάλειμμα που να σου φτιάχνει την διάθεση. Συγκεκριμένα όταν είδα την ταινία μ'άρεσε τόσο πολύ στο καπάκι έβαλα και το Horrible Bosses 2. Αξίζει να δείτε και τα 2

ΥΓ: CHARLIE DAY ΕΙΣΑΙ ΓΛΥΚΑΣ

Ο ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΣ THE SNOWMAN(2017)

Μία από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες της χρονιάς βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες και οι διάφοροι Νεσμπομανείς(ανάμεσά τους και εγώ) και μη άρχισαν να συρρέουν στους κινηματογράφους για να παρακολουθήσουν την μεταφορά στην μεγάλη οθόνη το αριστούργημα του Jo Nesbo The Snowman. Tο αποτέλεσμα ΤΡΑΓΙΚΟ! Για να προλάβω ορισμένες αντιδράσεις τουλάχιστον για όσους έχουν διαβάσει το βιβλίο.

Η βαθμολογία 5,1 στο IMDB αντιπροσωπευτική. Η χολιγουντιανή ταινία δεν καταφέρνει να αγγίξει στο ελάχιστο το βιβλίο. Προσωπικά δεν παρακολούθησα την ταινία από την πρώτη εβδομάδα προβολής οπότε είχαν φτάσει στα αυτιά μου φράσεις του τύπου "καμια σχέση με το βιβλίο" κλπ αλλά και πάλι δεν πίστευα ότι η ταινία θα ήταν τόσο απογοητευτική!


Ας ξεκινήσουμε όμως από την αρχή. Για όσους (ελάχιστους φαντάζομαι) που δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο ή δει την ταινία η πλοκή περιστρέφεται γύρω από τον αλκοολικό και αντισυμβατικό αστυνομικό Χάρι Χόλε(Michael Fassbender) που αναλαμβάνει να διερευνήσει αρχικά την υπόθεση εξαφάνισης μιας μητέρας και σιγά σιγά έρχεται αντιμέτωπος με μια σειρά εξαφάνισεων γυναικών που συμβαίνουν στην Νορβηγία.

Η ταινία ,αν την δούμε ανεξάρτητα από το βιβλίο, μπορεί να θεωρηθεί μια -καλή- αστυνομική ταινία χωρίς να την διακατέχει κάτι ιδιαίτερο. Στα θετικά της ταινίας συγκαταλέγεται το επιβλητικό Νορβηγικό χιονισμένο τοπίο και η εκπληκτική ερμηνεία του Fassbender που κατ'εμέ θεωρείται ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του(βλ. Inglourious Basterds). 
Βέβαια για κάποιον που δεν έχει διαβάσει το βιβλίο οπότε δεν έχει την ιδέα για το πώς εξελίσσεται η πλοκή θα παρατηρήσει ότι τα συμπεράσματα προκύπτουν αβίαστα και χωρίς να καταλαβαίνουμε πλήρως το πώς και το γιατί απορρίπτουμε τον έναν δολοφόνο και οδηγούμαστε στον άλλον.

Τώρα για όσους είχαν την τύχει να διαβάσουν το βιβλίο (TΟ ΣΥΣΤΗΝΩ ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ) επέστρεψαν από τον κινηματογράφο απογοητευμένοι. Η ταινία σε κανένα σημείο δεν απέκτησε την κορύφωση της έντασης, οι γυναικείες ερμηνείες της Κατρίνε και της Ράκελ πολύ λίγες ενώ και οι αλλαγές στην υπόθεση σε σχέση με το βιβλίο δεν βοήθησαν καθόλου την ταινία αλλά αντιθέτως την υποβάθμισαν ακόμα περισσότερο. Οι 4-5 σκηνές του βιβλίου που προσφέρουν την μεγαλύτερη ένταση δεν παρουσιάζονται καν στην ταινία ενώ το ψυχολογικό κίνητρο του δολοφόνου που αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία που απογειώνουν το βιβλίο δεν αναφέρεται στην κινηματογραφική αναφορά.


Οι προσδοκίες για την ταινία ήταν τεράστιες και δεν ικανοποιήθηκαν στο ελάχιστο. Ένας Fassbender μόνος του δεν φέρνει την άνοιξη..

ΚΥΝΗΓΟΙ ΚΕΦΑΛΩΝ HEADHUNTERS (2011)

Οι Κυνηγοί Κεφαλών αποτελούν την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου και best seller  του Σκανδιναβού μετρ αστυνομικών μυθιστορημάτων-ποιου άλλου- του κύριου Jo Nesbo. Για όσους είχατε την ατυχία να δείτε την ταινία Χιονάνθρωπος(ανάμεσά τους και εγώ) η συγκεκριμένη ταινία δεν έχει καμία σχέση. Ίσως να οφείλεται στο ότι είναι σκανδιναβική παραγωγή , δεν ξέρω πάντως καταφέρνει να κερδίσει τις εντυπώσεις!

Ο Ρόγκερ Μπράουν είναι ένας κυνηγός ταλέντων που διαθέτει φαινομενικά μια τέλεια ζωή. Μια πανέμορφη γυναίκα που τον αγαπάει και ζουν μες στην χλιδή. Δουλεύει σε εταιρεία όπου η αρμοδιότητά του είναι η ανεύρεση κορυφαίων leader, διευθυντικών στελεχών κάτι που δικαιολογεί αρχικά τον τίτλο. Ο Ρόγκερ όμως ως συμπλεγματικός άνθρωπος που είναι προκειμένου να ευχαριστήσει την πανέμορφη γυναίκα του που ενδόμυχα θεωρεί πως δεν αξίζει για τον ίδιο της κάνει πανάκριβα δώρα. Προκειμένου να ανταπεξέλθει στην σπάταλη ζωή του αναγκάζεται να ληστεύει πανάκριβοους αυθεντικούς πίνακες. Μέχρι που γνωρίζει τον Κλας Γκρέβε απτον οποίο προσπαθεί να κλέψει έναν πίνακα του Ρούμπεν και ανακαλύπτει στο σπίτι το κινητό της γυναικάς του.. Στην συνέχεια παρασυρόμαστε σε έναν στρόβιλο εξελίξεων που κυριολεκτικά για τα 100 λεπτά που διαρκεί η ταινία δεν αφήνει τον θεατή να πάρει ανάσα.

 

Ένα καλογυρισμένο φιλμ με στιβαρή σκηνοθεσία, σασπένς που υποβάλλει, έντονο φλερτ με την ταινία τρόμου, αναφορά στο σινεμά του Κουέντιν Ταραντίνο, γκροτέσκα άποψη για τη βία, κλίση προς το μελόδραμα, ισχυρές δόσεις μαύρης κωμωδίας και μια ανάσα υπαρξιακού δράματος, οι «Κυνηγοί Κεφαλών» είναι όλα τα παραπάνω.Μερικά αντικείμενα, επίσης, (όπως το κινητό τηλέφωνο, η δηλητηριώδης καρφίτσα...) παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής «κλείνοντας» έντεχνα «το μάτι» σε χιτσκοκικά ευρήματα.

Βέβαια πέρα από το βίαιο ανθρωποκυνηγητό, τις ολάκερες ανατροπές η επιτυχία της ταινίας στηρίζεται στον στυλοβάτη τον κύριο Ρόγκερ Μπράουν τον "κοντό" , "άσχημο" "συμπλεγματικό" τύπο. Από τα πρώτα λεπτά της ταινίας κερδίζει την συμπάθεια του θεατή παρόλο που δεν είναι και ο πιο αθώος και μαζί παρακολουθούμε αγωνιώντας αδιαλείπτως τις περιπέτειες του. Οι Σκανδιναβοί μας βάζουν τα γυαλιά στην συγκεκριμένη ταινία που δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από αντίστοιχες Χολιγουντιανές παραγωγές-ίσως είναι και καλύτερη-.

Μια ταινία που παρακολουθείται απνευστί όπως ακριβώς διαβάζονται τα βιβλία τσέπης του "λογοτεχνικού μπαμπά της" Jo Nesbo. Όπως και στα βιβλία του Νέσμπο δεν περιλαμβάνεται καμιά φλυαρία αλλά όλες οι λεπτομέρειες που παρουσιάζονται έχουν σχέση με την πλοκή έτσι και η ταινία μέσα σε αυτά τα 100 λεπτά δεν παρεκκλίνει καθόλου αλλά σε κρατά προσηλωμένο στην ανείπωτη δράση. Ένα φιλμ που διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να το χαρακτηρίσουν καλτ. Κρίμα γιατί οι κύριοι εκεί στην Αμερική δεν μπόρεσαν ούτε στο ελάχιστο να την μιμηθούν λίγα χρόνια αργότερα για τον Χιονάνθρωπο.

 Πηγές: http://www.clickatlife.gr/cinema/story/10230

http://flix.gr/cinema/kynhgoi-kefalon.html