Να και μια κριτική για μια ελληνική ταινία. Και πολλοί κουλτουριάρηδες θα πείτε μα καλά τον Παπακαλιάτη επέλεξες; Ναι πράγματι και τις 2 ταινίες του Παπακαλιάτη δεν τις λες και κινηματογραφικά αριστουργήματα, διατηρούν πολλά κλισέ αλλά πρόκειται για 2 αξιοπρεπείς απόπειρες του κινηματογραφικού πια Χριστόφορου που καταφέρνουν να συγκινήσουν. Ο "Ένας Άλλος Κόσμος" αποτελεί την δεύτερη σκηνοθετική προσπάθεια του Παπακαλιάτη και πρόκειται για την μοναδική ελληνική ταινία που έχει προβληθεί σε τόσα πολλά σημεία του κόσμου(ενδεικτικά έχουμε Νέα Υόρκη, Λος Αντζελες , Γερμανία, Ελβετία, Πορτογαλία, Ισραήλ, Τουρκία, Τσεχία, Ουγγαρία, Ταϊβάν, Κίνα, Ινδία, Νότια Κορέα, Βραζιλία και ο κατάλογος συνηθίζεται).
Η ταινία αναφέρεται σε 3 διαφορετικές ερωτικές ιστορίες της κάθε ηλικίας με ένα κοινό χαρακτηριστικό(ο ένας από τους 2 είναι ξένος). Και οι ερωτικές ιστορίες αναπτύσοονται την Ελλάδα της κρίσης των μνημονίων και του ρατσισμού. Η πρώτη ιστορία αφορά μια 20 χρονη κοπέλα(Νίκη Βάκαλη) που ερωτεύεται έναν Σύρο πρόσφυγα(Tawfeek Barhom) που πουλάει μπιχλιμπίδια στους δρόμους του κέντρου. Ο πατέρας της κοπέλας είναι ο αείμνηστος Μηνάς Χατζησάββας (πρόκειται για την τελευταία του ταινία) ο οποίος είναι ένας αμετανοήτος φασίστας ενταγμένος στην Χρυσή Αυγή. Εδώ να αναφέρουμε πόσο κόντρα ρόλος είναι ο συγκεκριμένος για τον Χατζησάββα ο οποίος τα καταφέρνει περίφημα να τον "μισήσουμε". Η ιστορία αυτή είναι η πιο αδύναμη(προσωπική άποψη). Ο Παπακαλιάτης θέλει να χτυπήσει τον ρατσισμό και να μεταδώσει το αυξημένο ρεύμα των νεοφασιστών. Εν μέρει το καταφέρνει αλλά δεν μας αγγίζει τόσο πολύ ίσως γιατί η ερμηνεία των ηθοποιών είναι αδύναμη ίσως ένα σωρό άλλα γιατί. Για μένα πιο πολύ με ευαισθητοποίησε για τον ρατσισμό ο σκηνοθέτης με την συμπεριφορά του Χατζησάββα παρά με τον έρωτα των 2 νέων.
Πάμε τώρα στην δεύτερη ιστορία όπου ένας σαραντάχρονος(ο ίδιος ο Χριστόφορος) στέλεχος πολυεθνικής ερωτεύεται μια Σουηδέζα(Andrea Osvart) που ήρθε για δουλειές για λίγους μήνες στην Ελλάδα. Οι 2 τους γνωρίζονται ερωτεύονται και ενώ ο Παπακαλιάτης θέλει να μας δείξει στην αρχή ότι η Σουηδέζα ως βορειοευρωπαία είναι πιο ξενέρωτη και πιο ψυχρή τελικά παραδίνεται στην δίνη του έρωτα. Όταν όμως αποκαλύπτεται ότι η δουλειά της είναι να μειώσει το ποσοστό των εργαζομένων στην εταιρεία που δουλεύει ο Παπακαλιάτης τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα. Τι γίνεται όταν είσαι ερωτευμένος με τον άνθρωπο που ήρθε για να απολύσει τους συναδέλφους σου ή ακόμα και εσένα τον ίδιο; Η σκηνή με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο εκπληκτική(δεν λέω τίποτα παραπάνω) Η Σουηδέζα ενσαρκώνει την Τρόικα και τα μνημόνια που ήρθαν για να μειώσουν μισθούς και θέσεις εργασίας. Μια ιστορία αληθινή που σε αγγίζει και σου θυμίζει δυστυχώς τον αβέβαιο κόσμο της αγοράς εργασίας. Ακόμα και έτσι όμως το πάθος και ο έρωτας φυτρώνουν παντού.
