Πριν ξεκινήσω την οποιαδήποτε ανάλυση θα ήθελα να αναφέρω το εξής. Όταν ο Κυνόδοντας βγήκε στους κινηματογράφους η πλειοψηφία κοσμούσε τον Λάνθιμο με πολλούς απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς όπως ανώμαλος κλπ. Τώρα που μια άλλη ταινία του η Ευνοούμενη είναι φαβορί για την κατάκτηση πολλών Όσκαρ ξαφνικά όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι τον αποθεώνουν...Γιατί έτσι είμαστε ξαφνικά θυμόμαστε και εκτιμάμε τον κάθε καλλιτέχνη, επιστήμονα, αθλητή μόνο όταν αναδεικνύεται σε ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο επίπεδο.
Στο διαταύτα τώρα. Από τότε που είδα τον Κυνόδοντα έγινα Λανθιμικιά οπότε προσπαθώ να δω όσες περισσότερες ταινίες του Λάνθιμου μπορώ. Μέχρι στιγμής έχω καταφέρει να δω ταινίες μ.Κ (όχι μετά Κωνσταντίνου όπως θα έλεγε η Βλαχάκη αλλά μετά Κυνόδοντα) παρόλα αυτά θα ήθελα να δω και αυτές π.Κ για να έχω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη. Τελοσπάντων πριν λίγο καιρό είδα και την Ευνοούμενη που τόσος ντόρος επικρατεί για την συγκεκριμένη ταινία. Για να δούμε..
Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω δει κάποια άλλη ταινία που να είναι υποψήφια φέτος για Όσκαρ οπότε δεν θα μπορώ να μιλήσω συγκριτικά αλλά θα μιλήσω συγκριτικά με τις έτερες δουλειές του Λάνθιμου και για μένα η τοπ ταινία του παραμένει ο Κυνόδοντας. Κριτική για τον Κυνόδοντα έχω γράψει σε άλλο άρθρο οπότε δεν θα αναλωθώ άλλο σε αυτό.
Το λανθιμικό στοιχείο της πλοκής είναι πασιφανές σε όλες τις προηγούμενες δουλειές του. Στην Ευνοούμενη ο Λάνθιμος δεν συνυπογράφει ως σεναριογράφος παρόλα αυτά θεωρώ ότι έχει βάλει το χεράκι του και στην πλοκή γιατί ναι μεν το σενάριο λανθιμοφέρνει αλλά όχι και τόσο πολύ ώστε να το βάλω στο ίδιο τσουβάλι με Κυνόδοντα, Αστακό κλπ. Ενώ στις προηγούμενες δουλειές του η πλοκή και το υπόβαθρο είναι κάπως περίεργο, ανεδαφικό, σουρρεαλιστικό στην Ευνοούμενη κινείται σε πιο mainstream νερά. Άπτεται της υπόθεσης της Βασίλισσας Ανν της Αγγλίας με τις 2 ευνοούμενες της και ξετυλίγεται μια υπόθεση που ναι μεν δεν βασίζεται σε ιστορικά στοιχεία αλλά από την άλλη είναι μια υπόθεση όχι τόσο εξωπραγματική καθώς είναι αρκετά αληθοφανής.
Παρόλα αυτά η ταινία διατηρεί το δυστοπικό ύφος, τον μισανθρωπισμό κατά κάποιον τρόπο επιδεικνύοντας ωμά πόσο ανελέητος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος για να ανέλθει στην εξουσία. Όσοι αηδιάζουν προσωπικά θεωρώ ότι δεν αντιλαμβάνονται αυτό που θέλει να δείξει ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος. Θα αντιγράψω ότι είχα πει και στον Κυνόδοντα. Οι σκηνές αυτές δεν μπαίνουν απλά για να προκαλούν αλλά για να σε κεντρίσουν τόσο έντονα και να σου μεταδώσουν αυτό το αίσθημα του πόσου χαμηλά μπορεί να πέσει ένας άνθρωπος για να "ανέλθει" τελικά και στο τέλος να ξαναπέσει. Γιατί αυτό μας δείχνει το πανέξυπνο φινάλε τόσο παραστατικά χωρίς λόγια αλλά μια απλή σκηνή που στην αρχή αναρωτιέται μα γιατί την κρατάει τόσο και τελικά η απάντηση είναι για να συνεχίσεις να την βλέπεις και καθώς την παρακολουθείς να συνειδητοποιήσεις αυτό που θέλει να σου μεταδώσει.
Δεν είμαι και η ειδήμων στην σκηνοθεσία οπότε δεν μπορώ να πω και πολλά. Πιο πολύ επέμεινα στο σενάριο γιατί ήταν αυτό που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον στις ταινίες του Λάνθιμου. Από άποψη σκηνοθεσίας τώρα σίγουρα είχε τρομερά σκηνικά μέσα στα χρυσοποίκιλτα παλάτια της Βικτωριανής εποχής αλλά και τα πλάνα που επιδείκνυαν την απεραντοσύνη του παλατιού σε αντιδιαστολή με την μοναχικότητα της Βασίλισσας.
Στην υποκριτική όμως βγάζω το καπέλο και στις 3 κυρίες που έδωσαν ρεσιτάλ- στον ρόλο της Βασίλισσας Ανν η Ολίβια Κόουλμαν, στον ρόλο της Δούκισσας Σάρα η αγαπημένη του Λάνθιμου Ρέιτσελ Βάις και στον ρόλο της Αμπιγκέιλ η Έμμα Στόουν. 3 γυναίκες, η αγαθή, διπολική κάποιες φορές, χτυπημένη από την μοίρα και με ιδιάζον χαρακτήρα Βασίλισσα Ανν, το δεξί της χέρι η δυναμική Σάρα που έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη της και ουσιαστικά αυτή είναι που κυβερνάει το Βασίλειο και η τρίτη Αμπιγκέιλ μια ξεπεσμένη αριστοκράτισσα που κερδίζει σταδιακά την εύνοια της Βασίλισσας και κονταροχτυπιέται με την Σάρα για το ποια θα κερδίσει την τελική εύνοια και τελικά την διαχείριση της Αυτοκρατορίας.
Ενώ τα περισσότερα βραβεία τα έχει κερδίσει η Κόουλμαν εγώ θεωρώ την υποκριτική της Έμμα Στόουν εφάμιλλη. Η καλή και άμοιρη Αμπιγκέιλ έτσι όπως παρουσιάζεται στην αρχή που όμως προκειμένου να ξεφύγει κυριολεκτικά από τα σκατά (θυμάστε την αρχική σκηνή όσοι την έχεται δει) θυσιάζει ηθική και αξίες, και μετατρέπεται σε μια ανελέητη και αιμοσταγής και όλα αυτά πίσω από την μάσκα του αγαθού προσώπου.
Η Ευνοούμενη είναι μια άλλη ταινία για τον ξεπεσμό του ανθρώπου που πολύ έξυπνα αντλεί το υλικό από την ιστορία της Βικτωριανής εποχής και επιδεικνύοντας όλες τις παθογένειες του τότε συστήματος που όμως παραμένουν ακόμα και σήμερα μπορεί σε κάπως διαφορετική μορφή. Είναι σίγουρα μια ταινία που σου μένει και σε σοκάρει. Δεν ξέρω αν αξίζουν οι 10 υποψηφιότητες για Όσκαρ αλλά εγώ θα συνεχίσω να το λέω...Κυνόδοντας the best!
Στο διαταύτα τώρα. Από τότε που είδα τον Κυνόδοντα έγινα Λανθιμικιά οπότε προσπαθώ να δω όσες περισσότερες ταινίες του Λάνθιμου μπορώ. Μέχρι στιγμής έχω καταφέρει να δω ταινίες μ.Κ (όχι μετά Κωνσταντίνου όπως θα έλεγε η Βλαχάκη αλλά μετά Κυνόδοντα) παρόλα αυτά θα ήθελα να δω και αυτές π.Κ για να έχω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη. Τελοσπάντων πριν λίγο καιρό είδα και την Ευνοούμενη που τόσος ντόρος επικρατεί για την συγκεκριμένη ταινία. Για να δούμε..
Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω δει κάποια άλλη ταινία που να είναι υποψήφια φέτος για Όσκαρ οπότε δεν θα μπορώ να μιλήσω συγκριτικά αλλά θα μιλήσω συγκριτικά με τις έτερες δουλειές του Λάνθιμου και για μένα η τοπ ταινία του παραμένει ο Κυνόδοντας. Κριτική για τον Κυνόδοντα έχω γράψει σε άλλο άρθρο οπότε δεν θα αναλωθώ άλλο σε αυτό.
Το λανθιμικό στοιχείο της πλοκής είναι πασιφανές σε όλες τις προηγούμενες δουλειές του. Στην Ευνοούμενη ο Λάνθιμος δεν συνυπογράφει ως σεναριογράφος παρόλα αυτά θεωρώ ότι έχει βάλει το χεράκι του και στην πλοκή γιατί ναι μεν το σενάριο λανθιμοφέρνει αλλά όχι και τόσο πολύ ώστε να το βάλω στο ίδιο τσουβάλι με Κυνόδοντα, Αστακό κλπ. Ενώ στις προηγούμενες δουλειές του η πλοκή και το υπόβαθρο είναι κάπως περίεργο, ανεδαφικό, σουρρεαλιστικό στην Ευνοούμενη κινείται σε πιο mainstream νερά. Άπτεται της υπόθεσης της Βασίλισσας Ανν της Αγγλίας με τις 2 ευνοούμενες της και ξετυλίγεται μια υπόθεση που ναι μεν δεν βασίζεται σε ιστορικά στοιχεία αλλά από την άλλη είναι μια υπόθεση όχι τόσο εξωπραγματική καθώς είναι αρκετά αληθοφανής.
Παρόλα αυτά η ταινία διατηρεί το δυστοπικό ύφος, τον μισανθρωπισμό κατά κάποιον τρόπο επιδεικνύοντας ωμά πόσο ανελέητος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος για να ανέλθει στην εξουσία. Όσοι αηδιάζουν προσωπικά θεωρώ ότι δεν αντιλαμβάνονται αυτό που θέλει να δείξει ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος. Θα αντιγράψω ότι είχα πει και στον Κυνόδοντα. Οι σκηνές αυτές δεν μπαίνουν απλά για να προκαλούν αλλά για να σε κεντρίσουν τόσο έντονα και να σου μεταδώσουν αυτό το αίσθημα του πόσου χαμηλά μπορεί να πέσει ένας άνθρωπος για να "ανέλθει" τελικά και στο τέλος να ξαναπέσει. Γιατί αυτό μας δείχνει το πανέξυπνο φινάλε τόσο παραστατικά χωρίς λόγια αλλά μια απλή σκηνή που στην αρχή αναρωτιέται μα γιατί την κρατάει τόσο και τελικά η απάντηση είναι για να συνεχίσεις να την βλέπεις και καθώς την παρακολουθείς να συνειδητοποιήσεις αυτό που θέλει να σου μεταδώσει.
Δεν είμαι και η ειδήμων στην σκηνοθεσία οπότε δεν μπορώ να πω και πολλά. Πιο πολύ επέμεινα στο σενάριο γιατί ήταν αυτό που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον στις ταινίες του Λάνθιμου. Από άποψη σκηνοθεσίας τώρα σίγουρα είχε τρομερά σκηνικά μέσα στα χρυσοποίκιλτα παλάτια της Βικτωριανής εποχής αλλά και τα πλάνα που επιδείκνυαν την απεραντοσύνη του παλατιού σε αντιδιαστολή με την μοναχικότητα της Βασίλισσας.
Στην υποκριτική όμως βγάζω το καπέλο και στις 3 κυρίες που έδωσαν ρεσιτάλ- στον ρόλο της Βασίλισσας Ανν η Ολίβια Κόουλμαν, στον ρόλο της Δούκισσας Σάρα η αγαπημένη του Λάνθιμου Ρέιτσελ Βάις και στον ρόλο της Αμπιγκέιλ η Έμμα Στόουν. 3 γυναίκες, η αγαθή, διπολική κάποιες φορές, χτυπημένη από την μοίρα και με ιδιάζον χαρακτήρα Βασίλισσα Ανν, το δεξί της χέρι η δυναμική Σάρα που έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη της και ουσιαστικά αυτή είναι που κυβερνάει το Βασίλειο και η τρίτη Αμπιγκέιλ μια ξεπεσμένη αριστοκράτισσα που κερδίζει σταδιακά την εύνοια της Βασίλισσας και κονταροχτυπιέται με την Σάρα για το ποια θα κερδίσει την τελική εύνοια και τελικά την διαχείριση της Αυτοκρατορίας.
Ενώ τα περισσότερα βραβεία τα έχει κερδίσει η Κόουλμαν εγώ θεωρώ την υποκριτική της Έμμα Στόουν εφάμιλλη. Η καλή και άμοιρη Αμπιγκέιλ έτσι όπως παρουσιάζεται στην αρχή που όμως προκειμένου να ξεφύγει κυριολεκτικά από τα σκατά (θυμάστε την αρχική σκηνή όσοι την έχεται δει) θυσιάζει ηθική και αξίες, και μετατρέπεται σε μια ανελέητη και αιμοσταγής και όλα αυτά πίσω από την μάσκα του αγαθού προσώπου.
Η Ευνοούμενη είναι μια άλλη ταινία για τον ξεπεσμό του ανθρώπου που πολύ έξυπνα αντλεί το υλικό από την ιστορία της Βικτωριανής εποχής και επιδεικνύοντας όλες τις παθογένειες του τότε συστήματος που όμως παραμένουν ακόμα και σήμερα μπορεί σε κάπως διαφορετική μορφή. Είναι σίγουρα μια ταινία που σου μένει και σε σοκάρει. Δεν ξέρω αν αξίζουν οι 10 υποψηφιότητες για Όσκαρ αλλά εγώ θα συνεχίσω να το λέω...Κυνόδοντας the best!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου