Από χτες το ελληνικό ποδόσφαιρο πανηγυρίζει. Και όχι μόνο. Ο κάθε υγιής φίλαθλος του αθλητισμού χαίρεται όταν το αουτσάιντερ καταφέρνει και εκτοπίζει το αδιαφιλονίκητο φαβορί μέσα από ένα ποιοτικό παιχνίδι. Γιατί χτες ο Ολυμπιακός έπαιξε στα ίσια την Άρσεναλ και πήρε πανάξια την πρόκριση. Ούτε τυχερός ήταν, ούτε έβαλε γκολ με μια φάση. Και αυτό κάνει ακόμα μεγαλύτερο επίτευγμά του.
Η σωστή τακτική αλλά και το πάθος και η ψυχή των παικτών είναι κάποιες φορές σημαντικότερα συστατικά για μια πρόκριση από ότι τα μπάτζετ. Από χτες οι δημοσιογράφοι αποθεώνουν τον Ολυμπιακό, παίκτες, προπονητή και πρόεδρο ξεχνώντας όμως 2 βασικά αλλά...
Δεν πειράζει για αυτό είμαι εγώ εδώ. Πρώτον κάθε φορά που εκπληρώνεται μια σημαντική πρόκριση απέναντι σε έναν καλύτερο αντίπαλο η υπέρ του δέοντος αποθέωση και οι διθυραμβικές δηλώσεις για μια αξιομνημόνευτη πορεία τελικά γυρίζουμν μπούμεραγκ. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η περσινή πρόκριση στους 32 έναντι της Μίλαν. Ο τύπος ζητοκραύγαζε και έκανε όνειρα και μέχρι για τελικό. Τα όνειρα διακόπηκαν βίαια όταν οι ερυθρόλευκοι αποκλείστηκαν από την -κοντά στις δυνατότητες τους και όχι κανά μεγαθήριο- Ντιναμό Κιέβου. Μην γίνονται ξανά τα ίδια λάθη. Με χαμηλά το κεφάλι η πρόκριση έρχεται.
Το δεύτερο μεγαλύτερο ΑΛΛΑ έρχεται για τον ίδιο τον πρόεδρο! Ο οποίος κατά κάποιον τρόπο βρίσκεται στο απυρόβλητο και η πρόκριση έναντι της Άρσεναλ έκρυψε τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Βλέπω άρθρα να λένε για την Άρσεναλ που έχει δεκαπλάσιο μπάτζετ από τον Ολυπιακό και τελικά αποκλείστηκε. Και μου έρχεται η απορία: Γιατί να έχει ο Ολυμπιακός τόσο μικρό μπάτζετ;, γιατί να θεωρείται πάντα το αουτσάιντερ σε τέτοιες αναμετρήσεις; Όχι κύριοι θα έπρεπε ο Ολυμπιακός τόσα χρόνια που έβγαινε πρωταθλητής, πήγαινε ομίλους Champions League (ας μην πάμε και πολύ μακριά πχ φέτος) και έπαιρνε τα αμέτρητα εκατομμύρια αλλά και τα χρήματα που λαμβάνει από τις πολύ επιτυχημένες πωλήσεις παικτών να τα είχε επενδύσει και να έχει ομαδάρα. Θα έπρεπε το μπάτζετ του να ήταν ακόμα μεγαλύτερο και η πρόκριση στους 16 του Europa League να θεωρείται αναμενόμενη. Αντ' αυτού παίρνει παίκτες μικρού ή μεσαίου βεληνεκούς και καταφέρνει και τους πουλάει μετά πολύ περισσότερα. Στήνει μια ομάδα για να καταφέρνει να μπαίνει ομίλους και από κει λίγες φορές καταφέρνει να πραγματοποιεί μια καλύτερη πορεία κάτι για το οποίο πιστώνονται αποκλειστικά οι παίκτες και ο προπονητής για την υπερπροσπάθεια. Πούλησε τον Ποντένσε για 20 εκατομμύρια και πήρε κάποιον Μορ... Όχι μόνο ο Μαρινάκης αλλά όλοι οι πρόεδροι αυτήν την φιλοσοφία έχουν δυστυχώς. Μια ανθυγιεινή φιλοσοφία και το χειρότερο είναι ότι υπάρχουν οπαδοί που εθελοτυφλούν και δεν αντιλαμβάνονται ή δεν θέλουν να αντιληφθούν την νοσηρή κατάσταση. Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πεθάνει απλά πού και πού παθαίνει νεκρανάσταση όπως με την χτεσινή πρόκριση. Η 17η θέση στην Ουέφα είναι αντιπροσωπευτική. Τα χειρότερα έρχονται.
Μιας και γράφω ας θέσω και ένα σχόλιο για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Η χρυσή εποχή έχει παρέλθει προ πολλού. Η ομάδα είναι πια μια ομάδα 8αδας και τίποτα παραπάνω δυστυχώς. Οκ αυτό το έχω αντιληφθεί πια και το έχω αποδεχθεί. Δεν μπορώ να αποδεχθώ όμως την εικόνα της ομάδας. Ας είμαστε μια ομάδα 8αδας αλλά να παίζουμε μια αξιοπρεπή άμυνα και να μην είναι η εικόνα παιδικής χαράς. Μου θυμίζει κάποιες στιγμές εποχές Πασκουάλ. Από τις επιλογές που υπάρχουν ο Πιτίνο είναι σίγουρα η καλύτερη αλλά η περίοδος χάριτος έχει τελειώσει. Άμυνα δεν κατάφερε να φτιάξει δυστυχώς. Του πιστώνω όμως την ατομική βελτίωση παικτών. Συλλογικά όμως δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη βελτίωση. Μακάρι να με διαψεύσει στο τέλος.
P.S.1 Όσοι βρίζουν τον Καλάθη απλά είναι τόσο κοντόφθαλμοι. Αν δεν υπήρχε ο Καλάθης δεν θα συζητούσαμε καν το ενδεχόμενο να μπούμε οχτάδα.
P.S.2 Όσοι λένε ότι τα μπάτζετ δεν μετράνε επίσης γελιούνται. Η σωστή διατύπωση θα ήταν ότι κάποιες φορές δεν μετράνε. Η Μπαρτσελόνα έριξε εκατομμύρια και έχει φτιάξει ομαδάρα. Επίσης και οι Τούρκικες ομάδες επένδυσαν και αποτελούν υπερδύναμη πια στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ακόμα και αν η Φενερ που φέτος δεν πάει τόσο καλά παραμένει πάντα υποπλογίσιμη δύναμη.
Η σωστή τακτική αλλά και το πάθος και η ψυχή των παικτών είναι κάποιες φορές σημαντικότερα συστατικά για μια πρόκριση από ότι τα μπάτζετ. Από χτες οι δημοσιογράφοι αποθεώνουν τον Ολυμπιακό, παίκτες, προπονητή και πρόεδρο ξεχνώντας όμως 2 βασικά αλλά...
Δεν πειράζει για αυτό είμαι εγώ εδώ. Πρώτον κάθε φορά που εκπληρώνεται μια σημαντική πρόκριση απέναντι σε έναν καλύτερο αντίπαλο η υπέρ του δέοντος αποθέωση και οι διθυραμβικές δηλώσεις για μια αξιομνημόνευτη πορεία τελικά γυρίζουμν μπούμεραγκ. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η περσινή πρόκριση στους 32 έναντι της Μίλαν. Ο τύπος ζητοκραύγαζε και έκανε όνειρα και μέχρι για τελικό. Τα όνειρα διακόπηκαν βίαια όταν οι ερυθρόλευκοι αποκλείστηκαν από την -κοντά στις δυνατότητες τους και όχι κανά μεγαθήριο- Ντιναμό Κιέβου. Μην γίνονται ξανά τα ίδια λάθη. Με χαμηλά το κεφάλι η πρόκριση έρχεται.
Το δεύτερο μεγαλύτερο ΑΛΛΑ έρχεται για τον ίδιο τον πρόεδρο! Ο οποίος κατά κάποιον τρόπο βρίσκεται στο απυρόβλητο και η πρόκριση έναντι της Άρσεναλ έκρυψε τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Βλέπω άρθρα να λένε για την Άρσεναλ που έχει δεκαπλάσιο μπάτζετ από τον Ολυπιακό και τελικά αποκλείστηκε. Και μου έρχεται η απορία: Γιατί να έχει ο Ολυμπιακός τόσο μικρό μπάτζετ;, γιατί να θεωρείται πάντα το αουτσάιντερ σε τέτοιες αναμετρήσεις; Όχι κύριοι θα έπρεπε ο Ολυμπιακός τόσα χρόνια που έβγαινε πρωταθλητής, πήγαινε ομίλους Champions League (ας μην πάμε και πολύ μακριά πχ φέτος) και έπαιρνε τα αμέτρητα εκατομμύρια αλλά και τα χρήματα που λαμβάνει από τις πολύ επιτυχημένες πωλήσεις παικτών να τα είχε επενδύσει και να έχει ομαδάρα. Θα έπρεπε το μπάτζετ του να ήταν ακόμα μεγαλύτερο και η πρόκριση στους 16 του Europa League να θεωρείται αναμενόμενη. Αντ' αυτού παίρνει παίκτες μικρού ή μεσαίου βεληνεκούς και καταφέρνει και τους πουλάει μετά πολύ περισσότερα. Στήνει μια ομάδα για να καταφέρνει να μπαίνει ομίλους και από κει λίγες φορές καταφέρνει να πραγματοποιεί μια καλύτερη πορεία κάτι για το οποίο πιστώνονται αποκλειστικά οι παίκτες και ο προπονητής για την υπερπροσπάθεια. Πούλησε τον Ποντένσε για 20 εκατομμύρια και πήρε κάποιον Μορ... Όχι μόνο ο Μαρινάκης αλλά όλοι οι πρόεδροι αυτήν την φιλοσοφία έχουν δυστυχώς. Μια ανθυγιεινή φιλοσοφία και το χειρότερο είναι ότι υπάρχουν οπαδοί που εθελοτυφλούν και δεν αντιλαμβάνονται ή δεν θέλουν να αντιληφθούν την νοσηρή κατάσταση. Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πεθάνει απλά πού και πού παθαίνει νεκρανάσταση όπως με την χτεσινή πρόκριση. Η 17η θέση στην Ουέφα είναι αντιπροσωπευτική. Τα χειρότερα έρχονται.
Μιας και γράφω ας θέσω και ένα σχόλιο για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Η χρυσή εποχή έχει παρέλθει προ πολλού. Η ομάδα είναι πια μια ομάδα 8αδας και τίποτα παραπάνω δυστυχώς. Οκ αυτό το έχω αντιληφθεί πια και το έχω αποδεχθεί. Δεν μπορώ να αποδεχθώ όμως την εικόνα της ομάδας. Ας είμαστε μια ομάδα 8αδας αλλά να παίζουμε μια αξιοπρεπή άμυνα και να μην είναι η εικόνα παιδικής χαράς. Μου θυμίζει κάποιες στιγμές εποχές Πασκουάλ. Από τις επιλογές που υπάρχουν ο Πιτίνο είναι σίγουρα η καλύτερη αλλά η περίοδος χάριτος έχει τελειώσει. Άμυνα δεν κατάφερε να φτιάξει δυστυχώς. Του πιστώνω όμως την ατομική βελτίωση παικτών. Συλλογικά όμως δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη βελτίωση. Μακάρι να με διαψεύσει στο τέλος.
 |
| Οι 3 πυλώνες του φετινού Παναθηναϊκού |
P.S.2 Όσοι λένε ότι τα μπάτζετ δεν μετράνε επίσης γελιούνται. Η σωστή διατύπωση θα ήταν ότι κάποιες φορές δεν μετράνε. Η Μπαρτσελόνα έριξε εκατομμύρια και έχει φτιάξει ομαδάρα. Επίσης και οι Τούρκικες ομάδες επένδυσαν και αποτελούν υπερδύναμη πια στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ακόμα και αν η Φενερ που φέτος δεν πάει τόσο καλά παραμένει πάντα υποπλογίσιμη δύναμη.