Η τρίτη ιστορία και η αγαπημένη. Μια ελληνίδα 60χρονη νοικοκυρά(Μαρία Καβογιάννη) απογοητευμένη από την μίζερη ζωή της γνωρίζει σε ένα σουπερμάρκετ έναν επίσης 65χρονο Γερμανό(J.K.Simmons). Πολλοί μπορούν να πουν ότι την ταινία την σώζουν οι 2 τους μαζί με τον Χατζησάββα. Θα συμφωνήσω εν μέρει ότι χωρίς αυτούς η ταινία θα ήταν κάτω του μετρίου αλλά και ότι με αυτούς ανεβαίνει επίπεδο όμως μια ταινία για να υπάρξει χρειάζεται όλα τα κομμάτια του παζλ. Η Μαρία Καβογιάννη αποδεικνύει ότι είναι μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς μας. Εκπληκτική κωμικός, ακόμα καλύτερη σε δραματικούς ρόλους. Η γυναίκα είναι χαμαιλέοντας και μάλιστα και ως άνθρωπος είναι γλυκύτατη και με ήθος. Μετά από αυτό το ξέσπασμα πάμε στα της ταινίας. Δύο άνθρωποι πιο μεγάλης ηλικίας, με την Καβογιάννη να έχει άντρα, παιδιά και εγγόνια και χωρίς να ξέρει καλά αγγλικά για να συνεννοούνται, παρασύρονται στα δίχτυα του έρωτα μόνο μέσα από τις εκφράσεις των προσώπων. Μάλλον για αυτό μου άρεσε πολύ αυτή η ιστορία, γιατί χωρίς πολλά λόγια μας δείχνει πως μπορεί να ξεπεταχτεί ένας μέγαλος έρωτας Για την νοικοκυρά το σούπερμαρκετ είναι το αγαπήμενο της μέρος και όχι επειδή εκεί ψωνίζει αλλά επειδή εκεί μπορεί να συναντηθεί άφοβα με τον αγαπημένο της. Η χημεία των 2 πρωταγωνιστών είναι απίστευτη.
Στο τέλος οι 3 ιστορίες ενώνονται απροειδηποίητα αλλά δεν είναι αυτό που μας εκπλήσσει. Ο τελικός διάλογος της Καβογιάννη και του Χατζησάββα είναι απλά συναρπαστικός και αποδεικνύει το μέγεθος δυο τιτανοτεραστιων προσωπικοτητων της τέχνης.
Την ταινία αξίζει να την δείτε οπωσδήποτε. Οι ελληνικές παραγωγές δεν είναι πολλές και οι καλές είναι ακόμα λιγότερες. Η συγκεκριμένη παραγωγή προφανώς και έχει κάποιες ατέλειες αλλά σαν σύνολο είναι πολύ καλό και ειδικά αξίζει να την δείτε για την αγαπημένη Αγία Τριάδα(Καβογιάννη- Χατζησάββας- Simmons)
Η ταινία αναφέρεται σε 3 διαφορετικές ερωτικές ιστορίες της κάθε ηλικίας με ένα κοινό χαρακτηριστικό(ο ένας από τους 2 είναι ξένος). Και οι ερωτικές ιστορίες αναπτύσοονται την Ελλάδα της κρίσης των μνημονίων και του ρατσισμού. Η πρώτη ιστορία αφορά μια 20 χρονη κοπέλα(Νίκη Βάκαλη) που ερωτεύεται έναν Σύρο πρόσφυγα(Tawfeek Barhom) που πουλάει μπιχλιμπίδια στους δρόμους του κέντρου. Ο πατέρας της κοπέλας είναι ο αείμνηστος Μηνάς Χατζησάββας (πρόκειται για την τελευταία του ταινία) ο οποίος είναι ένας αμετανοήτος φασίστας ενταγμένος στην Χρυσή Αυγή. Εδώ να αναφέρουμε πόσο κόντρα ρόλος είναι ο συγκεκριμένος για τον Χατζησάββα ο οποίος τα καταφέρνει περίφημα να τον "μισήσουμε". Η ιστορία αυτή είναι η πιο αδύναμη(προσωπική άποψη). Ο Παπακαλιάτης θέλει να χτυπήσει τον ρατσισμό και να μεταδώσει το αυξημένο ρεύμα των νεοφασιστών. Εν μέρει το καταφέρνει αλλά δεν μας αγγίζει τόσο πολύ ίσως γιατί η ερμηνεία των ηθοποιών είναι αδύναμη ίσως ένα σωρό άλλα γιατί. Για μένα πιο πολύ με ευαισθητοποίησε για τον ρατσισμό ο σκηνοθέτης με την συμπεριφορά του Χατζησάββα παρά με τον έρωτα των 2 νέων.
Πάμε τώρα στην δεύτερη ιστορία όπου ένας σαραντάχρονος(ο ίδιος ο Χριστόφορος) στέλεχος πολυεθνικής ερωτεύεται μια Σουηδέζα(Andrea Osvart) που ήρθε για δουλειές για λίγους μήνες στην Ελλάδα. Οι 2 τους γνωρίζονται ερωτεύονται και ενώ ο Παπακαλιάτης θέλει να μας δείξει στην αρχή ότι η Σουηδέζα ως βορειοευρωπαία είναι πιο ξενέρωτη και πιο ψυχρή τελικά παραδίνεται στην δίνη του έρωτα. Όταν όμως αποκαλύπτεται ότι η δουλειά της είναι να μειώσει το ποσοστό των εργαζομένων στην εταιρεία που δουλεύει ο Παπακαλιάτης τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα. Τι γίνεται όταν είσαι ερωτευμένος με τον άνθρωπο που ήρθε για να απολύσει τους συναδέλφους σου ή ακόμα και εσένα τον ίδιο; Η σκηνή με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο εκπληκτική(δεν λέω τίποτα παραπάνω) Η Σουηδέζα ενσαρκώνει την Τρόικα και τα μνημόνια που ήρθαν για να μειώσουν μισθούς και θέσεις εργασίας. Μια ιστορία αληθινή που σε αγγίζει και σου θυμίζει δυστυχώς τον αβέβαιο κόσμο της αγοράς εργασίας. Ακόμα και έτσι όμως το πάθος και ο έρωτας φυτρώνουν παντού.
Η τρίτη ιστορία και η αγαπημένη. Μια ελληνίδα 60χρονη νοικοκυρά(Μαρία Καβογιάννη) απογοητευμένη από την μίζερη ζωή της γνωρίζει σε ένα σουπερμάρκετ έναν επίσης 65χρονο Γερμανό(J.K.Simmons). Πολλοί μπορούν να πουν ότι την ταινία την σώζουν οι 2 τους μαζί με τον Χατζησάββα. Θα συμφωνήσω εν μέρει ότι χωρίς αυτούς η ταινία θα ήταν κάτω του μετρίου αλλά και ότι με αυτούς ανεβαίνει επίπεδο όμως μια ταινία για να υπάρξει χρειάζεται όλα τα κομμάτια του παζλ. Η Μαρία Καβογιάννη αποδεικνύει ότι είναι μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς μας. Εκπληκτική κωμικός, ακόμα καλύτερη σε δραματικούς ρόλους. Η γυναίκα είναι χαμαιλέοντας και μάλιστα και ως άνθρωπος είναι γλυκύτατη και με ήθος. Μετά από αυτό το ξέσπασμα πάμε στα της ταινίας. Δύο άνθρωποι πιο μεγάλης ηλικίας, με την Καβογιάννη να έχει άντρα, παιδιά και εγγόνια και χωρίς να ξέρει καλά αγγλικά για να συνεννοούνται, παρασύρονται στα δίχτυα του έρωτα μόνο μέσα από τις εκφράσεις των προσώπων. Μάλλον για αυτό μου άρεσε πολύ αυτή η ιστορία, γιατί χωρίς πολλά λόγια μας δείχνει πως μπορεί να ξεπεταχτεί ένας μέγαλος έρωτας Για την νοικοκυρά το σούπερμαρκετ είναι το αγαπήμενο της μέρος και όχι επειδή εκεί ψωνίζει αλλά επειδή εκεί μπορεί να συναντηθεί άφοβα με τον αγαπημένο της. Η χημεία των 2 πρωταγωνιστών είναι απίστευτη.
Στο τέλος οι 3 ιστορίες ενώνονται απροειδηποίητα αλλά δεν είναι αυτό που μας εκπλήσσει. Ο τελικός διάλογος της Καβογιάννη και του Χατζησάββα είναι απλά συναρπαστικός και αποδεικνύει το μέγεθος δυο τιτανοτεραστιων προσωπικοτητων της τέχνης.
Την ταινία αξίζει να την δείτε οπωσδήποτε. Οι ελληνικές παραγωγές δεν είναι πολλές και οι καλές είναι ακόμα λιγότερες. Η συγκεκριμένη παραγωγή προφανώς και έχει κάποιες ατέλειες αλλά σαν σύνολο είναι πολύ καλό και ειδικά αξίζει να την δείτε για την αγαπημένη Αγία Τριάδα(Καβογιάννη- Χατζησάββας- Simmons)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου