Το καπλάνι της βιτρίνας της Άλκης Ζέης

Έψαχνα στην βιβλιοθήκη της φίλης μου ποιο επόμενο βιβλίο θα δανειστώ και ξαφνικά πέφτει το μάτι μου πάνω στο συγκεκριμένο βιβλίο. Μου λέει ότι η δασκάλα του αδερφού της τους το είχε βάλει να το διαβάσουν τα παιδιά στο δημοτικό. Σκέφτομαι δεν πειράζει όσο παιδικό και αν είναι εγώ θέλω να το διαβάσω( Άλκη Ζέη είναι εξάλλου). Τώρα έχοντας το διαβάσει αναρωτιέμαι τι ακριβώς θα κατάλαβαν τα παιδιά στο δημοτικό γιατί το συγκεκριμένο βιβλίο αν και ο τρόπος γραφής του είναι παιδικός τα νοήματα και τα θέματα που θίγει δεν είναι για παιδιά.



Το "Καπλάνι της βιτρίνας" είναι ένα βιογραφικό διήγημα της ίδιας της συγγραφέως από την παιδική της ηλικία στο νησί της Σάμου μαζί με την οικογένειά της.
"Η Μέλια και η Μυρτώ(πρόκειται για την Άλκη Ζέη και την αδερφή της) είναι 2 κοριτσάκια που ζουν το 1936 σ'ένα νησί του Αιγαίου. Ο παππούς τους τούς διηγείται αντί για παραμύθια μύθους και θρύλους για τους Αρχαίους Έλληνες. Ο ξάδελφός τους ο Νίκος, φοιτητής από την Αθήνα, της μαγεύει με την ιστορία ενός τίγρη- το καπλάνι όπως το λένε στο νησί_ που βρίσκεται βαλσαμωμένο μέσα σε μια βιτρίνα στη μεγάλη σάλα του σπιτιού τους. Λίγο λίγο μπλέκονται στο παιχνίδι του καπλανιού της βιτρίνας μικροί και μεγάλοι ύστερα από κάτι που συνέβηκε μια ζεστή μέρα του καλοκαιριού στις αρχές Αυγούστου."



Ένα βιβλίο που με την τρομερή απλότητα του, την παιδική αθωότητα και το χιούμορ του καταφέρνει να συγκινήσει(προσωπικά μετά το τέλος του βιβλίου έκλαιγα για κανά 10λεπτο), να εξυμνήσει τις έννοιες Δημοκρατία και Ελευθερία και να στηλιτεύσει την Χούντα και κάθε μορφή Δικτατορίας γενικώς. Το βιβλίο (1963) είναι η πρώτη συγγραφική δουλειά της Άλκης Ζέης η οποία έζησε 2 εξορίες μία στην κατοχή και μια στην Δικτατορία του Μεταξά. Μάλιστα το "Καπλάνι" είναι γέννημα θρέμμα της εξορίας μιας και η συγγραφέας το έγραψε ενώ βρισκόταν στην Μόσχα ως πολιτική πρόσφυγας.

Ένα παραμύθι για μικρούς αλλά κυρίως για μεγάλους μιας και αυτοί ξέρουν(;) να αποκωδικοποιήσουν τα μηνύματα που κρύβονται πίσω από τα απλά και γεμάτα αθωότητα παιδικά λόγια της Μέλιας και όλων των άλλων. Όταν φωνάζεις το γατάκι σου Δημοκρατίαααα και ξαφνικά σου ζητάει ο μπαμπάς σου να το πετάξεις ή να του αλλάξεις όνομα γιατί δεν έχει καμία όρεξη να χάσει την θέση του στην τράπεζα.
"Το γατί το βγάλαμε Ία μα αυτό που ακούσαμε παραήτανε παράξενο. Να διώξουν τον μπαμπά από την τράπεζα για ένα γατί!"

Μα αυτές οι παιδικές απορίες είναι που σε κάνουν να χαμογελάς ασυναίσθητα όταν διαβάζεις το βιβλίο και το κάνει ξεχωριστό από πολλά άλλα.

Απόδειξη; Το βιβλίο συνεχίζει να σαγηνεύει το κοινό σε Ελλάδα και εξωτερικό ενώ έχει μεταφραστεί σε 23 διαφορετικές ξένες γλώσσες. Ας μην μιλήσουμε για τα πολλά θεατρικά αλλά και για την μεταφορά στην τηλεόραση σε μια μίνι σειρά 10 επεισοδίων από την ΕΡΤ1.

ΥΓ: ΑΛΚΗ ΖΕΗ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!

