Μια ταινία που ανέδειξε αυτή την γλυκύτατη φατσούλα τον Sunny Pawar ή αλλιώς τον κινηματογραφικό Saroo. Φαίνεται πόσο αδυναμία του έχω γιατί πραγματικά είναι το πιο γλυκό παιδάκι με τόση εκφραστικότητα που έχω δει στον κινηματογράφο!!
Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία και η πλοκή είναι η εξής: Το 1986 στην Ινδία o 5χρόνος Saroo χάνεται από τον μεγάλο του αδελφό σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό και καταλήγει να βρίσκεται στην Καλκούτα μόνος και αβοήθητος χωρίς να γνωρίζει την τοπική διάλεκτο. Τελικά μετά από πολλές περιπέτειες καταλήγει σε ένα ορφανοτροφείο και απο κει θα υιοθετηθεί από Αυστραλούς γονείς. 20 χρόνια μετά θα επιδιώξει να βρει την καταγωγή του.
Η ταινία όπως φαίνεται και από την πλοκή της χωρίζεται σε 2 μέρη. Στο πρώτο μισό μας δείχνει τον μικρό Σαρού και πώς αυτός καταφέρνει να επιβιώσει ολομόναχος σε μια άλλη πόλη και να αντιμετωπίσει τους κινδύνους και στο τέλος να υιοθετηθεί από Αυστραλούς γονείς. Αυτό το πρώτο μισό είναι ένα αριστοτεχνικό μέρος της ταινίας τόσο από άποψη σκηνοθεσίας αλλά και λόγω της ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗΣ!!!! ερμηνείας του μικρού Sunny Pawar. Όπως έχει αναφέρει ο σκηνοθέτης(Γκάρθ Ντέιβις) ο Sunny δεν καταλάβαινε αγγλικά καλά οπότε προσπαθούσε με κινήσεις ο ίδιος να του μεταδώσει τις διάφορες καταστάσεις και τα συναισθήματα που θα έπρεπε να δείξει ο Sunny. Και πιστέψτε με τα κατάφερε περίφημα μικρός. Η αφήγηση της περιπέτειας του Saroo δεν γίνεται τόσο με διαλόγους αλλά με τις εικόνες και την όμορφη σκηνοθεσία αλλά και το εκφραστικό πρόσωπο του μικρούλη μας Σαρού. Παρακολουθούμε την εξέλιξη της ιστορίας απνευστί, χωρίς να βαρεθούμε λεπτό και ταυτόχρονα αισθανόμαστε οργή και αγανάκτηση για τις άθλιες καταστάσεις που επικρατούν στην Ινδία και όχι μόνο για τα παιδιά του δρόμου. Ο σκηνοθέτης χωρίς καν να πάρει θέση καταφεύγει στην στηλίτευση αυτών των απάνθρωπων συνθηκών...
Το δεύτερο μέρος της ταινίας εξελίσσεται 20 χρόνια μετά όπου ο 25χρονος πια Σαρού έχοντας μια ζωή "κανονική" χωρίς να του λείπει τίποτα επιφανειακά συνειδητοποιεί ότι του λείπει να ξέρει για την καταγωγή του και έτσι παίρνει την απόφαση να την αναζητήσει. Χωρίς να έχει στοιχεία παρά μόνο αποσπασματικές μνήμες προσπαθεί να μάθει από πού προέρχεται. Σύμμαχος σε αυτή την προσπάθεια στέκεται το Google Maps. Το δεύτερο αυτό μέρος της ταινίας δεν έχει καμία σχέση με το πρώτο. Όχι ότι είναι τόσο τραγικό απλά έχει όλες τις απαραίτητες συμβάσεις και μελοδραματισμούς σε τέτοιες περιπτώσεις(την στιγμή που είναι έτοιμος να εγκαταλείψει ο Σαρού την αναζήτηση εντοπίζει τελικά την περιοχή όπου μεγάλωσε). Κάτι που επίσης δεν μου άρεσε είναι το γεγονός ότι ο 25χρονος Σαρού παρουσιάζεται ως ένας πολύ όμορφος νεαρός(καμία σχέση με τον πραγματικό Σαρού) ενώ ο άλλος επίσης υιοθετημένος αδελφός του που ήταν και ο πιο προβληματικός παρουσιάζεται πολύ κατώτερος των περιστάσεων(ο καλός και όμορφος Σαρού-ο "άσχημος" και προβληματικός αδερφός". Στα καλά της ταινίας συγκαταλέγεται και η εκπληκτική ερμηνεία της Νικόλ Κίντμαν η οποία μας παρασύρει σε έναν μονόλογό της στον οποίο αναφέρει ότι ενώ μπορούσε η ίδια να τεκνοποιήσει προτίμησε να υιοθετήσει παιδιά ώστε να δώσει χαρά σε άτομα που ίσως να μην είχαν την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή(κάτι το οποίο ισχύει και στην πραγματικότητα). Ο μεγάλος Σαρού(Dev Patel-Slumdog Millionaire να την δείτε και αυτήν) παίζει επίσης πολύ καλά αλλά το σέναριο δεν του επιτρέπει να αναδείξει έντονα το υποκριτικό του ταλέντο και έτσι επισκιάζεται από τον μικρούλη!
Μια συγκινητική στιγμή στα Όσκαρ το αληθινό χαρούμενο βλέμμα του Dev Patel για τον συνάδελφό του πια Sunny Pawar αλλά και το πόσο αγαπημένοι φαίνονται να είναι!
Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία και η πλοκή είναι η εξής: Το 1986 στην Ινδία o 5χρόνος Saroo χάνεται από τον μεγάλο του αδελφό σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό και καταλήγει να βρίσκεται στην Καλκούτα μόνος και αβοήθητος χωρίς να γνωρίζει την τοπική διάλεκτο. Τελικά μετά από πολλές περιπέτειες καταλήγει σε ένα ορφανοτροφείο και απο κει θα υιοθετηθεί από Αυστραλούς γονείς. 20 χρόνια μετά θα επιδιώξει να βρει την καταγωγή του.
Η ταινία όπως φαίνεται και από την πλοκή της χωρίζεται σε 2 μέρη. Στο πρώτο μισό μας δείχνει τον μικρό Σαρού και πώς αυτός καταφέρνει να επιβιώσει ολομόναχος σε μια άλλη πόλη και να αντιμετωπίσει τους κινδύνους και στο τέλος να υιοθετηθεί από Αυστραλούς γονείς. Αυτό το πρώτο μισό είναι ένα αριστοτεχνικό μέρος της ταινίας τόσο από άποψη σκηνοθεσίας αλλά και λόγω της ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗΣ!!!! ερμηνείας του μικρού Sunny Pawar. Όπως έχει αναφέρει ο σκηνοθέτης(Γκάρθ Ντέιβις) ο Sunny δεν καταλάβαινε αγγλικά καλά οπότε προσπαθούσε με κινήσεις ο ίδιος να του μεταδώσει τις διάφορες καταστάσεις και τα συναισθήματα που θα έπρεπε να δείξει ο Sunny. Και πιστέψτε με τα κατάφερε περίφημα μικρός. Η αφήγηση της περιπέτειας του Saroo δεν γίνεται τόσο με διαλόγους αλλά με τις εικόνες και την όμορφη σκηνοθεσία αλλά και το εκφραστικό πρόσωπο του μικρούλη μας Σαρού. Παρακολουθούμε την εξέλιξη της ιστορίας απνευστί, χωρίς να βαρεθούμε λεπτό και ταυτόχρονα αισθανόμαστε οργή και αγανάκτηση για τις άθλιες καταστάσεις που επικρατούν στην Ινδία και όχι μόνο για τα παιδιά του δρόμου. Ο σκηνοθέτης χωρίς καν να πάρει θέση καταφεύγει στην στηλίτευση αυτών των απάνθρωπων συνθηκών...
Το δεύτερο μέρος της ταινίας εξελίσσεται 20 χρόνια μετά όπου ο 25χρονος πια Σαρού έχοντας μια ζωή "κανονική" χωρίς να του λείπει τίποτα επιφανειακά συνειδητοποιεί ότι του λείπει να ξέρει για την καταγωγή του και έτσι παίρνει την απόφαση να την αναζητήσει. Χωρίς να έχει στοιχεία παρά μόνο αποσπασματικές μνήμες προσπαθεί να μάθει από πού προέρχεται. Σύμμαχος σε αυτή την προσπάθεια στέκεται το Google Maps. Το δεύτερο αυτό μέρος της ταινίας δεν έχει καμία σχέση με το πρώτο. Όχι ότι είναι τόσο τραγικό απλά έχει όλες τις απαραίτητες συμβάσεις και μελοδραματισμούς σε τέτοιες περιπτώσεις(την στιγμή που είναι έτοιμος να εγκαταλείψει ο Σαρού την αναζήτηση εντοπίζει τελικά την περιοχή όπου μεγάλωσε). Κάτι που επίσης δεν μου άρεσε είναι το γεγονός ότι ο 25χρονος Σαρού παρουσιάζεται ως ένας πολύ όμορφος νεαρός(καμία σχέση με τον πραγματικό Σαρού) ενώ ο άλλος επίσης υιοθετημένος αδελφός του που ήταν και ο πιο προβληματικός παρουσιάζεται πολύ κατώτερος των περιστάσεων(ο καλός και όμορφος Σαρού-ο "άσχημος" και προβληματικός αδερφός". Στα καλά της ταινίας συγκαταλέγεται και η εκπληκτική ερμηνεία της Νικόλ Κίντμαν η οποία μας παρασύρει σε έναν μονόλογό της στον οποίο αναφέρει ότι ενώ μπορούσε η ίδια να τεκνοποιήσει προτίμησε να υιοθετήσει παιδιά ώστε να δώσει χαρά σε άτομα που ίσως να μην είχαν την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή(κάτι το οποίο ισχύει και στην πραγματικότητα). Ο μεγάλος Σαρού(Dev Patel-Slumdog Millionaire να την δείτε και αυτήν) παίζει επίσης πολύ καλά αλλά το σέναριο δεν του επιτρέπει να αναδείξει έντονα το υποκριτικό του ταλέντο και έτσι επισκιάζεται από τον μικρούλη!
Μια συγκινητική στιγμή στα Όσκαρ το αληθινό χαρούμενο βλέμμα του Dev Patel για τον συνάδελφό του πια Sunny Pawar αλλά και το πόσο αγαπημένοι φαίνονται να είναι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου