ΔΟΥΝΚΕΡΚΗ DUNKIRK(2017)

Ο Christofer Nolan, ένας από τους πιο εμπορικούς σκηνοθέτες επέστρεψε το 2017 με μια πολυαναμενόμενη πολεμική ταινία ,την Δουνκέρκη. Η ταινία εξέλαβε διθυραμβικά σχόλια από κοινό και κριτικούς και πολλοί την χαρακτήρισαν αριστούργημα. Για πάμε να την εξετάσουμε όμως λίγο καλύτερα.

Η Δουνκέρκη είναι η εξιστόρηση ενός επεισοδίου του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Ο Κρίστοφερ Νόλαν διαλέγει μια κρίσιμη στιγμή του πολέμου στις αρχές του, μετά την κατάρρευση του γαλλικού μετώπου, όταν οι Γερμανοί προελαύνουν με τον αέρα του κατακτητή. Η εκκένωση της Δουνκέρκης, το σχέδιο διάσωσης των 400.000 περίπου Άγγλων, Γάλλων και Βέλγων στρατιωτών που παγιδεύτηκαν τον Μάιο του 1940 στις ακτές της βόρειας Γαλλίας, στην ομώνυμη γαλλική πόλη, είναι μια μεγαλόπνοη επιχείρηση απεγκλωβισμού. Πρόκειται για μια εξαιρετικά σημαντική στιγμή καθώς οι Γερμανοί είχαν την ευκαιρία να αποδεκατίσουν τις βρετανικές δυνάμεις ξηράς, γεγονός που –αν συνέβαινε– ενδεχομένως να είχε επιδράσει διαφορετικά στην πορεία του πολέμου. Το γιατί ο Χίτλερ επέτρεψε ουσιαστικά στις δυνάμεις των συμμάχων να διαφύγουν διχάζει τους ιστορικούς και θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα λάθη στρατηγικής των Γερμανών στο δυτικό μέτωπο. Η εκκένωση της Δουνκέρκης όχι μόνο επέτρεψε στην Αγγλία να διατηρήσει το πεζικό της, αλλά ο τρόπος που έγινε είχε μεγάλη επίπτωση στην αναπτέρωση του ηθικού των Άγγλων. Κι ενώ η μάχη που προηγήθηκε υπήρξε μια μεγάλη στρατιωτική ήττα, η Δουνκέρκη διδάσκεται σαν μια λαμπρή σελίδα πατριωτικού ηρωισμού της βρετανικής ιστορίας. Εκεί εστιάζει ο Νόλαν, και ήδη μόλις πέφτουν οι τίτλοι μάς λέει την ιστορία του σε δυο φράσεις.
Όταν 400.000 στρατιώτες δεν μπορούν να γυρίσουν στην πατρίδα, η πατρίδα πηγαίνει σε αυτούς.

Ας ξεκινήσω με το λιγότερο εντυπωσιακό κομμάτι για αρκετούς, το ιστορικό. Η ταινία σου διδάσκει για ένα ιστορικό γεγονός που οι περισσότεροι από μας δεν είχαμε μάθει στα σχολεία ή δεν είχαμε ακούσει τελοσπάντων. Ακόμα και αν δεν παρουσιάζεται πλήρως η ιστορική αλήθεια στην ταινία(πράγμα που γίνεται αρκετά συχνά και είναι απόλυτα λογικό) γνωρίζεις το ιστορικό συμβάν και είναι στο χέρι του καθενός να το ψάξει περισσότερο.

 Πάμε τώρα στο κινηματογραφικό κομμάτι. Αυτό που επιδιώκει ο Νόλαν δεν είναι μια ακόμα mainstream πολεμική ταινία με μελοδραματισμούς, έρωτες, επικές μάχες και ήρωες. Εξάλλου κάτι τέτοιες καταστάσεις αποτελούν εξιδανικεύσεις και ωραιοποιήσεις του πολέμου. Σε μια μάχη θα δεις τρομοκρατημένους και φοβισμένους ανθρώπους. Αυτά ακριβώς παρουσιάζει ο Νόλαν στην ταινία του μια ήττα,μια πανωλεθρία των Συμμάχων που όμως η απεγκλώβισή τους χαιρετίζεται ως νίκη. Εξάλλου σε έναν πόλεμο ακόμα και η νίκη συνοδεύεται με πολλές απώλειες και επομένως είναι τελείως οξύμωρο να λέμε «νικήσαμε» στον πόλεμο.

Η ταινία χωρίζεται σε 3 φάσεις που εξελίσσονται παράλληλα και τελικά ενώνονται στο τέλος.  Ο «Μώλος» ορίζει τον τόπο των νικημένων στρατιωτών που περιμένουν την απομάκρυνσή τους από τις Γαλλικές ακτές, την απελπισία απέναντι στις επιδρομές των γερμανικών αεροπλάνων, την αγωνία τους μπροστά στην απουσία των πλοίων που θεωρητικά θα τους μεταφέρουν στην σωτηρία. Στη «Θάλασσα», ο ιδιοκτήτης ενός μικρού πλοιαρίου ξεκινά από το Ντόβερ μαζί με τον γιο του και ένα ακόμη αγόρι για να φτάσει στην Γαλλία προκειμένου να σώσει όσους μπορεί. Ενας μόνο από τους εκατοντάδες βρετανούς που έκαναν το ίδιο. Και στον «Αέρα», ένας πιλότος με χαλασμένο τον δείκτη του ντεπόζιτου καυσίμων, θα πολεμήσει για να αναχαιτίσει τα αεροπλάνα που χτυπούν τους στρατιώτες στην ακτή.

 Και ερχόμαστε τώρα στο κομμάτι που προβλημάτισε εμένα. Ο Νόλαν δεν χρησιμοποιεί κάποιον ήρωα με τον οποίο να μπορεί να ταυτίζεται ο θεατής. Όλα αυτά που γίνονται στην ταινία έχουν την μορφή κάπως ενός ντοκιμαντέρ. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί κυρίως τους ήχους για να σε κάνει να νιώσεις και εσύ τον τρόμο του πολέμου και όντως το καταφέρνει εν μέρει.(Ήμασταν στο σινεμά και οι βομβαρδισμοί από τα αεροπλάνα κάθε φορά με ταρακουνούσαν). Αλλά μέχρι εκεί, τα γεγονότα τα παρακολουθείς κάπως αμέτοχος. Η «κάθαρσις» που έλεγε και ο Αριστοτέλης και περιμένει ο θεατής δεν γίνεται γιατί δεν υπάρχει κάποιος ήρωας που να συμπονά ο θεατής. Σκεφτείτε τις ταινίες που αγαπήσατε και πόσο πολύ ταυτιστήκατε με τον πρωταγωνιστή και τον αισθανθήκατε δικό σας άνθρωπο. Αυτό εδώ δεν συμβαίνει και το θεωρώ από τα μείον της ταινίας χωρίς βέβαια να την υποβιβάζει αλλά και δεν την καθιστά αριστούργημα. Αν υπήρχε αυτό τα στοιχείο στην ταινία χωρίς όμως αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι έπρεπε να γίνουν όλα τα κλισέ που προαναφέραμε-και ίσως αυτό να ήταν μια ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση για τον σκηνοθέτη- τότε ναι η ταινία θα απογειωνόταν περισσότερο.

 Ας κλείσω όμως αναφέροντας μια άλλη καινοτομία της ταινίας και του Νόλαν. Με τον τίτλο της ταινίας προφανώς και γνωρίζουμε το ιστορικό πλαίσιο επομένως ποιοι ήταν οι Σύμμαχοι και ποιοι οι δυνάμεις του Άξονα. Στην ταινία όμως δεν αναφέρεται ούτε μια φορά η λέξη Γερμανός αλλά μόνο η λέξη εχθρός. Και ναι το μεγαλείο της ταινίας είναι ότι μια μάχη σε ένα συγκεκριμένο σημείο της ιστορίας ανάγεται σε όλες τις μάχες που συμβαίνουν από την απαρχή του κόσμου και τις αθώες ψυχές που χάνονται στον βωμό των συμφερόντων των «μεγάλων». Γιατί επιτρέψτε μου να αναφέρω ότι ποτέ κανένας απλός πολίτης δεν κέρδισε από τον πόλεμο αλλά μόνο ΕΧΑΣΕ!

Πηγές:http://www.athensvoice.gr/culture/cinema/369552_doynkerki-einai-aristoyrgima-i-kainoyrgia-tainia-toy-kristofer-nolan
http://flix.gr/cinema/dunkirk-review.html

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΛΕΡΑΣ

Μια ιστορία φλογερής, ανιδιοτελούς, αληθινής αγάπης που μας χάρισε απλόχερα ο μεγάλος Κολομβιανός συγγραφέας Gabriel Garcia Marquez και τον ευχαριστούμε για αυτό!

Ο νεαρός Φλορεντίνο Αρίζα ερωτεύεται σε μια πόλη της Καραϊβικής την επίσης νεαρή Φερμίνα Δάσα. Ο πατέρας της όμως δεν εγκρίνει αυτήν την σχέση με αποτέλεσμα η Φερμίνα να παντρεύεται τον γιατρό Χουβενάλ Ουρμπίνο και να ζουν μαζί μια ευτυχισμένη ζωή κάνοντας και οικογένεια. Ο έρωτας του Φλορεντίνου όμως δεν σβήνει ποτέ. Σταδιακά ανεβαίνει στην κοινωνική ιεραρχία ενώ όλα αυτά τα χρόνια βρίσκει εφήμερες απολαύσεις καμιά όμως γυναίκα δεν καταφέρνει να τον κάνει να ξεχάσει την Φερμίνα. Μετά από χρόνια όταν πεθαίνει ο Χουβενάλ Ουρμπίνο, γέρος πια ο Φλορεντίνο κάνει την απέλπιδα προσπάθεια να προσεγγίσει ξανά την Φερμίνα. Ο έρωτας τους ολοκληρώνεται ύστερα από "51 χρόνια 9 μήνες και 4 μέρες", όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Φλορεντίνο

Ο Gabriel έχει ένα δικό του, ιδιαίτερο στυλ το οποίο αποτυπώνεται στα βιβλία του. Γενικά περιγράφει πολλές παράλληλες ιστορίες σε σχέση με την κεντρική ιστορία και υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες που μερικές φορές τουλάχιστον για μένα είναι αχρείαστες και κουραστικές σε κάποιες περιπτώσεις. Όμως αυτό το ιδιαίτερο στυλ είναι που τον καταξίωσε στην παγκόσμια λογοτεχνία. Πέρα όμως από το τυπικό συγγραφικό κομμάτι περνάμε στην ιστορία αγάπης η οποία πραγματικά συγκινεί. Ένας έρωτας αληθινός που περνά από 40 κύματα, (ή πιο συγκεκριμένα από 51 κύματα) και παραμένει ανεπηρέαστος με το ίδιο πάθος. Μια καινοτομία του βιβλίου θεωρώ ότι είναι πως περιγράφεται ο έρωτας 2 ηλικιωμένων ανθρώπων. Συνήθως σε ιστορίες αγάπης βλέπουμε νεαρά ζευγάρια ή τουλάχιστον ηλικίας 40-50 χρονών. Βλέπετε ο έρωτας σε ηλικιωμένους δεν πουλάει, είναι κάτι αφύσικο. Ο Gabriel όμως μέσα από των αρκετών σελίδων βιβλίων του μας παρουσιάζει τους 2 πρωταγωνιστές, τις περιπέτειές τους, ταυτιζόμαστε μαζί τους, συμπάσχουμε τον Φλορεντίνο και στο τέλος  επιθυμούμε επιτέλους την ολοκλήρωση του έρωτα τους.



Η ιστορία αγάπης του Φλορεντίνο και της Φερμίνα μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη το 2007 και στον ρόλο του πρωταγωνιστή ήταν ο Χαβιέ Μπαρδέμ. Η ταινία ,αν και μερικές φορές φαίνεται επίπεδη, παρουσιάζει ακριβώς την ιστορία του βιβλίου χωρίς παραλλαγές και προσωποποιεί επιτέλους τους 2 αγαπημένους πρωταγωνιστές. Για όσους έχουν διαβάσει το βιβλίο, η ταινία συστήνεται ανεπιφύλακτα. Για τους υπόλοιπους ίσως βλέποντας μόνο την κινηματογραφική μεταφορά να μην καταφέρουν να συνειδητοποιήσουν τον μεγάλο αυτό έρωτα και που μόνο ένα βιβλίο μπορεί να τον αποδώσει στο μεγαλείο του.

Μεσάνυχτα στο Παρίσι "Midnight in Paris" (2011)

Δεν χρειάζονται συστάσεις. Και μόνο που στους συντελεστές της ταινίας δίπλα στην λέξη σκηνοθεσία εμφανίζεται το όνομα Γούντι Άλεν καταλαβαίνουμε ότι θα πρόκειται για μια ιδιαίτερη παραγωγή...και όντως έτσι είναι.

Πρόκειται για μια τρυφερή, ρομαντική με σαρκαστική διάθεση ταινία που σε μαγνητίζει από το πρώτο λεπτό!Ο Γκιλ(Owen Wilson), ένας χολιγουντιανός σεναριογράφος που ονειρεύεται ότι θα βρει την έμπνευση να τελειώσει το βιβλίο του, φτάνει στο Παρίσι με την αρραβωνιαστικιά του(Rachel Macadams) και τους γονείς της. Μόνο που η γαλλική πρωτεύουσα δεν συμβολίζει τα ίδια πράγματα για το αταίριαστο ζευγάρι. Εκείνος, υπέρμετρα ρομαντικός κι αυθόρμητος παίρνει την πρωτοβουλία να περπατήσουν στη βροχή..Εκείνη, ως γνήσιο κορίτσι του Μάλιμπου, παίρνει ταξί. Εκείνος καταστρώνει προσκύνημα στα σπίτια που έζησε ο Μποντλέρ και ο Ντιντερό, σ' όλα τα καφέ που μέθυσε ο Χέμινγουεϊ και ο Φιτζέραλντ. Εκείνη πάει για ψώνια. Εκείνος προτείνει να μετακομίσουν μόνιμα σε μια μποέμικη σοφίτα στην Καρτιέ Λατέν. Εκείνη του προτείνει ψυχανάλυση. Οταν συναντήσουν τυχαία έναν παλιό φίλο της, τον Πολ, έναν αφόρητο ξερόλα ψευδο-ακαδημαϊκό, ο Γκιλ πνίγεται από την μπαναλιτέ της νεόπλουτης παρέας που σε λίγο θα αποτελεί την οικογένειά του και βγαίνει για μία νυχτερινή βόλτα. Μόνο που μόλις οι καμπάνες της εκκλησίας στο λόφο της Αγ. Γενεβιέβης σημάνουν μεσάνυχτα κάτι μαγικό θα συμβεί. Κάτι που μπορεί να συμβεί μόνο στο Παρίσι. Και έτσι ξεκινά ένα αλληγορικό ταξίδι στον χρόνο, στην αγαπημένη εποχή του Γκιλ στις αρχές του 20ου όπου θα συναντήσει όλα τα αγαπημένα είδωλά του από τον Πικάσο και τον Χέμινγουέι μέχρι τον Νταλί και τον Κόουλ Πόρτερ και αναμέσα τους μια γυναίκα(Marion Cotillard) που θα τον απασχολήσει ιδιαίτερα.

Μια ταινία ρομαντική, σαρκαστική, πρωτότυπη(εξάλλου κέρδισε το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου) που σε "αναγκάζει" να ερωτευθείς το Παρίσι! Ο πρωταγωνιστής βρίσκεται αναπάντεχα ανάμεσα σε σημάνουσες προσωπικότητες της εποχής που τον έχει σημαδεύσει πίνει, μιλάει μαζί τους, ερωτεύεται. Όλα αυτά γίνονται με έναν τόσο εύθυμο τρόπο που μόνο ο Άλεν μπορεί να το κάνει. Περνάνε από μπροστά σου ο σκληρός και ερωτεύσιμος Χέμινγουέι ενώ παράλληλα γνωριζεις τον Νταλί και την παρέα του και μυήσαι στην σουρρεαλιστική λογική. Στον Owen πραγματικά αξίζουν πολλά συγχαρήτηρια καθώς στέκεται στο ύψος των περιστάσεων με την πολύ καλή ερμηνεία του. Γενικότερα οι ταινίες του Γούντι παίζουν με την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων και ο Owen καταφέρνει να αποδώσει πολύ καλά αυτή την αντίθεση και τον προβληματισμό. Παράλληλα όμως εκφράζονται υπογείως και κάποιοι προβληματισμοί όπως ότι μπορεί οι περισσότεροι από μας να ονειρευόμαστε να ζούσαμε σε μια άλλη εποχή αλλά τελικά δεν είναι αυτό που θα μας κάνει περισσότερο ευτυχισμένους.
Τέλος,να συνειδητοποιήσουμε ότι σ' αυτό τον κόσμο υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: εκείνοι που πάντα θα βλέπουν τη βροχή σαν πρόβλημα, το Παρίσι σαν τουριστικό προορισμό και την τζαζ του Κόουλ Πόρτερ σαν μουσική ασανσέρ. Κι εκείνοι που θα περπατούν μουσκεμένοι, στο σκηνικό της αιώνιας ταινίας της ζωής τους, μουρμουρίζοντας το «Night and Day» και περιμένοντας τις καμπάνες να σημάνουν μεσάνυχτα. Ο καθένας επιλέγει σε ποιο είδος θέλει να ανήκει....Πηγές:http://flix.gr/cinema/mesanyxta-sto-parisi.html

ΠΩΣ Ο ΕΡΑΤΟΣΘΕΝΗΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΓΗΣ 2300 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

Όταν ακόμα στις μέρες μας υπάρχει σελίδα στο facebook επονομαζόμενη "επίπεδη Γη" (ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΛΛ) και υπάρχουν άνθρωποι που το πιστεύουν ενώ πριν 23 αιώνες ο Ερατοσθένης υπολόγιζε την περίμετρό της ...σφαιρικης Γης απορούμε τελικά αν όντως ο πολιτισμός πάει μπροστά ή όχι. 
Με 2 βιντεάκια παρουσιάζεται πόσο εύκολα ο βιβλιοθηκάριος Ερατοσθένης μέτρησε την περίμετρο της Γης. Το ένα είναι στα ελληνικά και επομένως πολύ πιο κατανοητό, το δεύτερο είναι στα αγγλικά του Carl Sagan από το ντοκιμαντέρ Cosmos. Το ανεβάζω για να σας δείξω γιατί είναι ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΚΛΑΙΚΕΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ!

Παρακάτω σας δείχνω μια συνοπτική εικόνα που επεξηγεί τον τρόπο που έκανε τους υπολογισμούς.

Η ΑΓΑΠΗ ΑΡΓΗΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ

Τι να πει κανείς για αυτό το αριστούργημα!! Ένα βιβλίο που προσωπικά με άγγιξε βαθύτατα και με ταρακούνησε συθέμελα με τα μηνύματα που περνάει.
Η ιστορία και το οικογενειακό πλαίσιο στο οποίο ξετυλίγεται το βιβλίο χιλιοειπωμένο αλλά δεν ενοχλεί καθόλου τον αναγνώστη. Εποχή του 1940 σε ένα χωριό στην Κρήτη η συγγραφέας μας παρουσιάζει μια συνηθισμένη για τα τότε δεδομένα πατριαρχική οικογένεια. Οι γυναίκες της οικογένειας βρίσκονται παραδωμένες στα πρέπει και στις κοινωνικές συμβάσεις με εξαίρεση την Ερατώ που γνωρίζει τον έρωτα της ζωής της και καταφέρνει να κατακτήσει με το αντίστοιχο τίμημα βέβαια την προσωπική της ελευθερία.

Ένα βιβλίο πολύ μπροστά για την εποχή του όπου η συγγραφέα θέτει τους προβληματισμούς της δια μέσου των ηρώων της. Μπορεί κάποια σημεία να φαίνονται μη αληθοφανή αλλά αυτό δεν εμποδίζει σε τίποτα  το βιβλίο να διαβαστεί ευχάριστα και στο άψε σβήσε. Για μένα η Ερατώ είναι μία από τις αγαπημένες μου ηρωίδες καθώς αποδεσμεύεται από όλα τα στερεότυπα της εποχής, ερωτεύεται έναν άντρα που κανονικά δεν προοριζόταν για αυτήν και διεκδικεί και τελικά κατακτά την πραγματική ελευθερία. Μπορεί ακόμα και αυτό να σας φαίνεται κοινότυπο αλλά ο γλαφυρός τρόπος που τα παραθέτει η Λιλή Ζωγράφου είναι μοναδικός που τελικά καταφέρνει να εξυψώσει στην συνείδηση του αναγνώστη την ΓΥΝΑΙΚΑ-ΣΥΜΒΟΛΟ Ερατώ!

Το βιβλίο ανήκει πια στην κλασική λογοτεχνία ενώ έχει μεταφερθεί και σε σειρά από την ΕΡΤ1 το 1997(στον ρόλο της Ερατούς η Τάνια Τρύπη)  καθώς επίσης έχουν ανέβει και θεατρικές παραστάσεις.
Κλείνοντας παραθέτω τα λόγια που βρίσκονται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, λόγια "δυνατά" που σε προμηνύουν για την "δυνατή" πλοκή.

Μια παλιομοδίτικη ιστορία που ξετυλίγεται σαν μαγευτικό παραμύθι, χάρη στην ομορφιά και τη λαχτάρα των νεαρών ηρωίδων που αντιστέκονται στον αμείλικτο χρόνο, περιμένοντας καρτερικά την προσγείωση του μεγάλου έρωτα. Γιατί υπήρχε μια εποχή που η αγάπη αργούσε να 'ρθει. 
Αντίθετα με τη νεαρή ηρωίδα που, έρμαιο του παρορμητικού της ενστίκτου, παραδίδεται σ' έναν άγγελο που την περιμένει στο υπόγειο του σπιτιού της. Και τολμά να ζήσει συναρπαστικές περιπέτειες για να εξελιχθεί εν αγνοία της σε κατακτήτρια της πιο ουσιαστικής ελευθερίας. Γιατί η ελευθερία και τότε, πριν πενήντα χρόνια, και πάντοτε προκύπτει, όχι από συλλόγους και κραυγαλέα μανιφέστα, αλλά από την ατομική συνειδητοποίηση, που διαλέγει τελικά το προσωπικό ήθος, αγνοώντας τους περιορισμούς των έξωθεν απαγορεύσεων. 

«Από τα 23 βιβλία μου είναι εκείνο που με πόνεσε περισσότερο, θα το έλεγα ερωτικό αν δεν κυριαρχούσε σ' αυτό η απάνθρωπη σκληρότητα της πατριαρχικής οικογένειας. Οι βασικοί χαρακτήρες είναι καθωσπρέπει γυναίκες που σπαταλούν τη ζωή τους στις κοινωνικές συμβάσεις και την ερωτική στέρηση.» 

Nesbomaniac

Πριν 2 χρόνια κέρδισε η αδερφή μου στην δουλειά ένα βιβλίο στην ανταλλαγή δώρων. "Χιονάνθρωπος" του Jo Nesbo λεγόταν, δεν το είχαμε ξανακούσει. Τώρα πια 2 χρόνια μετά έχω διαβάσει ήδη 4 βιβλία Nesbo και ήρθε η ώρα να τα κατατάξω με βάση ποια μου άρεσαν πιο πολύ. Διευκρίνηση: Όποιο βιβλίο του Nesbo να διαβάσεις δεν γίνεται να απογοητευτείς, θα το διαβάσεις μονορούφι. Οπότε και τα 4 βιβλία τα συστήνω όπως και να χει για να ξεκινήσεις και εσύ (αν δεν έχεις γίνει ήδη ) Νεσμπομανής

4) Λεοπάρδαλη 

 Μετά την ιστορία του Χιονανθρώπου ο Χάρι Χόλε καταφεύγει στο Χονγκ Κονγκ προκειμένου να ηρεμήσει. Στο μεταξύ 2 γυναίκες στο Όσλο βρίσκονται πνιγμένες στο ίδιο τους το αίμα. Ο Χάρι επιστρέφει στο Όσλο καθώς μαθαίνει ότι ο πατέρας του είναι στα τελευταία του. Οι δολοφονίες συνεχίζονται και ο Χάρι για άλλη μια φορά κινητοποείται για να πιάσει τον δολοφόνο.
Σκηνικό αντιπροσωπευτικό του Νέσμπο. Πολύ παραστατικές σκηνές ειδικά των δολοφονιών, πολλές ανατροπές στην πλοκή, οι χαρακτήρες αναπτύσσονται και εξελίσσονται. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι σε ορισμένα σημεία ο συγγραφέας το παρατράβηξε και το βιβλίο θα μπορούσε να είχε λιγότερες σελίδες. Προκειμένου να γίνουν οι ανατροπές και να εντυπωσιαστεί ο αναγνώστης κάποιες στιγμές ξέφευγε η κατάσταση και τουλάχιστον για μένα μετά από κάποιον καιρό ήμουν μπερδεμένη και είχα ξεχάσει τελικά ποιο ήταν το πραγματικό κίνητρο του δολοφόνου και γενικώς πολλά σημεία της πλοκής.(Εδώ θα πρέπει να σημειώσω ότι γενικώς είμαι άνθρωπος που δεν ξεχνάω εύκολα και ας πούμε στα υπόλοιπα 3 βιβλία που θα περιγράψω θυμάμαι ακόμα και τώρα ακόμα και μικρές λεπτομέρειες)

3)Φαντομάς

 Η πιο προσωπική ιστορία μέχρι στιγμής του Χάρι Χόλε. Ο γνωστός επιθεωρητής επιστρέφει στο Όσλο για να ερευνήσει μια υπόθεση στην οποία κατηγορείται για δολοφονία ο Όλεγκ(ότι πιο κοντά μπορεί να θεωρηθεί σε γιο για τον Χάρι). Ο Χάρι στην προσπάθειά του να αθωώσει τον Όλεγκ θα βρεθεί ξανά σε νέες περιπέτειες και έναν κυκαιώνα εξελίσσεων που θα τον παρασύρουν.
Με αυτό το βιβλίο ο Νέσμπο μας παρουσιάζει έναν πιο συναισθηματικό Χάρι Χόλε με τρωτά σημεία και αδυναμίες. Φυσικά και δεν λείπουν τα εξωπραγματικά συμβάντα(πάντα ο Χάρι θα σώζεται την ύστατη στιγμή) αλλά πια τα έχουμε αποδεχτεί. Το βιβλίο ξεφεύγει από το στερεότυπο "αναζητούμε έναν κατά συρροή δολοφόνο" αλλά μας δείχνει τον Χάρι να προσπαθεί να αποδείξει την αθωώτητα του "γιου" του Όλεγκ με την εμμονή του βέβαια αυτή να μπορεί να τον οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα. Καταπιάνεται με επίκαιρα θέματα όπως ναρκωτικά και διαφθορά σε ανώτερα στρώματα. Το βιβλίο αν και αρκετά καλό δεν το κατατάσσω ψηλότερα γιατί μου έλειπε λίγο η ένταση και η  προσδοκία καθώς ήξερα εν μέρει τι ακριβώς αναζητούμε και το κίνητρο, αν και στο τέλος ο Νέσμπο για άλλη μια φορά μας βάζει τα γυαλιά με την συγγραφική μαεστρία του.

2)Αστυνομία


Ένας δολοφόνος τριγυρνά στους δρόμους του Όσλο και σκοτώνει αστυνομικούς και μάλιστα σε τόπους ανεξιχνίαστων εγκλημάτων. Ποιος άλλος είναι πιο ειδήμων από τον Χάρι Χόλε για να εξετάσει αυτό το ζήτημα; Αν και αρχικά αρνείται πεισματικά να συμμετάσχει τα γεγονότα τον οδηγούν τελικά να πάρει μέρος σε ένα ακόμα ανελέητο κυνηγητό.
Το πιο πρόσφατο βιβλίο που διάβασα(σε ευχαριστώ Φωτεινή για το δώρο!!!). Πρόκειται για μια πολυεπίπεδη ιστορία που κινείται στα λημέρια του Χιονανθρώπου με τρομερή ένταση, εναλλαγές στην πλοκή, στοιχεία θρίλερ. Κονταροχτυπιέται με τον χιονάνθρωπο αλλά δεν τα καταφέρνει να τον φτάσει. Παρόλα αυτά αποτελεί ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο με τις μόνες ενστάσεις μου είναι ότι η λύση του μυστήριου δεν οδηγείται στην κορύφωση της έντασης μιας και το κίνητρο του δολοφόνου δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αλλά και ότι η ιστορία του βιασμού δεν κατάλαβα ποτέ την χρησιμότητά της. Το τέλος του βιβλίου μας αφήνει μια πολύ ευχάριστη γεύση(εσείς που έχετε διαβάσει καταλαβαίνετε τι εννοώ).

1)Χιονάνθρωπος

Και ναι ερχόμαστε στο ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΝΕΣΜΠΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΓΝΩΣΤΟ!
Η πλοκή λίγο πολύ γνωστή στους περισσότερους. Δολοφονίες γυναικών με ορισμένα κοινά στοιχεία κινητοποιούν τον Σκανδιναβό Σέρλοκ Χόλμς Χάρι Χόλε ο οποίος έχει να κάνει με έναν ανελέητο serial killer.
Το βιβλίο είναι απλά ένα αριστούργημα. Πραγματικά δεν μπορώ να εντοπίσω κάποιο ψεγάδι. Έχουν περάσει 2 χρόνια από τότε που το πρωτοδιάβασα και μου έχουν μείνει χαραγμένα στην μνήμη όλα τα συμβάντα. Εξαιρετική γραφή και αφηγηματική τεχνική, ώστε να είναι ρεαλιστική, οικεία, αλλά και εμπλουτισμένη έτσι όπως πρέπει να είναι. Η πλοκή αναδεικνύει το μεγάλο συγγραφικό ταλέντο του Νέσμπο, τόσο αριστοτεχνικά δομημένη ώστε σε κανένα σημείο ο αναγνώστης δεν μπορεί αν φανταστεί την εξέλιξη ή την ταυτότητα του δολοφόνου. Όμως πέρα από όλα αυτά το στοιχείο που απογειώνει το βιβλίο και γοητευει τον αναγνώστη είναι αυτό που ανέφερα ότι δεν με εντυπωσίαζε στα προηγούμε βιβλία, το κίνητρο του δολοφόνου. Ο Νέσμπο σαν ένας άλλος Φρόιντ(συγνώμη για την έκφραση) εισχωρεί στα άδυτα του υποσεινήδητου και της ψυχής του δολοφόνου. ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΑΚΟΜΑ(ΒΑΣΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΔΙΑΒΑΣΕΙ??) ΤΡΕΞΤΕ ΣΤΟ ΚΟΝΤΙΝΟΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΚΑΙ ΠΑΡΤΕ ΤΟ. ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΣΑΤΕ!!!
Παραθέτω ορισμένες κριτικές που αναγράφονται και πάνω στο βιβλίο.

Η αστυνομική λογοτεχνία στα καλύτερά της, με ολοκληρωμένους χαρακτήρες, σκοτεινή ατμόσφαιρα και ένταση που ξεκινά από την πρώτη σελίδα και δεν χαλαρώνει παρά μόνο στην τελευταία.
The Times 

Αν δεν γνωρίζετε τον Nesbo, μην το καθυστερείτε άλλο. Ξεκινήστε μ’ αυτό το βιβλίο. 
USA Today

Ο χιονάνθρωπος είναι ένα βιβλίο τόσο απροσμέτρητο όσο το χιόνι, τόσο φωτεινό και άπιαστο όσο τα Κουαρτέτα εγχόρδων του Μπετόβεν. Μια πολύ έντονη λογοτεχνική εμπειρία. 
James Ellroy

Ο χιονάνθρωπος ανήκει στα βιβλία που τα καταβροχθίζεις με λαίμαργες μπουκιές αλλά σε συντροφεύουν για καιρό αφού τα τελειώσεις. Το μόνο που μας απομένει, αγαπητοί αναγνώστες, φανατικοί του Χάρι Χόλε, είναι να ικετέψουμε τον συγγραφέα: Κι άλλο, Nesbo, κι άλλο!
Fredriksstad Blad

Ο χιονάνθρωπος του Jo Nesbo είναι ένα ανελέητο βιβλίο. Η τρομακτική μεταμόρφωση μιας αθώας παιδικής εικόνας σε φονικό σύμβολο στοίχειωσε τον ύπνο μου. Όλοι στο συγκρότημά μου έχουν εθιστεί στα βιβλία του Nesbo, αλλά εγώ φοβάμαι έστω και να ανοίξω το επόμενο βιβλίο του... 
Patti Smith

Πηγές: http://www.diavasame.gr/page.aspx?itemID=PPG1386_1516
http://www.greekbooks.gr/books/logotehnia/o-hionanthropos.product

Άδωξοι Μπάσταρδη (Inglourious Basterds) (2009)

Ήδη με τον ανορθόγραφο τίτλο ο σκηνοθέτης μας προετοιμάζει για μια ανορθόδοξη ταινία. Εξάλλου μιλάμε για τον Tarantino που η λέξη συμβατικός δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό του. Η πειραγμένη λοιπόν ορθογραφία μας παραπέμπει στην ψεύτικη και φανταστική ακολουθία γεγονότων που τάχα συνέβησαν στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και μας παρουσιάζονται σε αυτήν την ταινία.

Οι Άδωξη Μπάσταρδη πρόκειται για μια επίλεκτη ομάδα Αμερικανών κομάντο η οποία έχει γίνει ο φόβος και τρόμος για τους Ναζί στην κατεχόμενη Γαλλία. Η ομάδα λοιπόν αυτή σε συνεργασία με μια Εβραία ιδιοκτήτρια ενός παριζιάνικου σινεμά επιδιώκουν τον αφανισμό των Ναζί και για αυτό τον λόγο αναλαμβάνουν μια επικίνδυνη αποστολή.Η ταινία είναι εξαίσια από όλες τις απόψεις.

Πρωτοκλασάτο καστ(Μπραντ Πιτ, Νταϊάν Κρούγκερ, Κρίστοφ Βαλτς, Μάικλ Φασμπεντερ)που δίνει συγκλονιστικές ερμηνείες, άρτια σκηνοθεσία και μουσική αλλά και τρομερή ενδυματολογία που μας μεταφέρει στην ατμόσφαιρα της αντίστοιχης εποχής. Η σάτιρα και η ειρωνεία είναι διάχυτη σε όλο το έργο, με ξαφνικές αναταραχές εκεί που όλα κυλούν ομαλά και δεν λείπει φυσικά η έντονη ωμή βία-είπαμε σκηνοθετεί ο Ταραντίνο. Ειδική αναφορά θα ήθελα να παραθέσω στον Κρίστοφ Βάλτς που υποδύεται τον κακό Γερμανό. Προσωπικά την θεωρώ μία από τις καλύτερες ερμηνείες κακών στο σινεμά και πανάξια ο Κρίστοφ κέρδισε το Όσκαρ Β’ Αντρικού Ρόλου. Ο Ταραντίνο ξεκίνησε την συγγραφή του σεναρίου μια δεκαετία πριν βγει η ταινία στους κινηματογράφους. Αρχικά προβληματιζόταν αν θα γινόταν ταινία ή σειρά ενώ επίσης επειδή θεωρούσε ότι θα ήταν το καλύτερο έργο του ήταν αναποφάσιστος για το φινάλε της ταινίας καθώς ήθελε να ήταν ιδιαίτερο. ‘Ετσι ενδιάμεσα σκηνοθέτησε τα δύο μέρη του Kill Bill, το Death Proof και μετά επέστρεψε στο Άδωξοι Μπάσταρδη. Και καλά έκανε μεταξύ μας γιατί όντως το τέλος είναι πολύ καλό-αν και αναληθές- αλλά εξάλλου όλη η ταινία είναι βασισμένη σε φανταστικά γεγονότα.
Γενικότερα ο Ταραντίνο δεν ξεφεύγει από την κλασική του συνταγή που ακολουθεί στις ταινίες-αλλά εδώ που τα λέμε είναι μια πολύ πετυχημένη συνταγή- και μας αποζημιώνει πλήρως με το αποτέλεσμα. Σίγουρα ανήκει στις MUST WATCH!
Extra Fact: Αυτό που αποκαλύφθηκε αρκετό καιρό μετά την προβολή της ταινίας είναι ότι ο πνιγμός της γερμανίδας κατασκόπου (Νταϊάν Κρούγκερ) έδειχνε ρεαλιστικός, γιατί έχασε στην πραγματικότητα τις αισθήσεις της για κάποια δευτερόλεπτα. Όχι όμως από τα χέρια του συμπρωταγωνιστή της. Όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο Ταραντίνο σε συνέντευξη του στην Cracked η σκηνή του στραγγαλισμού ήθελε να είναι εντελώς ρεαλιστική.

Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ο Βάλτς «προσπαθούσε να πνίξει» την Κρούγκερ όσο πιο πειστικά μπορούσε αλλά πάντα κάτι έλειπε. «Πιο σφιχτά…Όχι όχι έτσι…Πιο χαλαρά τώρα» έλεγε συνεχώς ο σκηνοθέτης. Μέχρι που πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Της είπε:
« Θα σε πνίξω εγώ. Θα σου σφίξω το λαιμό μέχρι να δω την έκφραση της ασφυξίας στο πρόσωπο σου και μετά θα φωνάξω ΣΤΟΠ».Η Κρούγκερ αρκέστηκε σε ένα καταφατικό νεύμα και ο Ταραντίνο έκατσε επάνω της και την έσφιξε σε σημείο που έχασε τις αισθήσεις της. Ευτυχώς για εκείνη η σκηνή ολοκληρώθηκε με την πρώτη λήψη.

Πηγή: http://www.mixanitouxronou.gr/o-tarantino-epnixe-me-ta-cheria-tou-mechri-lipothimias-tin-protagonistria-stin-tenia-adoxi-bastardi-i-ithopios-girise-adiamartirita-ti-skini-an-ke-riskare-ti-zoi-tis-vinteo/