Πόλο- μια άλλη "Επίσημη Αγαπημένη"

Από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο το 16 θυμάμαι να άρχισα να παρακολουθώ πιο φανατικά πόλο. Βλέπετε ήταν το μοναδικό ομαδικό άθλημα στους ολυμπιακούς που είχε ελληνική εκπροσώπηση. Και δεν τα πήγαμε και άσχημα(6η θέση στους Ολυμπιακούς δεν το λες και λίγο).
Από τότε άρχισα να βάζω το πόλο στην καρδιά μου σε επίπεδο εθνικών ομάδων και δεν με έχει απογοητεύσει καθόλου. Με πιο πρόσφατα παραδείγματα το χρυσό μετάλλιο στους εφήβους στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και το ασημένιο στις γυναίκες στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. (και τα συνολικά 50 μετάλλια σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες).


Και θέτω τώρα την εξής ερώτηση: Γιατί το πόλο δεν παίρνει την δέουσα προσοχή από τους Έλληνες φιλάθλους; Η αθλητική ενημέρωση του Έλληνα είναι μόνο ποδόσφαιρο και μπάσκετ(και μόνο αντρών προφανώς) και όποτε παίρνουμε κανά μετάλλιο στα άλλα αγωνίσματα τότε εκθειάζουμε τους αθλητές που τόσο καιρό υπήρχαν στην αφάνεια. (Δεν θέλω να βγάλω την σκούφια μου απέξω γιατί και εγώ το κάνω αυτό δυστυχώς αλλά τουλάχιστον για το πόλο μπορώ να παραδεχθώ ότι ενημερώνομαι).

Μπορώ να καταλάβω την πόρωση για το μπάσκετ, εξάλλου οι επιτυχίες του πιο παλιού αλλά και πρόσφατου παρελθόντος είναι ακόμα νωπές και ναι έχουμε παίκτες πρώτης γραμμής και μεγάλου βεληνεκούς που προσωπικά θεωρώ ότι αδικούνται με την τελευταίων χρόνων κατιούσα πορεία της εθνικής.

Αλλά για το ποδόσφαιρο δεν μπορώ να το δεχθώ. Έχουμε στις πλάτες μας ένα Euro του 2004 και μια πρόκριση στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου το 14 και μετά... Ας το παραδεχθούμε έχουμε τρομερά σκαμπανεβάσματα στην ομάδα ποδοσφαίρου και ποτέ δεν νομίζω θα γίνουμε μια καλή δύναμη. Εκλάμψεις σίγουρα θα συμβούν και θα είμαι από τους πρώτους που θα πανηγυρίσω για αυτές  αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε δεν υπάρχει σταθερότητα Να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε δεν λέω να μην ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο αλλά να αρχίσουμε να βλέπουμε και πιο πέρα ότι υπάρχουν και άλλα αθλήματα που σαν Έλληνες και Ελληνίδες τα πάμε πάρα πολύ καλά.

Και ναι το πόλο είναι ένα από αυτά που συνεχίζει εδώ και χρόνια και σε άντρες και σε γυναίκες να είναι μέσα στην ελίτ. Το sport 24 έκανε μια πολύ ωραία ανάλυση που καταγράφει και τα 50 μετάλλια που έχουμε πάρει σε επίπεδα εθνικών ομάδων όλων των κατηγοριών. Εγώ δεν θα μείνω μόνο στα μετάλλια αλλά σε όλες τις κατατάξεις(γιατί για παράδειγμα και η 4η θέση είναι επίσης αξιότιμη θέση) που έχουμε πάρει και δείχνουν την τρομερή σταθερότητα από το 2000 τουλάχιστον και μετά.



1) Ολυμπιακοί αγώνες ανδρών(2000-2016) έχουμε θέσεις 10η, 4η, 7η, 9η, 6η

2) Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα υδατοσφαίρισης(2001-2018)-ανά 2 χρόνια : 7η, 7η, 6η, 11η, 9η, 6η, 6η, 4η, 5η

Για τις γυναίκες:

1)Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα υδατοσφαίρισης (2001-2018)-ανά 2 χρόνια: 4η, 5η, 6η, 6η, 2η, 2η, 5η, 2η

2) Παγκόσμιο πρωτάθλημα υγρού στίβου (2001-2011)-ανά 2 χρόνια: μέχρι τότε έχω βρει την ενημέρωση 7η, 9η, 5η, 8η, 4η, 1η

Και πολλά ακόμα μετάλλια και καλά πλασαρίσματα γιατί υπάρχουν πολλές άλλες διοργανώσεις.
Όπως και να το κάνουμε το νερό μας πάει..!

Πηγή για τα δεδομένα- Βικιπαίδεια