Euro 2021

Έστω και με έναν χρόνο καθυστέρηση το Euro που όλοι περιμέναμε έφτασε στο τέλος του. Και προφανώς η ανάγκη μου είναι τέτοια που πρέπει να αφήσω και εγώ ορισμένα σχόλια για αυτήν την ευρωπαϊκή γιορτή του ποδοσφαίρου.

Μια γιορτή που παραλίγο να μετατραπεί σε κηδεία. Και όμως ό,τι συνέβη με τον Έρικσεν πρέπει να μας υπενθυμίσει 2 πράγματα. Πρώτον: Όσο διάσημος και αν ήταν ο Έρικσεν εκείνη την στιγμή δεν τον έσωσαν ούτε τα χρήματα, ούτε η δόξα αλλά ο MVP Κιάερ και οι γιατροί με τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που κατέβαλαν. Και δεύτερον πόσο σημαντικό είναι να ξέρουμε όλοι πολύ βασικά πράγματα για τις πρώτες βοήθειες (θα μπορούσε να ενταχθεί ως μάθημα στα σχολεία για παράδειγμα) αλλά και πόσο χρήσιμος είναι ο απινιδωτής καθώς όπως διάβασα θα πρέπει να επιβάλεται να υπάρχει σε κάθε γήπεδο από επιπέδου Champions League μέχρι ερασιτεχνικού της Κάτω Ραχούλας αλλά και σε κάθε μαγαζί ή εταιρεία (εδώ γελάμε δυστυχώς).

Και πάμε τώρα στο αγωνιστικό κομμάτι. Τι να πρωτοσχολιάσω. Ας ξεκινήσω με την αγαπημένη για ευνόητους λόγους Πορτογαλία . Φερνάντο Σάντος σε αγαπάμε για την πορεία της Ελλάδας όσο ήσουν προπονητής μας αλλά προσωπικά θεωρώ ότι το σύστημα που εφαρμόζει στην Πορτογαλία δεν βγαίνει. Στην Ελλάδα ταίριαζε λόγω των παικτών μας αλλά στην επιθετικογενή Πορτογαλία η τακτική του Σάντος νομίζω υποτιμάει την ποιότητα των Πορτογάλων παικτών. Βέβαια με αυτήν την τακτική του βγήκε το Euro το 16. Απλά τώρα που έχει φύγει το άγχος του ευρωπαϊκού τίτλου μήπως θα πρέπει να λειτουργήσει λίγο πιο επιθετικά;

Επίσης να αναφερθούμε στις εκπλήξεις του φετινού τουρνουά : Τσεχία, Ελβετία και φυσικά Δανία. Ομάδες με όλη την σημασία της λέξης χωρίς κάποιον σούπερ σταρ πέταξαν έξω μεγαθήρια, με ωραίο ποδόσφαιρο. Προφανώς η Δανία κέρδισε τον σεβασμό και την συμπάθεια όλων και ήταν και αυτή που σχεδόν όλοι υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να ήταν φιναλίστ. 

Και πάμε στις ομάδες που συμπλήρωναν τον όμιλο του "Θανάτου". Μαζί με την Πορτογαλία η κάτοχος του Μουντιάλ Γαλλία και προφανώς η Γερμανία. Και μέσα σε αυτόν τον όμιλο η Ουγγαρία που κανείς θα περίμενε να μετατρεπόταν σε σάκο του μποξ. Και όμως η Ουγγαρία ήταν αυτή που κρατούσε την πρόκριση στα χέρια της για τα περισσότερα αγωνιστικά λεπτά από τις υπόλοιπες 3 ομάδες. Πρώτο καμπανάκι για τις συν-γκρουπίτισσες της που δεν το αντιλήφθηκαν. Η παγκόσμια πρωταθλήτρια Γαλλία με το μπλαζέ ύφος της νομίζω δεν κατέβηκε ποτέ στο Euro. Και το έχω ξαναπεί και για το προηγούμενο Μουντιάλ. Οι αγώνες δεν κερδίζονται με τους προηγούμενους τίτλους, ούτε με την φίρμα, ούτε με τα ονόματα. Οι αγώνες κερδίζονται μέσα στο γήπεδο. Η Γαλλία έπαιζε ποδόσφαιρο για λίγα λεπτά, τόσο όσο αρκούνταν για να πάρει την πρόκριση. Μπορεί εν μέρει σωστή λογική για όταν είσαι στους ομίλους. Αλλά και πάλι είσαι παγκόσμια πρωταθλήτρια. Και έρχεται ο αγώνας με την Ελβετία. Η υπεροψία πάντα πληρώνεται. Η Ελβετία κάνει ανατροπάρα και πάει το ματς στα πέναλντι. Ο Ντεσάμπ αποφασίζει να βάλει τον 21 χρόνο Εμπαπέ στο τελευταίο πέναλντι, θεωρώ περισσότερο για λόγους μάρκετινγκ. Ξανά υπεροψία. Προφανέστατα το άγχος κυριεύει τον Κιλιάν και η Γαλλία πάει σπίτι της.

Για την Γερμανία πάλι δεν θεωρώ ότι ήταν μπλαζέ, απλά έχει χάσει την λάμψη της. Και να θέλει δεν μπορεί να παίξει όπως έπαιζε παλιά, ειδικά στην άμυνα έχει πολλά κενά και αυτό πληρώνει στον αγώνα με την Αγγλία. Βέβαια η στιγμή του Μίλερ μπορεί να άλλαζε τον ρου του αγώνα αλλά με το αν δεν γράφτηκε ποτέ η ιστορία.

Αχ και έφτασα επιτέλους στις 2 φιναλίστ. Λοιπόν όποιος ξανακράξει την Ελλάδα για το πώς έφτασε και πήρε το Euro δεν θα συγκρατηθώ. Αυτούς τους παίκτες είχαμε, έτσι μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τα μεγαθήρια και έτσι τα καταφέραμε. Όμως η "υπερδύναμη" Αγγλία που έπαιζε μες στο σπίτι της, με την υποστήριξη 60.000 οπαδών της δεν δικαιολογείται που έπαιξε έτσι. Απλά δεν το δέχομαι. Ό,τι πιο συντηρητικό σε παιχνίδι από το 2 λεπτό, δεν εκδήλωνε καν επίθεση, για τελικές δεν το συζητάω καν.  Ο τρόπος που πέρασε η Αγγλία στον τελικό και το άκρως συντηρητικό παιχνίδι της στον αγώνα έδιωξαν ακόμα και τον τελευταίο υποστηρικτή της. Επίσης στα πέναλντι ο προπονητής τα θαλάσσωσε. Δεν πήρε το μάθημα από την Γαλλία και τον Εμπαπέ. Αν και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι η εμμονή του με τον Σάκα έχει να κάνει επίσης με θέμα μάρκετινγκ και επιβολή από μάνατζερ. Όπως και να έχει όμως τελικά το βράδυ στο Γουέμπλεϊ αποδόθηκε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. 

Η Ιταλία, η ομάδα που ποτέ δεν ήρθε ως φαβορί, από τις εμφανίσεις της στον όμιλο άρχισε σιγά σιγά να ανεβαίνει στην σκακιέρα, απέκλεισε 2 άλλα θεωρητικά φαβορί Βέλγιο και Ισπανία και εν τέλει κέρδισε τις καρδιές όλων. Μια ομάδα με όλη την σημασία της λέξης, με κατά κόρον νεαρούς παίκτες, χωρίς κάποιον σούπερ σταρ, με ελκυστικό ποδόσφαιρο που πάντα προσπαθούσε να παίξει και να δημιουργήσει ευκαιρίες. Προφανώς δεν είναι η καλύτερη ομάδα που έχει πάρει ποτέ το ευρωπαϊκό όμως την δεδομένη στιγμή ήταν αυτή που το άξιζε περισσότερο. 

Και τελικά αυτή ήταν η μεγάλη διαφορά των 2 ομάδων. Η Αγγλία, με τους πολυδιαφημισμένους παίκτες της που στήνονται χοροί εκατομμυρίων στα πόδια τους, παρουσίασε μια τόσο συντηρητική και αναιμική εικόνα, ενώ αντίθετα η Ιταλία χωρίς τις φίρμες παρουσίασε ένα πιο δεμένο σύνολο, με πάθος και μαχητικότητα. Για αυτό το ποδόσφαιρο θα παραμείνει το πιο δημοφιλές και λαοφιλές άθλημα.

ΥΓ1: Η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη αποδόθηκε και για τον Σπινατσόλα. Καλή ανάρρωση παικταρά!!!!

ΥΓ2: Ξαφνικά μια νέα αδυναμία γεννήθηκε --> Κιέζα είσαι ένας γλύκας!!!