Όταν "μιλάει" η φανέλα

Αν με ρωτούσατε μια μέρα πριν τα προγνωστικά μου για τους αγώνες του Europa League θα σας έλεγα με τα βεβαιότητας ότι ο ΠΑΟΚ θα περάσει σίγουρα και για τον Ολυμπιακό πάλι παίζεται. Απλά στο ποδόσφαιρο ποτέ μην λες ποτέ.

Ξεκινάμε.. δεν θα χαριστώ καθόλου στην ομάδα του ΠΑΟΚ. Έτυχε σε έναν βατό όμιλο με την πρόκριση να έχει πάει ήδη στην Τσέλσι κα τώρα για την δεύτερη θέση να παλεύει με 2 θεωρητικά υποδεέστερες ομάδες. Και μάλιστα πως τα έφερε η τύχη, να παίζει με το "χωριό" Βίντι όπως την αποκαλούσαν οι ΠΑΟΚ ντζίδες όταν υποτιμούσαν το κατόρθωμα της ΑΕΚ. Η μοίρα λοιπόν τα έφερε έτσι ώστε ο ΠΑΟΚ να χάσει εις διπλούν από αυτό το "χωριό" αλλά να παραμένει ζωντανός για το κυνήγι της πρόκρισης τελευταία αγωνιστική μέσα στην Τούμπα παίζοντας με την ΜΠΑΤΕ την οποία είχε κερδίσει έξω με 1-4. Βασικά μετά από αυτό το παιχνίδι ο ΠΑΟΚ είχε μόνο ήττες στην Ευρώπη και με κακές εμφανίσεις. Και ενώ κανείς περίμενε μια "εύκολη?" νίκη-πρόκριση (βέβαια και η Τσέλσι ήρθε ισοπαλία με την Βίντι αλλά και πάλι δεν έχει σημασία αυτήν την στιγμή) έρχεται ένα από τα πιο ταπεινωτικά ευρωπαϊκά βράδια του ΠΑΟΚ. Βέβαια οι φίλτατοι οπαδοί του ΠΑΟΚ στο τέλος της χρονιάς πιθανόν να πανηγυρίζουν για το πρώταθλημα ξεχνόντας τον ευρωπαϊκό διασυρμό. Εμ βέβαια τι σημασία έχει μια πορεία στην Ευρώπη μπροστά στο διαφαινόμενο πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία τους;

Κύριοι ξεχνάτε ότι αυτά που μένουν στο τέλος της βραδιάς δεν είναι τόσο τα πρωταθλήματα σε μια λίγκα που έχει χάσει την αξιοπιστία της από τους περισσότερους αλλά οι μεγάλες ευρωπαϊκές στιγμές. Γιατί μιλώντας και ως Παναθηναϊκός αυτό που θυμάμαι και συγκινούμαι είναι το διπλό μέσα στο Ολύμπικο ή το διπλό μέσα στο Μεάτσα και όχι το νταμπλ με τον Νιόπλια. Ως φίλαθλος θυμάμαι όταν ο Οσφπ ταπείνωσε την Άρσεναλ και την Γιουνάιτεντ. Τέτοιες νίκες σε καθιερώνουν στο ευρωπαϊκό στερέωμα και όχι αν νίκησες την Λαμία.

Την μέρα που άλωσε το Μιλάνο. Συγνώμη αλλά δεν γινόταν να μην βάλω αυτήν την εικόνα.

Και έρχομαι τώρα στον νικητή της βραδιάς τον Ολυμπιακό! Και θα κάνω και την σύνδεση με τον τίτλο του άρθρου. Όπως και να το κάνουμε το βάρος της φανέλας είναι μεγάλο. Αυτό λείπει από τον ΠΑΟΚ, ακόμα ο ΠΑΟΚ δεν έχει αποκτήσει την στιβαρότητα μιας μεγάλης ομάδας με refuse to lose συναίσθημα, ομάδας με ιστορίας σε εγχώριες και μη διοργανώσεις. Θα μου πείτε βέβαια και η Μίλαν έχει βαριά φανέλα γιατί αποκλείστηκε; Ε κάποιος έπρεπε να αποκλειστεί ανάμεσα στους 2 και αποκλείστηκε αυτός που υποτίμησε τον αντίπαλο του. Το πρωί της Πέμπτης διάβαζα ένα άρθρο που μιλούσε για την υπεροψία της Μίλαν που δεν έκανε καν προπόνηση στο Γ, Καραϊσκάκης και γενικώς για το μπλαζέ ύφος των παικτών της. Αυτά δυστυχώς πληρώνονται. Και σε αυτόν τον αγώνα ο Ολυμπιακός έπαιξε με ψυχή, συναίσθημα, έβγαλε πάθος και φάνηκε σε όλους τους ποδοσφαιριστές που έχουν συνειδητοποιήσει σε ποια ομάδα παίζουν και τι αντιπροσωπεύουν. ΘΡΥΛΟΣ με τα όλα του!



Χάρηκα σαν να έπαιζε ο Παναθηναϊκός στο 3-1. Το ελληνικό ποδόσφαιρο σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο δεν είναι στα καλύτερα του. Με την νίκη του ο Ολυμπιακός του έδωσε μια παράταση ζωής. Μακάρι να συνεχίσει όσο πιο μακριά γίνεται!!

Ο Άγγλος Ασθενής/ The English Patient (1996)

Β' Παγκόσμιος πόλεμος και ένας απαγορευμένος έρωτας. Μια χιλιοειπωμένη συνταγή άλλες φορές επιτυχημένη άλλες όχι. Με τον Άγγλο Ασθενή δεν μιλάμε απλά για μια ρομαντική ταινία, μιλάμε για ένα κλασικό πια έπος που έχει να υπερηφανεύεται δικαίως το Χόλιγουντ.

Έτος παραγωγής 1996 και η ταινία κάνει θραύση στην τελετή των Όσκαρ καθώς είναι υποψήφια σε 12 κατηγορίες κερδίζοντας τελικά τις 9( 9/12 όχι και άσχημο ποσοστό ;P ) Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Β Γυναικείου Ρόλου, Φωτογραφίας, Μοντάζ, Σκηνικών, Κοστουμιών, Ήχου και Μουσικής. Βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Μάικλ Ονταάτζε(ο οποίος χρειάστηκε 6 χρόνια για να ολοκληρώσει το έργο) σε σκηνοθεσία Άντονι Μιγκέλα.


Ο κόμης Almasy(Ρέιφ Φάινς), ένας Ούγγρος χαρτογράφος προσλαμβάνεται από την Βασιλική Γεωγραφική Εταιρεία ώστε να χαρτογραφήσει τις τεράστιες εκτάσεις της ερήμου Σαχάρας μαζί με άλλους εθελοντές. Ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος βρίσκεται προ των πυλών όταν ο έρωτας του χτυπά την πόρτα με την παρουσία της Καταρίνε Κλίφτον(Κριστίν Σκοτ Τόμας). Οι 2 τους παρασέρνονται από το πάθος και μπλέκονται σε δύσβατα μονοπάτια πολιτικών παιχνιδιών και προδοσίας. Όλα αυτά παρουσιάζονται με την μορφή flash back από τον κόμη Almasy καθώς βρίσκεται στην Τοσκάνη της Ιταλίας βαριά τραυματισμένος με μια αφοσιωμένη νοσοκόμα στο πλευρό του.



Από πού να πρωτοαρχίσω για αυτήν την ταινία; Από τα απίστευτα εξωτερικά πλάνα στην έρημο, από την τρομερή χημεία μεταξύ των 2 πρωταγωνιστών, από την πανέξυπνη πλοκή της ιστορίας; Ε όπως καταλαβαίνετε έχει όλο το πακέτο. 2 τρελά ερωτευμένοι άνθρωποι που είχαν την ατυχία να γνωριστούν μέσα στο κλίμα του πολέμου και της γενικότερης υπάρχουσας καχυποψίας. Όλη η ταινία πρόκειται σαν μια μυσταγωγία αισθησιασμού, ερωτισμού και γλυκόπικρης μελαγχολίας. Όλοι οι χαρακτήρες εκτός των 2 πρωταγωνιστών επίσης είναι ένας και ένας και συμβάλλουν τα μέγιστα για να την απογειώσουν(Γουίλεμ Νταφόε, Ζιλιέ Μπινός). Μάλιστα ο ρόλος της νοσοκόμας ως χαρακτήρας κλειδί την τιμά με το χρυσό αγαλματίδιο Β Γυναικείου Ρόλου. Για μένα όμως η καλύτερη ερμηνεία ανήκει στην Κριστίν Σκοτ Τόμας και θεωρώ αδικία που δεν κέρδισε το πολυπόθητο βραβείο. Ο απαγορευμένος έρωτας τους δεν θα είχε συγκινήσει τόσο αν δεν υπήρχε η εξαιρετική ερμηνεία της Κριστίν. Αρχικά ανεξάρτητη και απροσπέλαστη, άλλοτε ευάλωτη και παραδομένη στο αβυσσαλέο πάθος, αισθησιακή, πνευματώδης μα πάνω από όλα τρελά ερωτευμένη! Μετά από κάποιο καιρό που είδα την ταινία ξανάεβαλα να δω αποσπάσματα από τις σκηνές μεταξύ των πρωταγωνιστών και έκλαψα ΞΑΝΑ. Γιατί προσωπικά μόνο αφότου ολοκλήρωσα την ταινία και πέρασε λίγος καιρός συνειδητοποίησα την σπουδαιότητά της και πόσο πολύ με στιγμάτισε.



Το μόνο φάουλ της ταινίας είναι η μεγάλη διάρκεια (162 λεπτά) αλλά μην ανησυχείτε αξίζει να αφιερώσετε αυτά τα λεπτά από την ζωή σας...για να απολαύσετε μια ιστορία αγάπης που χάθηκε μέσα στους αμμόλοφους και στους κανονιοβολισμούς, μια ιστορία μιας άλλης εποχής, πιο αθώας, πιο αγνής. Ίσως από τις τελευταίες αυτού του είδους.

Katharine Clifton: This - what is this?

Almásy: It's a folk song.

Katharine Clifton: Arabic.

Almásy: No, no. It's Hungarian. My daijka sang it to me when I was a child growing up in Budapest.

Katharine Clifton: It's beautiful. What's it about?

Almásy: Szerelem means love. And the story, well, there's this Hungarian count. He's a wanderer. He's a fool. And for years he's on some kind of a quest for... who knows what. And then one day, he falls under the spell of a mysterious English woman. A harpy, who beats him, and hits him, he becomes her slave, and he sews her clothes, and worships...

[Katharine starts hitting him]

Almásy: Stop it! Stop it! You're always beating me!

Katharine Clifton: Bastard! You bastard, I believed you! You should be my slave.
(Ο διάλογος από το iMDB)

ΣΥΜΜΑΧΟΙ ALLIED(2016)

Στον απόηχο του διαζυγίου του ζεύγους Μπραντζελίνα βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες η νέα ταινία του Μπραντ Πιτ με συμπρωταγνίστρια την Μαριόν Κοτιγιάρ( την οποία ο κίτρινος τύπος ήθελε να είναι η πέτρα του σκανδάλου κάτι το οποίο τελικά δεν ισχύει-για τους λάτρεις των κους κους η πληροφορία αυτή). Οι κριτικές δεν ήταν και οι καλύτερες για την ταινία ή πιο συγκεκριμένα οι κριτικές από τους κριτικούς γιατί οι κριτικές του κοινού ήταν πολύ θερμές. Η δική μου άποψη ανήκει στην δεύτερη κατηγορία.

Ο Καναδός Μαξ Βέιταν που τον ενσαρκώνει ο Μπραντ Πιτ συνεργάζεται με την Γαλλίδα Μαριαν Μποσεζουρ (Μαριον Κοτιγιαρ) ως κατάσκοποι των Συμμάχων στην Γερμανοκρατούμενη Καζαμπλάνκα για μια επικίνδυνη αποστολή. Τελικά ερωτεύονται και επιστρέφουν στην Αγγλία όπου δημιουργούν οικογένεια. Ο Μαξ ενημερώνεται όμως ότι υπάρχουν υποψίες πως γυναίκα του είναι κατάσκοπος των Γερμανών και έτσι ξεκινά ένα παιχνίδι εξελίξεων μέχρι να αποκαλυφθεί η αλήθεια.

Κατ'αρχάς μόνο και μόνο η συνύπαρξη σε μια ταινία του Μπραντ Πιτ και της Κοτιγιάρ είναι ένας λόγος για την δεις. Πολλοί αναφέρουν ότι είναι και ο μοναδικός. Εδώ επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Πρώτα από όλα υπήρχε έντονη χημεία μεταξύ των 2 πρωταγωνιστών(ας θυμηθούμε τις σκηνές που μιλάνε οι δυο τους στην ταράτσα και μετά την σκηνή στο αμάξι μες στην αμμοθύελλα). Μπορεί για την τελευταία σκηνή να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν τόσο είναι αληθοφανής αλλά πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους ότι μερικές φορές χρειάζεται και ένας γλυκός σουρρεαλισμός στον κινηματογράφο. Η μόνη μου ένσταση είναι ότι κάποιες φορές η ταινία επέμενε κυρίως στην σχέση μεταξύ των δύο και "ξεχνούσε" την ουσιαστική πλοκή του πολέμου. Όμως και αυτό δεν σε πείραζε γιατί παρασυρόσουν από το τρυφερό ειδύλλιο μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών και ταυτιζόσουν με τον έρωτα τους. Γιατί όσο σκληρός και να είναι ένας πόλεμος ο έρωτας βρίσκει παντού χώρο να ρίξει τα βέλη του και να κάνει ευτυχισμένους τους ανθρώπους-και αυτό δεν πρόκειται για γλυκό σουρρεαλισμό όπως είπαμε παραπάνω αλλά είναι μια πραγματικότητα-  Επιπλέον θα πρέπει να αναφέρουμε την εκπληκτική δουλειά που έχουν κάνει οι υπεύθυνοι στο κομμάτι της φωτογραφίας και ενδυματολογίας. Και έτσι σαν μια άλλη Casablanca και English Patient οι Σύμμαχοι μας υπενθυμίζουν την παλιά ομορφιά, τον έρωτα στους αμμόλοφους.

Και φτάνουμε προς το τέλος της ταινίας όπου ο πόλεμος θέτει και πάλι εμπόδια στην σχέση των 2 πρωταγωνιστών. Ο Μαξ Βέιταν έπειτα από ενημέρωση που είχε προσπαθεί να ανακαλύψει αν τελικά η γυναίκα που ερωτεύθηκε παράφορα και έκανε οικογένεια μαζί της είναι κατάσκοπος των Γερμανών. Το ξέρω για μερικούς ίσως ακούγεται μελό αλλά πιστέψτε με η ένταση της ταινίας δεν σταματάει ούτε λεπτό και ο θεατής μαζί με τον Μαξ αγωνιά να μάθει την αλήθεια. Το τέλος που μας επιφυλάσσει ο γνωστός σκηνοθέτης Ρόμπερτ Ζέμεκις....αναπάντεχο.



Δεν πρόκειται για ταινία ορόσημο αλλά είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα για να θαυμάσεις τους δύο Χολιγουντιανούς σταρ για πρώτη φορά σε ταινία, να δεις πώς ξεδιπλώνεται ο έρωτας τους και πώς μπορεί ένας πόλεμος να ενώσει από την μία δύο ανθρώπους και από την άλλη να τους χωρίσει(;).

Η Φάρμα των Ζώων

Έχω πάει στα γενέθλια του φίλου μου Θανάση και όπως κάθε φορά που βρίσκομαι σπίτι του ψάχνω στην βιβλιοθήκη του(όλο και κάποιο διαμάντι βρίσκω). Το διαμάντι αυτή την φορά είναι η Φάρμα των Ζώων του George Orwell.



Πιο συγκεκριμένα αποτελεί το προτελευταίο μυθιστόρημα του διάσημου συγγραφέα και γράφτηκε το 1945. Όπως έγραψε και ο ίδιος ο Orwell πρόκειται για ένα παραμύθι για μεγάλους. Ένα παραμύθι λόγω της απλής αφήγησης και των ζώων πρωταγωνιστών όμως για μεγάλους μιας και ουσιαστικά ο συγγραφέας σατιρίζει το Σταλινικό καθεστώς.

Ας γίνω πιο σαφής. Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια φάρμα στην Αγγλία όπου τα ζώα βρίσκονται καταπιεσμένα κάτω από την χείριστη συμπεριφορά του ιδιοκτήτη τους( κ.Τζόουνς). Παρακινημένα από ένα γέρικο και σεβάσμιο γουρούνι οδηγούνται σε εξέγερση εναντίον του δικτάτορα Τζόουνς όπου και η εξέγερση κρίνεται επιτυχημένη. Έτσι το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου μας εξιστορεί τα τεκταινόμενα στην φάρμα η οποία πια διοικείται μόνο από τα ζώα. Σταδιακά όμως περιγράφονται οι καταστάσεις που θα οδηγήσουν από μια φάρμα της πλήρης ισότητας σε μια φάρμα ολοκληρωτισμού που την εξουσία θα κατέχουν μόνο τα έξυπνα γουρούνια.

 Αν λοιπόν αντικαταστήσετε τις λέξεις που αφορούν τα ζώα με ονόματα ανθρώπων θα μπορούσε κάλλιστα αυτή η ιστορία να περιγράφει εξεγέρσεις και εξεγέρσεις ετών. Γιατί ο πυρήνας όλων των επαναστάσεων είναι ο ίδιος η φτώχεια, εξαθλίωση, η καταπίεση. Στα αποτελέσματα αυτών των επαναστάσεων είναι που υπάρχουν διαφωνίες και σε αυτό το βιβλίο ο Orwell δίνει την δική του απάντηση.(Το περιγράφει ήδη από τον πρόλογο του βιβλίου).
Αν και σοσιαλιστής ο συγγραφέας στρέφεται κατά του Στάλιν και του ολοκληρωτικού καθεστώτος του και εκφράζει την αγανάκτησή του που οι Βρετανοί εκείνη την περίοδο υποστηρίζουν αυτήν την κατάσταση. Αυτός είναι και ο λόγος που δυσκολεύτηκε να βρει εκδότες για το βιβλίο μιας και το θεώρησαν ότι θα διατάρασσε τις φιλικές σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών.

Δεν απαιτούνται βαρύγδουπες λέξεις και βαθιά πολιτικά σχόλια για να πει ο Orwell την άποψη του. Αν και όλες οι επαναστάσεις ξεκινούν με τους καλύτερους σκοπούς καταλήγουν σε κατάληψη της εξουσίας από τους λίγους. Ο συγγραφέας δεν μπαίνει στην διαδικασία να περιγράψει γιατί γίνεται αυτό αλλά απλά περιγράφει την μετάβαση από μια ονειρική κοινωνία ισότητας σε μια κοινωνία που εξουσιάζουν οι λίγοι ή ο ένας. Και για να επιτευχθεί αυτό απαιτούνται σταδιακά η εκδίωξη του επίδοξου αντιπάλου(και μέχρι πρότινος συναγωνιστή), η απαγόρευση της εκπαίδευσης, η χρήση της μάζας για την αναπαραγωγή συγκεκριμένων απόψεων(τα άβουλα πρόβατα στην συγκεκριμένη περίπτωση), η διαστρέβλωση της ιστορίας(ο πρώην συναγωνιστής δεν πολέμησε με αυταπάρνηση το κατεστημένο αλλά αντίθετα ήταν και προδότης) και τέλος η επιβολή της τρομοκρατίας(τα σκυλιά).

Και είμαστε τώρα εδώ να απαντήσουμε το άλλο μεγάλο ερώτημα γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί η εξουσία αλλάζει τόσο πολύ τον άνθρωπο που οδηγείται τελικά στην κατάχρησή της; Είμαστε όλοι καταβάθος εξουσιομανείς; Σκεφτείτε κάθε φορά που σας δόθηκε μια αρμοδιότητα, ένα είδος εξουσίας απέναντι σε κάποιους υφιστάμενους πόσο διαφορετικά συμπεριφερθήκατε. ΟΛΟΙ ΣΑΣ. Το θέμα είναι να το αντιλαμβανόμαστε έγκαιρα πριν μας μεταλλάξει τελείως.

Η φάρμα του κ Τζόουνς μετατράπηκε στην φάρμα των Γουρουνιών. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν αχρηστεύει την επανάσταση που προηγήθηκε έχοντας τους καλύτερους σκοπούς άσχετα αν τελικά δεν πραγματοποιήθηκαν. Ίσως σε μια υποτιθέμενη συνέχεια του βιβλίου τα ζώα να ξαναεπαναστατήσουν για την ελευθερία τους και ίσως πάλι ξανά ο "ηγέτης τους" μετατραπεί σε δικτάτορα, ίσως πάλι και όχι..

Btw υπάρχει ένα κινούμενο σχέδιο στο youtube πιστό πλήρως στο βιβλίο. Το συστήνω!!

Οι μικροί και οι Ευρωπαίοι

Μπορεί να λείπω αλλά συνεχίζω να παρακολουθώ τις αθλητικές εξελίξεις. Και γράφω αυτό το άρθρο για να πω και εγώ την γνώμη μου για τα αθλητικά τεκταινόμενα( εδώ ο κάθε πληρωμένος αθλητικογράφος γράφει την γνώμη του γιατί να μην την πω και εγώ). Συγχωρέστε με για τον βαρύ χαρακτηρισμό αλλά είναι πασιφανές ότι ορισμένοι γνωστοί αθλητικογράφοι πληρώνονται για να γράφουν συγκεκριμένα πράγματα και δεν είναι αντικειμενικοί.

Θα ξεκινήσω όπως είναι λογικό από την μεγάλη μου αγάπη τον Παναθηναϊκό που ευτυχώς με διέψευσε. Πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα έλεγα στον εαυτό μου δεν θα ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο ήμουν σίγουρη για την αποτυχία. Έλα ντε όμως πως ήρθαν έτσι τα πράγματα. Έπρεπε να φτάσουμε στον πάτο για να αναγεννηθούμε, έπρεπε να φτάσουμε στον πάτο για να προωθήσουμε επιτέλους παίκτες των ακαδημιών.

Η Ελλάδα έχει μάθει να μην προωθεί ταλέντα από τις ακαδημίες της-πλην ελαχίστων εξαιρέσεων-. Αυτήν την στιγμή που γράφω το άρθρο μπαίνω στην βικιπαίδεια στο ρόστερ της σεζόν 2016-2017 και πραγματικά μου έρχεται να κλάψω. Τι Μπουμάλ, τι Τελάντερ τι Ιβάνοφ, Τι Βέμερ, τι Ρινάλντι. Ναι και φέτος έχουμε παιδιά νέα που παίζουν για την φανέλα και το ζουν. Σίγουρα όταν παίζεις ξαλαφρωμένος χωρίς να έχεις το βάρος και την υποχρέωση για νίκη(γιατί κανείς δεν περιμένε κάτι τρομερό από τα παιδιά) παίζεις διφορετικά. Αυτό όμως δεν αναιρεί την τρομερή εκκίνηση που έχουν κάνει με ένα εκπληκτικο 6/6. Αξίζει να δώσουμε συγχαρητήρια και στον προπονητή Δώνη γιατί είναι ο κύριος υπεύθυνος για αυτό που βλέπουμε στο χορτάρι. Αυτή την στιγμή ο Παναθηναϊκός είναι η πιο υγιής ομάδα με ένα εκπληκτικό και φιλικό κλίμα που βγαίνει προς τα έξω. Θα έρθουν κακά αποτελέσματα γιατί θα πληρώσουμε κυρίως την απειρία. Αλλά αυτό δεν θα πρέπει να μας απογοητεύσει. Πρέπει να σταθούμε δίπλα σε αυτά τα παιδιά και στο προπονητικό επιτελείο.
ΥΓ. Άκομα δεν έχω καταλάβει τι γίνεται με τον μίστερ Ταϋλανδό αλλά πάντως ο κύριος δεν μου γεμίζει το μάτι.

Μπουζούκη σε λατρεύω. Είναι τρελοί οι μικροί.


Εντάξει ας πάμε τώρα στις 3 ομάδες που βρίσκονται στην Ευρώπη. Να ξεκινήσω με την αστεράτη ΑΕΚ. Μακάρι να τερματίσει τουλάχιστον με κάποιους βαθμούς. Γιατί στην επόμενη φάση δεν περνάει. Οκ συμφωνώ ήταν μια δύσκολη κλήρωση αλλά η ίδια έκοψε το κεφάλι της. Όταν δεν κάνεις καμία μεταγραφή επιπέδου Champions League. αυτά παθαίνεις. Μακάρι να μην ντροπιαστεί πολύ. Δεν είναι μάγος ο Ουζουνίδης και προσωπικά δεν τον θεωρώ υπεύθυνο για τα αποτελέσματα της ΑΕΚ. Ο υπεύθυνος είναι ο πρόεδρος και κανένας άλλος. Συγνώμη που είμαι σκληρή αν και προσωπικά λόγω Ουζουνίδη υποστηρίζω ΑΕΚ αλλά δεν γίνεται να παίρνεις τόσα εκατομμυρια ευρω και να μην κάνςεις μεταγραφή. Ολες οι μεταγραφές της ΑΕΚ κόστισαν λιγότερο από την πώληση του Βριάνες. Τι συζητάμε τώρα!!!


Πάμε στον Ολυμπιακό? Ωραία τι να πούμε για άλλη μια χρονιά παίρνει μια ντουζίνα παίκτες και αλλάζει ριζικά. Μπορεί να είναι καλύτερος από πέρυσι αλλά όταν δεν κρατάς έναν κορμό μην περιμένεις πολλά. Για μένα ο Μαρτινς έκανε το ροτέισον την χειρότερη στιγμή στο ματς με την Μπέτις. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι μπορεί να περάσει ο Ολυμπιακός, έχει ένα σχετικά καλό σύνολο και έχει και αναπληρωμστικούς που μπορούν να βοηθήσουν. Αυτή είναι η διαφορά με την ΑΕΚ. Αυτή δεν μπορεί να πάρει σχεδόν τίποτα από τους αναπληρωματικούς και αυτό θα της κοστίσει στο πρωτάθλημα αν δεν κάνει καμιά κίνηση τον Γενάρη.


Πάμε και στον ΠΑΟΚ. Δεν τον συμπαθώ πολύ γιατί κλαίγεται όλη την ώρα όπως και δεν συμπαθώ τον τραμπούκο πρόεδρο του. Παρόλα αυτά αναγνωρίζω ότι πια έχει αποκτήσει ένα πιο δεμένο κλίμα και αυτό είναι υπέρ του. Επίσης πιστεύω ότι μπορεί να περάσει στην επόμενη φάση. Η ομάδα έχει ομοιογένεια και αυτό την βοηθάει στα παιχνίδια. Αν και πιστέυω ότι ο Ολυπιακός έχει καλύτερες μονάδες δεν είναι δουλεμένες μαζί για καιρό και σε αυτό υστερεί ο τελευταίος.


Θα έκλεινα λέγοντας ότι θα δούμε ένα ωραίο πρωτάθλημα. Αλλά δυστυχώς η Superleague δεν έχει την εμπιστοσύνη κανενός για το ότι είναι καθαρό πρωτάθλημα οπότε δεν θα πω τίποτα. Θα πω μόνο ο Παναθηναϊκός να καταφέρει να μπει 5αδα και να δώσει το παράδειγμα στους υπόλοιπους μεγάλους ότι τα παιδιά των ακαδημιών δεν υστερούν σε τίποτα από τους ξένους μισθοφόρους.

Το καπλάνι της βιτρίνας της Άλκης Ζέης

Έψαχνα στην βιβλιοθήκη της φίλης μου ποιο επόμενο βιβλίο θα δανειστώ και ξαφνικά πέφτει το μάτι μου πάνω στο συγκεκριμένο βιβλίο. Μου λέει ότι η δασκάλα του αδερφού της τους το είχε βάλει να το διαβάσουν τα παιδιά στο δημοτικό. Σκέφτομαι δεν πειράζει όσο παιδικό και αν είναι εγώ θέλω να το διαβάσω( Άλκη Ζέη είναι εξάλλου). Τώρα έχοντας το διαβάσει αναρωτιέμαι τι ακριβώς θα κατάλαβαν τα παιδιά στο δημοτικό γιατί το συγκεκριμένο βιβλίο αν και ο τρόπος γραφής του είναι παιδικός τα νοήματα και τα θέματα που θίγει δεν είναι για παιδιά.



Το "Καπλάνι της βιτρίνας" είναι ένα βιογραφικό διήγημα της ίδιας της συγγραφέως από την παιδική της ηλικία στο νησί της Σάμου μαζί με την οικογένειά της.
"Η Μέλια και η Μυρτώ(πρόκειται για την Άλκη Ζέη και την αδερφή της) είναι 2 κοριτσάκια που ζουν το 1936 σ'ένα νησί του Αιγαίου. Ο παππούς τους τούς διηγείται αντί για παραμύθια μύθους και θρύλους για τους Αρχαίους Έλληνες. Ο ξάδελφός τους ο Νίκος, φοιτητής από την Αθήνα, της μαγεύει με την ιστορία ενός τίγρη- το καπλάνι όπως το λένε στο νησί_ που βρίσκεται βαλσαμωμένο μέσα σε μια βιτρίνα στη μεγάλη σάλα του σπιτιού τους. Λίγο λίγο μπλέκονται στο παιχνίδι του καπλανιού της βιτρίνας μικροί και μεγάλοι ύστερα από κάτι που συνέβηκε μια ζεστή μέρα του καλοκαιριού στις αρχές Αυγούστου."



Ένα βιβλίο που με την τρομερή απλότητα του, την παιδική αθωότητα και το χιούμορ του καταφέρνει να συγκινήσει(προσωπικά μετά το τέλος του βιβλίου έκλαιγα για κανά 10λεπτο), να εξυμνήσει τις έννοιες Δημοκρατία και Ελευθερία και να στηλιτεύσει την Χούντα και κάθε μορφή Δικτατορίας γενικώς. Το βιβλίο (1963) είναι η πρώτη συγγραφική δουλειά της Άλκης Ζέης η οποία έζησε 2 εξορίες μία στην κατοχή και μια στην Δικτατορία του Μεταξά. Μάλιστα το "Καπλάνι" είναι γέννημα θρέμμα της εξορίας μιας και η συγγραφέας το έγραψε ενώ βρισκόταν στην Μόσχα ως πολιτική πρόσφυγας.

Ένα παραμύθι για μικρούς αλλά κυρίως για μεγάλους μιας και αυτοί ξέρουν(;) να αποκωδικοποιήσουν τα μηνύματα που κρύβονται πίσω από τα απλά και γεμάτα αθωότητα παιδικά λόγια της Μέλιας και όλων των άλλων. Όταν φωνάζεις το γατάκι σου Δημοκρατίαααα και ξαφνικά σου ζητάει ο μπαμπάς σου να το πετάξεις ή να του αλλάξεις όνομα γιατί δεν έχει καμία όρεξη να χάσει την θέση του στην τράπεζα.
"Το γατί το βγάλαμε Ία μα αυτό που ακούσαμε παραήτανε παράξενο. Να διώξουν τον μπαμπά από την τράπεζα για ένα γατί!"

Μα αυτές οι παιδικές απορίες είναι που σε κάνουν να χαμογελάς ασυναίσθητα όταν διαβάζεις το βιβλίο και το κάνει ξεχωριστό από πολλά άλλα.

Απόδειξη; Το βιβλίο συνεχίζει να σαγηνεύει το κοινό σε Ελλάδα και εξωτερικό ενώ έχει μεταφραστεί σε 23 διαφορετικές ξένες γλώσσες. Ας μην μιλήσουμε για τα πολλά θεατρικά αλλά και για την μεταφορά στην τηλεόραση σε μια μίνι σειρά 10 επεισοδίων από την ΕΡΤ1.

ΥΓ: ΑΛΚΗ ΖΕΗ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!

Πόλο- μια άλλη "Επίσημη Αγαπημένη"

Από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο το 16 θυμάμαι να άρχισα να παρακολουθώ πιο φανατικά πόλο. Βλέπετε ήταν το μοναδικό ομαδικό άθλημα στους ολυμπιακούς που είχε ελληνική εκπροσώπηση. Και δεν τα πήγαμε και άσχημα(6η θέση στους Ολυμπιακούς δεν το λες και λίγο).
Από τότε άρχισα να βάζω το πόλο στην καρδιά μου σε επίπεδο εθνικών ομάδων και δεν με έχει απογοητεύσει καθόλου. Με πιο πρόσφατα παραδείγματα το χρυσό μετάλλιο στους εφήβους στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και το ασημένιο στις γυναίκες στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. (και τα συνολικά 50 μετάλλια σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες).


Και θέτω τώρα την εξής ερώτηση: Γιατί το πόλο δεν παίρνει την δέουσα προσοχή από τους Έλληνες φιλάθλους; Η αθλητική ενημέρωση του Έλληνα είναι μόνο ποδόσφαιρο και μπάσκετ(και μόνο αντρών προφανώς) και όποτε παίρνουμε κανά μετάλλιο στα άλλα αγωνίσματα τότε εκθειάζουμε τους αθλητές που τόσο καιρό υπήρχαν στην αφάνεια. (Δεν θέλω να βγάλω την σκούφια μου απέξω γιατί και εγώ το κάνω αυτό δυστυχώς αλλά τουλάχιστον για το πόλο μπορώ να παραδεχθώ ότι ενημερώνομαι).

Μπορώ να καταλάβω την πόρωση για το μπάσκετ, εξάλλου οι επιτυχίες του πιο παλιού αλλά και πρόσφατου παρελθόντος είναι ακόμα νωπές και ναι έχουμε παίκτες πρώτης γραμμής και μεγάλου βεληνεκούς που προσωπικά θεωρώ ότι αδικούνται με την τελευταίων χρόνων κατιούσα πορεία της εθνικής.

Αλλά για το ποδόσφαιρο δεν μπορώ να το δεχθώ. Έχουμε στις πλάτες μας ένα Euro του 2004 και μια πρόκριση στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου το 14 και μετά... Ας το παραδεχθούμε έχουμε τρομερά σκαμπανεβάσματα στην ομάδα ποδοσφαίρου και ποτέ δεν νομίζω θα γίνουμε μια καλή δύναμη. Εκλάμψεις σίγουρα θα συμβούν και θα είμαι από τους πρώτους που θα πανηγυρίσω για αυτές  αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε δεν υπάρχει σταθερότητα Να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε δεν λέω να μην ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο αλλά να αρχίσουμε να βλέπουμε και πιο πέρα ότι υπάρχουν και άλλα αθλήματα που σαν Έλληνες και Ελληνίδες τα πάμε πάρα πολύ καλά.

Και ναι το πόλο είναι ένα από αυτά που συνεχίζει εδώ και χρόνια και σε άντρες και σε γυναίκες να είναι μέσα στην ελίτ. Το sport 24 έκανε μια πολύ ωραία ανάλυση που καταγράφει και τα 50 μετάλλια που έχουμε πάρει σε επίπεδα εθνικών ομάδων όλων των κατηγοριών. Εγώ δεν θα μείνω μόνο στα μετάλλια αλλά σε όλες τις κατατάξεις(γιατί για παράδειγμα και η 4η θέση είναι επίσης αξιότιμη θέση) που έχουμε πάρει και δείχνουν την τρομερή σταθερότητα από το 2000 τουλάχιστον και μετά.



1) Ολυμπιακοί αγώνες ανδρών(2000-2016) έχουμε θέσεις 10η, 4η, 7η, 9η, 6η

2) Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα υδατοσφαίρισης(2001-2018)-ανά 2 χρόνια : 7η, 7η, 6η, 11η, 9η, 6η, 6η, 4η, 5η

Για τις γυναίκες:

1)Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα υδατοσφαίρισης (2001-2018)-ανά 2 χρόνια: 4η, 5η, 6η, 6η, 2η, 2η, 5η, 2η

2) Παγκόσμιο πρωτάθλημα υγρού στίβου (2001-2011)-ανά 2 χρόνια: μέχρι τότε έχω βρει την ενημέρωση 7η, 9η, 5η, 8η, 4η, 1η

Και πολλά ακόμα μετάλλια και καλά πλασαρίσματα γιατί υπάρχουν πολλές άλλες διοργανώσεις.
Όπως και να το κάνουμε το νερό μας πάει..!

Πηγή για τα δεδομένα- Βικιπαίδεια

Κυνόδοντας/ Dogtooth (2009)

Από το μακρινό 1977 με την ταινία "Ιφιγένεια" είχε να υπάρξει υποψήφια ελληνική ταινία για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Και αυτήν την μακρά περίοδο αποχής ήρθε να διαταράξει ο Γιώργος Λάνθιμος με την ταινία "Κυνόδοντας"(πολλά ακόμα διεθνή βραβεία και υποψηφιότητες). Την ταινία την είδα αρκετά χρόνια μετά τον θόρυβο που έκανε αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.


Η ιστορία διαδραματίζεται σε αόριστο χρόνο και μας παρουσιάζει μια οικογένεια στην οποία οι γονείς(Χρήστος Στέργιογλου, Μισέλ Βάλεϊ) ζουν με τα 3 ενήλικα παιδιά τους ηλικίας 20-30 ετών (2 κορίτσια 1 αγόρι(Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Μαίρη Τσώνη)) Όλα φυσιολογικά μέχρι εδώ? Ωραία γιατί από τώρα ξεκινάνε τα περίεργα. Οι γονείς έχουν αποκομμένα τα παιδιά τους από τον έξω κόσμο. Είναι εγκλωβισμένα μέσα στο πολυτελέστατο σπίτι και στην αυλή, δεν έχουν βγει ποτέ έξω από αυτό και γενικώς δεν γνωρίζουν τίποτα για την κοινωνία μιας και ούτε βιβλία ή ταινίες τους επιτρέπεται να δουν. Τις "γνώσεις" τις παίρνουν αποκλειστικά από τους γονείς τους και από ηχογραφημένα μαθήματα. Μέσα σε όλα τα παράλογα μαθαίνουν ορισμένες λέξεις με διαφορετικό νόημα. Έτσι για αυτούς το τηλέφωνο είναι η αλατιέρα ενώ τα ζόμπι είναι κίτρινα λουλούδια, τα αεροπλάνα είναι παιχνίδια που μπορεί να πέσουν στην αυλή και ο Frank Sinatra είναι ο παππούς τους. Για να βγουν από το σπίτι απαραίτητη προϋπόθεση είναι να τους "βγει ο αριστερός ή δεξιός κυνόδοντας δεν έχει σημασία" και μόνο με αυτοκίνητο-απαγορεύεται να περπατήσουν στον δρόμο. Το πιο επικίνδυνο πλάσμα στον κόσμο είναι η γάτα και η οποία σκότωσε και έναν τέταρτο αδελφό που είχαν. Ο πατέρας βέβαια ως σωστός πατριάρχης θα πρέπει να είναι υπεύθυνος για την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση του γιου του και προσλαμβάνει μια αστυνομικό για αυτήν την "δουλειά"(Άννα Καλαϊτζίδου)

Ο Λάνθιμος όπως αποδεικνύεται και από τις μετέπειτα δουλειές του του αρέσει να ασχολείται με δυστοπικά θέματα. Στην συγκεκριμένη ταινία αρχικά προβληματιζόμαστε για την ερμηνεία των ηθοποιών καθώς παίζουν σαν ρομπότ, χωρίς ίχνος συναισθήματος, μηχανικά. Έλα μου ντε όμως ότι αυτό είναι ένα ακόμα σκηνοθετικό τρικ του Λάνθιμου κάτι το οποίο εφαρμόζει και στις άλλες ταινίες του. Γενικά ο Λάνθιμος έχει αφήσει το δικό του στίγμα και την δική του υπογραφή στις ταινίες και μπορούμε άνετα να μιλήσουμε για τον Κινηματογράφο του Λάνθιμου, ένα ξεχωριστό κίνημα. Τα παιδιά(χωρίς όνομα γιατί δεν μας ενδιαφέρουν τα ονόματα) αν και είναι ενήλικα συμπεριφέρονται ως μικρά παιδιά γιατί ακριβώς δεν έχουν αναλάβει ποτέ τις ευθύνες ενός ενήλικα μιας και για τα ίδια τα σύνορα του κόσμου περιορίζονται μέχρι την αυλή τους. "Μαμά τι σημαίνει μουνί;" αναρωτιέται η μια κόρη."Μουνί σημαίνει η μεγάλη λάμπα" απαντάει η μητέρα. Η επιβράβευση τους είναι ευτελή αυτοκόλλητα και όποιος μαζέψει τα περισσότερα θα έχει την ευκαιρία για την επιλογή της διασκέδασης(μα και τι διασκέδαση η παρακολούθηση για χιλιοστή φορά ενός βίντεο από οικογενειακές στιγμές). Από ότι καταλαβαίνουμε οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν γνωρίζουν για την ύπαρξη των παιδιών ενώ και ο πατέρας στην εταιρεία που δουλεύει αναφέρει ότι η γυναίκα του είναι σε αναπηρικό καροτσάκι και ντρέπεται να κυκλοφορήσει έξω. Ο πατέρας είναι ο ηθικός αυτουργός ενώ η μάνα θα λέγαμε είναι μια απλή συνένοχος στο έγκλημα που επιτελείται. Διότι περί εγκλήματος πρόκειται όταν απομονώνεις έναν άνθρωπο (φύσει κοινωνικό ον όπως έλεγε ο Αριστοτέλης) από την κοινωνική πραγματικότητα.


Και ερχόμαστε στο μέρος που προκάλεσε τις περισσότερες αντιδράσεις. Όπως αναφέραμε και πιο πάνω ο πατέρας προκειμένου να ικανοποιεί τις σεξουαλικές ορμές του γιου του(ακόμα και σε αυτό το αρρωστημένο, νοσηρό περιβάλλον η πρωτοκαθεδρία του άντρα δεν σταματά) προσλαμβάνει μια αστυνομικό, την Χριστίνα. Η Χριστίνα η μόνη που γνωρίζει για τους όρους και τους κανόνες της συγκεκριμένης οικογένειας. Παρόλα αυτά δημιουργεί μια τρομερή αναστάτωση στο σπίτι(δεν θέλω να κανω σπόιλερ). Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι με ένα μόλις μικρό ερέθισμα(όπως μια ταινία) ο άνθρωπος έχοντας έμφυτη την περιέργεια του κινητοποιείται για να εξερευνήσει το άγνωστο. Οι σκηνές αιμομιξίας όσο και αν κάποιος μπορεί να αηδιάσει δεν παρουσιάζονται στην ταινία απλά για να προκαλέσουν. Υπάρχουν για να μας δείξουν το νομοτελειακό αποτέλεσμα που επιφέρει η συγκεκριμένη νοσηρά τακτική που ακολουθούν οι γονείς. Το τέλος της ταινίας παραμένει ανοιχτό και επιδέχεται πολλές ερμηνείες ανάλογα με τον κάθε θεατή.

Ο Κυνόδοντας πέρα από τι σκηνές σεξ και αιμομιξίας προκάλεσε αντιδράσεις γιατί θεωρήθηκε αντιγραφή μιας μεξικάνικης ταινίας της "El Castillo de la Pureza". Λοιπόν επειδή το συγκεκριμένο άρθρο δεν γράφτηκε για να σας αποδείξει ότι ο Κυνόδοντας δεν είναι αντιγραφή απλά μπορείτε να το googlαρετε και να το διαπιστώσετε και μόνοι σας. Έχουν γράψει πολύ όμορφα και αποστομωτικά άρθρα που απαντούν στις συκοφαντίες περί αντιγραφής. Ναι στοιχεία μπορεί πράγματι να πήρε αλλά αυτό τι σημαίνει? Παρθενογέννεση στην τέχνη δεν υπάρχε όποτε λήγω την παρένθεση εδώ.

Μετά τον Κυνόδοντα ακολούθησαν επίσης ο Αστακός(υποψήφια για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου) και ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού(βραβείο σεναρίου στο φεστιβαλ Καννών και υποψήφια για Χρυσό Φοίνικα). Ο Λάνθιμος ήρθε για να μείνει στο κινηματογραφικό προσκήνιο και πρέπει να είμαστε περήφανοι που επιτέλους υπάρχει ένας Έλληνας σκηνοθέτης τέτοιου βεληνεκούς.

Ζώδια-Μια ψευδοεπιστήμη

Και μετά από καιρό δημοσιεύω ένα άρθρο που αφορά την επιστήμη ή μάλλον μια ψευδοεπιστήμη που προσπαθεί μάταια να αυτοχαρακτηριστεί επιστήμη. Και μιλάω για τα ζώδια και την αστρολογία. Η δημοσίευση του συγκεκριμένου άρθρου είναι αφορμή από ένα άλλο συναφές άρθρο που διάβασα για το συγκεκριμένο θέμα και ένα βιντεάκι στο youtube από έναν τρομερό, εκλαϊκευτή  φυσικό τον Στέφανο Βαμβάκο και συστήνω όλοι να επισκεφτείτε το εκπληκτικό του κανάλι στο youtube "Καθημερινή Φυσική".

Ας ξεκινήσουμε την μέρα μας αγοράζοντας 10 διαφορετικές εφημερίδες και περιοδικά και πηγαίνουμε προς τις τελευταίες σελίδες που λένε τις αστρολογικές προβλέψεις. Από αυτά τα 10 διαφορετικά περιοδικά θα διαβάσουμε 10 διαφορετικές απόψεις/προβλέψεις. Μα αν πρόκειται για επιστήμη που ακολουθεί μια συγκεκριμένη επιστημονική μέθοδο δεν θα έπρεπε να υπήρχαν τα ίδια επιστημονικά συμπεράσματα??



Ας το δούμε και αλλιώς το θέμα. Υποτίθεται ότι ο χαρακτήρας μας, το μέλλον μας, η οικονομική μας κατάσταση ή τα ερωτικά μας εξαρτώνται από τον μήνα που γεννηθήκαμε αλλά και από την ίδια την μέρα. Τότε γιατί δίδυμα/τρίδυμα/τετράδυμα αδέλφια ακολουθούν τελείως διαφορετικές ζωές ενώ έχουν την ίδια ακριβώς ημερομηνία γέννησης και συνεπώς το ίδιο ζώδιο??
Αν παρατηρήσουμε τώρα όλες τις αστρολογικές προβλέψεις θα δούμε ότι τις διακατέχει μια αοριστία και ασάφεια, ποτέ δεν συγκεκριμενοποιούν κάτι και έτσι λοιπόν είναι πιθανόν κάποιος να θεωρήσει ότι του ταιριάζει κάτι από αυτά που διαβάζει. Εξάλλου δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές είτε θα πάνε καλά τα ερωτικά σου ή όχι, ή θα βρεις δουλειά ή δεν θα βρεις ή θα σε προδώσει κάποιος φίλος ή όχι. Συγνώμη κιόλας αλλά ακόμα και εγώ μπορώ να σου αναφέρω στην τύχη τα 3 από αυτά τα χαρακτηριστικά και έχω πιθανότητα 1/8 να το πετύχω. Φανταστείτε τότε όταν οι προβλέψεις αναφέρονται σε ένα πολύ μεγαλύτερο κοινό πόσα "σωστά" θα πετύχουν.

Όλα τα προηγούμενα ήταν αποδείξεις γιατί δεν ισχύουν στα ζώδια βασισμένες στην κοινή λογική. Παρακάτω παρουσιάζω πολύ περιληπτικά και αποδείξεις που στηρίζονται στην αστρονομία και στην φυσική(κανονικές επιστήμες)
Η ουράνια σφαίρα έχει χωριστεί σε 88 αστερισμούς τελείως αυθαίρετα και οι 13 από τους οποίους περνάει ο Ήλιος αποτελούν τον ζωδιακό κύκλο. Επομένως οι ζωδιακοί αστερισμοί θα μπορούσαν να είχαν οποιονδηποτε αριθμό από 5 μέχρι 5000 πχ.
Επιπλέον η Γη εκτελεί μια επιπλέον κίνηση που ονομάζεται μετάπτωση των ισημεριών και ο πλανήτης μας διαγράφει μαι κυκλική κίνηση σε διάστημα 26.000 χρόνων. Η κίνηση αυτή επηρεάζει το διάστημα που παραμένει ο Ήλιος σε έναν συγκεκριμένο ζωδιακό αστερισμό. Επομένως όταν ο ζωδιακός κύκλος πρωτοεμφανίστηκε πριν περίπου 2500 χρόνια ήταν διαφορετικές ημερομηνίες των ζωδίων(τώρα πια έχουν μετατοπιστεί 1 μήνα περίπου μετά ουπς???)
Τέλος θα πρέπει να αναφέρουμε ότι οι 4 δυνάμεις που επηρέαζουν το σύμπαν είναι η ασθενής και ισχυρή πυρηνική, η βαρυτική και η ηλεκτρομαγνητική και καμία από αυτές δεν κρύβεται πίσω από την αστρολογία.
Όσο η Ελένη Βλαχάκη ήταν το μέντιουμ Μαντάμ Ζαϊρα άλλο τόσο η κ. Πατέρα και οι λοιποί αστρολόγοι γνωρίζουν πότε θα τα φτιάξετε με τον Κώστα.




Ορισμένα στοιχεία της φυσικής τα πήρα από το προαναφερθέν άρθρο του κ. Βαμβάκου. Σας το προωθώ γιατί είναι πραγματικά εξαιρετικό και το κανάλι του στο youtube αποτελεί διαφήμιση για το ελληνικό youtube.
https://www.kathimerinifysiki.gr/2017/03/ti-einai-ta-zwdia.html

Ένας Άλλος Κόσμος

Να και μια κριτική για μια ελληνική ταινία. Και πολλοί κουλτουριάρηδες θα πείτε μα καλά τον Παπακαλιάτη επέλεξες; Ναι πράγματι και τις 2 ταινίες του Παπακαλιάτη δεν τις λες και κινηματογραφικά αριστουργήματα, διατηρούν πολλά κλισέ αλλά πρόκειται για 2 αξιοπρεπείς απόπειρες του κινηματογραφικού πια Χριστόφορου που καταφέρνουν να συγκινήσουν. Ο "Ένας Άλλος Κόσμος" αποτελεί την δεύτερη σκηνοθετική προσπάθεια του Παπακαλιάτη και πρόκειται για την μοναδική ελληνική ταινία που έχει προβληθεί σε τόσα πολλά σημεία του κόσμου(ενδεικτικά έχουμε Νέα Υόρκη, Λος Αντζελες , Γερμανία, Ελβετία, Πορτογαλία, Ισραήλ, Τουρκία, Τσεχία, Ουγγαρία, Ταϊβάν, Κίνα, Ινδία, Νότια Κορέα, Βραζιλία και ο κατάλογος συνηθίζεται).


Η ταινία αναφέρεται σε 3 διαφορετικές ερωτικές ιστορίες της κάθε ηλικίας με ένα κοινό χαρακτηριστικό(ο ένας από τους 2 είναι ξένος). Και οι ερωτικές ιστορίες αναπτύσοονται την Ελλάδα της κρίσης των μνημονίων και του ρατσισμού. Η πρώτη ιστορία αφορά μια 20 χρονη κοπέλα(Νίκη Βάκαλη) που ερωτεύεται έναν Σύρο πρόσφυγα(Tawfeek Barhom) που πουλάει μπιχλιμπίδια στους δρόμους του κέντρου. Ο πατέρας της κοπέλας είναι ο αείμνηστος Μηνάς Χατζησάββας (πρόκειται για την τελευταία του ταινία) ο οποίος είναι ένας αμετανοήτος φασίστας ενταγμένος στην Χρυσή Αυγή. Εδώ να αναφέρουμε πόσο κόντρα ρόλος είναι ο συγκεκριμένος για τον Χατζησάββα ο οποίος τα καταφέρνει περίφημα να τον "μισήσουμε". Η ιστορία αυτή είναι η πιο αδύναμη(προσωπική άποψη). Ο Παπακαλιάτης θέλει να χτυπήσει τον ρατσισμό και να μεταδώσει το αυξημένο ρεύμα των νεοφασιστών. Εν μέρει το καταφέρνει αλλά δεν μας αγγίζει τόσο πολύ ίσως γιατί η ερμηνεία των ηθοποιών είναι αδύναμη ίσως ένα σωρό άλλα γιατί. Για μένα πιο πολύ με ευαισθητοποίησε για τον ρατσισμό ο σκηνοθέτης με την συμπεριφορά του Χατζησάββα παρά με τον έρωτα των 2 νέων.


Πάμε τώρα στην δεύτερη ιστορία όπου ένας σαραντάχρονος(ο ίδιος ο Χριστόφορος) στέλεχος πολυεθνικής ερωτεύεται μια Σουηδέζα(Andrea Osvart) που ήρθε για δουλειές για λίγους μήνες στην Ελλάδα. Οι 2 τους γνωρίζονται ερωτεύονται και ενώ ο Παπακαλιάτης θέλει να μας δείξει στην αρχή ότι η Σουηδέζα ως βορειοευρωπαία είναι πιο ξενέρωτη και πιο ψυχρή τελικά παραδίνεται στην δίνη του έρωτα. Όταν όμως αποκαλύπτεται ότι η δουλειά της είναι να μειώσει το ποσοστό των εργαζομένων στην εταιρεία που δουλεύει ο Παπακαλιάτης τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα. Τι γίνεται όταν είσαι ερωτευμένος με τον άνθρωπο που ήρθε για να απολύσει τους συναδέλφους σου ή ακόμα και εσένα τον ίδιο; Η σκηνή με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο εκπληκτική(δεν λέω τίποτα παραπάνω) Η Σουηδέζα ενσαρκώνει την Τρόικα και τα μνημόνια που ήρθαν για να μειώσουν μισθούς και θέσεις εργασίας. Μια ιστορία αληθινή που σε αγγίζει και σου θυμίζει δυστυχώς τον αβέβαιο κόσμο της αγοράς εργασίας. Ακόμα και έτσι όμως το πάθος και ο έρωτας φυτρώνουν παντού.


Η τρίτη ιστορία και η αγαπημένη. Μια ελληνίδα 60χρονη νοικοκυρά(Μαρία Καβογιάννη)  απογοητευμένη από την μίζερη ζωή της γνωρίζει σε ένα σουπερμάρκετ έναν επίσης 65χρονο Γερμανό(J.K.Simmons). Πολλοί μπορούν να πουν ότι την ταινία την σώζουν οι 2 τους μαζί με τον Χατζησάββα. Θα συμφωνήσω εν μέρει ότι χωρίς αυτούς η ταινία θα ήταν κάτω του μετρίου αλλά και ότι με αυτούς ανεβαίνει επίπεδο όμως μια ταινία για να υπάρξει χρειάζεται όλα τα κομμάτια του παζλ. Η Μαρία Καβογιάννη αποδεικνύει ότι είναι μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς μας. Εκπληκτική κωμικός, ακόμα καλύτερη σε δραματικούς ρόλους. Η γυναίκα είναι χαμαιλέοντας και μάλιστα και ως άνθρωπος είναι γλυκύτατη και με ήθος. Μετά από αυτό το ξέσπασμα πάμε στα της ταινίας. Δύο άνθρωποι πιο μεγάλης ηλικίας, με την Καβογιάννη να έχει άντρα, παιδιά και εγγόνια και χωρίς να ξέρει καλά αγγλικά για να συνεννοούνται, παρασύρονται στα δίχτυα του έρωτα μόνο μέσα από τις εκφράσεις των προσώπων. Μάλλον για αυτό μου άρεσε πολύ αυτή η ιστορία, γιατί χωρίς πολλά λόγια μας δείχνει πως μπορεί να ξεπεταχτεί ένας μέγαλος έρωτας Για την νοικοκυρά το σούπερμαρκετ είναι το αγαπήμενο της μέρος και όχι επειδή εκεί ψωνίζει αλλά επειδή εκεί μπορεί να συναντηθεί άφοβα με τον αγαπημένο της. Η χημεία των 2 πρωταγωνιστών είναι απίστευτη.


Στο τέλος οι 3 ιστορίες ενώνονται απροειδηποίητα αλλά δεν είναι αυτό που μας εκπλήσσει. Ο τελικός διάλογος της Καβογιάννη και του Χατζησάββα είναι απλά συναρπαστικός και αποδεικνύει το μέγεθος δυο τιτανοτεραστιων προσωπικοτητων της τέχνης.

Την ταινία αξίζει να την δείτε οπωσδήποτε. Οι ελληνικές παραγωγές δεν είναι πολλές και οι καλές είναι ακόμα λιγότερες. Η συγκεκριμένη παραγωγή προφανώς και έχει κάποιες ατέλειες αλλά σαν σύνολο είναι πολύ καλό και ειδικά αξίζει να την δείτε για την αγαπημένη Αγία Τριάδα(Καβογιάννη- Χατζησάββας- Simmons)

Πάμε Μουντιάλ

Ήρθε η ώρα να σχολιάσω και εγώ το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό γεγονός στον πλανήτη. Θα ξεκινήσω καταρχάς με 3 στιγμές που για μένα ξεχωρίζουν μέχρι στιγμής σε αυτό το Μουντιάλ.

1) Οι πιο πολλοί θα έχετε δει την συγκεκριμένη φωτογραφία που έχει γίνει viral και όχι άδικα. Αυτή η φωτογραφία συνοψίζει την προσπάθεια, την ένταση, την αγωνία, το πάθος για την νίκη που έχει ο κάθε παίκτης μιας ομάδας από όποια χώρα και αν είναι. Τα συναισθήματα είναι τα ίδια για τους ανθρώπους όσο αν και μερικοί αρνούνται επιδεικτικά να το αντιληφθούν.

2) Οι πανηγυρισμοί των φιλάθλων και παικτών του Παναμά. Επειδή την είδα λάιβ την συγκεκριμένη αντίδραση πραγματικά συγκινήθηκα. Η ομάδα του Παναμά πέρασε για πρώτη φορά στην ιστορία της σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου και αυτό από μόνο του ήταν επικό. Στον αγώνα με την Αγγλία ο Παναμάς χάνει 6-0. Και όμως την στιγμή που πετυχαίνει το γκολ ο αρχηγός του Παναμά, το παρθενικό γκολ στη ιστορία του θεσμού για την συγκεκριμένη χώρα ξεσπά πανζουρλισμός στο γήπεδο και στις κερκίδες. Αν δεν ήξερες το σκορ θα νόμιζες ότι η ομάδα κέρδισε με γκολ στις καθυστερήσεις. Τόσο ξέφρενοι πανηγυρισμοί. Και εκεί κρύβεται η γοητεία του αθλήματος. Για μια χώρα που ήρθε στα γήπεδα της Ρωσίας να απολαύσει το παιχνίδι και ό,τι γίνει. Εκεί ακριβώς είναι ο ρομαντισμός του ποδοσφαίρου να χαίρεσαι με το γκολ της ομάδας σου ακόμα και αν αυτό δεν λέει τίποτα για την εξέλιξη του αγώνα. Παναμέζοι μπήκατε στη καρδιά μου!!


3) Την ματσάρα Πορτογαλία-Ισπανία. Απτα καλύτερα παιχνίδια που έχω δει που για ενενήντα λεπτά δεν έπαιρνες τα μάτια σου από την τηλεόραση. Κριστιάνο δεν σε πολυπάω αλλά είσαι παικταράς!


Πάμε τώρα στο αγωνιστικό κομμάτι. Από τους αγώνες που έχω παρακολουθήσει αυτό που αντιλήφθηκα είναι ότι καμιά ομάδα δεν παίζει ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο που να σε κάνει να την φοβάσαι. Ακόμα και τα μεγαθήρια (Γερμανία, Ισπανία) έχασαν ή δυσκολεύτηκαν να φέρουν νίκες απέναντι σε μέτριες ομάδες. Αν και θα πρέπει να αναφέρω ότι το Μεξικό δείχνει την δυναμική του και για μένα είναι μέχρι στιγμής η καλύτερη Λατινοαμερικάνικη ομάδα. Και εδώ έρχεται στην συζήτηση η Αργεντινή και η Βραζιλία. Προσωπικά θα χαρώ να αποκλειστούν διότι πρόκειται για ομάδες που παραδοσιακά είναι μεγάλες δυνάμεις αλλά έχουν μείνει μόνο στην ιδέα ότι είναι μεγάλες ομάδες και στο χορτάρι δεν το δείχνουν, πώς να το πω έχουν σηκώσει ψηλά τον αμανέ και θεωρούν ότι θα κερδίζουν όπως και να χει. Όχι φίλοι μου δεν υπάρχουν φαβορί έξω από το γήπεδο αλλά μόνο μέσα στο γήπεδο και οι συγκεκριμένες ομάδες δεν το αποδεικνύουν. Ειδικά η Αργεντινή ξεφτιλίζεται με 3-0 από την Κροατία και είναι μέσα στο παιχνίδι της πρόκρισης χάρη στην Νιγηρία. Ακόμα και η Γερμανία που έχασε από Μεξικό και στην τελευταία φάση κέρδισε την Σουηδία έδειξε μαχητικότητα γρηγοράδα κάτι τελοσπάντων που να σε ελκύει. Η έτερη δυνατή Λατινοαμερικάνικη ομάδα, η Ουρουγουάη και αυτή δεν έδειξε τρομερά πράγματα(με το ζόρι κέρδισε Αίγυπτο και Σαουδική Αραβία).


Προσωπικά υποστηρίζω Ισλανδία αν και είναι δύσκολο έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα να περάσει. Μια χώρα με πληθυσμό 335 χιλιάδες κατοίκους, που η ομάδα αποτελείται από παίκτες ορισμένοι εκ των οποίων είναι ημιεπαγγελματίες και καταφέρνουν να κοντράρουν παίκτες εκατομμυρίων αυτό λέει πολλά. Ακούω πολλούς που σχολιάζουν ότι παίζει αντιποδόσφαιρο. Δεν παίζει αντιποδοσφαιρο, παίζει ποδόσφαιρο των δυνατοτήτων της, δεν μπορεί όταν παίζει με Αργεντινή να παίζει φουλ επίθεση. Το πρόβλημα είναι στην Αργεντινή ώστε να καταφέρει να διασπάσει την άμυνα της που στο κάτω κάτω διαθέτει παίκτες τρομερών δυνατοτήτων. Και ας μην ξεχνάμε ότι και η αγαπημένη Ελλαδίτσα πάντα με αμυντικογενές σύστημα πήγαινε στα ματς και με ένα τέτοιο σύστημα κατέκτησε και το Ευρωπαϊκό.

Επίσης θα ήθελα να αναφερθώ και στην Ρωσία. Πολλοί την έίχαν ξεγραμμένη. Έλα όμως που κατάφερε να περάσει στους 16 και θα αντιμετωπίσει την Ισπανία. Προφανώς και βοήθησε ότι ήταν σε έναν βατό όμιλο αυτό όμως δεν μειώνει την επιτυχία της. Έβαλε 8 γκολ στις Σαουδική Αραβία και Αίγυπτο την ώρα που η Ουρουγουάη έβαζε με το ζόρι ένα στην κάθε μία. Για άλλη μια φορά βλέπουμε την δύναμη της εξέδρας.

Και ήρθε η ώρα Ισπανίας Πορτογαλίας. Οι 2 γείτονες χώρες προσέφεραν στον μεταξύ τους αγώνα ένα υπερθέαμα αλλά μετά μας απογοήτευσαν. Το Μαρόκο και Ιράν τους δυσκόλεψαν αρκετά και έτσι δεν μπορώ να πω ότι είναι κάποια φαβορί για την συνέχεια.
Στον όγδοο όμιλο οι Ιάπωνες και Σενεγαλέζοι έριξαν στο καναβάτσο τα φαβορί Κολομβία και Πολωνία. Η Κολομβία διατηρεί ακόμα τις ελπίδες πρόκρισης αλλά προσωπικά είδα την Ιαπωνία και Σενεγάλη σκληροτράχηλες ομάδες που είναι ικανές να περάσουν στην επόμενη φάση. Προπονητή της Σενεγάλης είσαι Θεός!
Πάμε και στις 3 τελευταίες ομάδες Γαλλία, Αγγλία, Βέλγιο. Η Γαλλία έκανε 2/2 νίκες χωρίς να παρουσιάσει κάτι αξιόλογο αν και διαθέτει τρομερούς παίκτες. Αγγλία και Βέλγιο θριάμβευσαν και με ωραίο ποδόσφαιρο αλλά οι αντίπαλοι δεν στέκονται ικανοί για ασφαλή συμπεράσματα. Επομένως αναμένουμε τον μεταξύ τους αγώνα.

Είναι πραγματικά απρόβλεπτο το συγκεκριμένο μουντιάλ και μακάρι να δούμε και ωραία παιχνίδια αλλά και εκπλήξεις. Δεν υπάρχουν μεγαθήρια και ακόμα και οι θεωρητικά πιο μικρές ομάδες μπορούν να κάνουν την ζημιά αρκεί να το πιστέψουν.