Οι περισσότεροι τουλάχιστον γνωρίζετε ότι ασχολούμαι φανατικά με τα αθλητικά οπότε λογικό είναι να ανεβάζω και μερικά αντίστοιχα άρθρα. Με το συγκεκριμένο άρθρο επιδιώκω να κάνω μια αποτίμηση της ευρωπαϊκής πορείας του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη. Ξεκινάμε..!
Η σεζόν ξεκίνησε με ορισμένα παραπονάκια καθώς το καλοκαίρι δεν έγινε κάποιο μεταγραφικό μπαμ. Οι απώλειες του Τζέιμς και του Μπουρούση για πολλούς δεν αναπληρώθηκαν ενώ υπήρχε ένα εμφατικό κενό στην θέση 5. Ο Πασκουάλ προσπάθησε να πορευτεί με αυτό καμουφλαρίζοντάς το αλλά δεν του βγήκε.
Τα πρώτα παιχνίδια με ΤΣΣΚΑ και Μπαρτσελόνα συνδυάστηκαν με διασυρμό και εγώ ήμουν από τους πρώτους να παραδεχτώ που έκραζα την ομάδα. Να πω την αλήθεια λάθος μου καθώς στην συνέχεια η ομάδα άρχισε να δένει, να κάνει πειστικές εμφανίσεις, να βελτιώνεται τόσο σε άμυνα τόσο και σε επίθεση χωρίς όμως να τρομοκρατεί. Τα σκαμπανεβάσματα δεν έλειπαν αλλά τελικά με διάφορες καραμπόλες καταλήξαμε να βρεθούμε 4οι στην κατάταξη και να πάρουμε το πολυπόθητο πλεονέκτημα έδρας.(αν κρίνουμε βέβαια από πέρυσι και φέτος δεν χρειάζεται για να αναδειχθεί κάποιος πρωταθλητής).
Και φτάνουμε στους αγώνες με την Ρεάλ που είναι ακόμα πρόσφατοι και...(ξύνουν πληγές). Συγκεκριμένα πίστευα ότι η ρεάλ όπως είχε δείξει στην regular season ήταν μια σχετικά ασταθής ομάδα όπως και ο Παναθηναϊκός δηλαδή, και προφανώς δεν την συνέκρινα με τα φόβητρα κατ'εμέ ΤΣΣΚΑ και Φενέρ. Και ειδικά στο πρώτο παιχνίδι με την 30αρα του Παναθηναϊκού αρχίζω κι ελπίζω ότι θα ξαναζήσουμε το όνειρο του Final 4 επιτέλους μετά από 6 χρόνια. Στο δεύτερο παιχνίδι αυτοκτονήσαμε και έτσι χάσαμε ουσιαστικά το πλεονέκτημα, Στην Ισπανία πίστευα ότι δεν θα τα καταφέρουμε και μάλιστα με κάτω τα χέρια. Η ομάδα μας διέψευσε, έκανε εκπληκτική εμφάνιση, δεν θύμισε καθόλου τον Παναθηναϊκό των εκτός έδρας αγώνων της regular season, κοίταξε στα μάτια την Ρεάλ και αν δεν είχε αδικηθεί από τους διαιτητές θα είχε πάρει την νίκη(ας είναι καλά το πόδι του Γιουλ και το φάουλ του Ντοντσιτς). Ναι δεν θέλω να βρίσκω δικαιολογίες για τις ήττες αλλά πραγματικά αν ο Παναθηναϊκός είχε πάρει το τρίτο παιχνίδι θα μιλούσαμε για μια διαφορετική σειρά. Στο τέταρτο παιχνίδι προμηνύεται διασυρμός. Έλα ντε όμως που ο Παναθηναϊκός επανέρχεται και φτάνει σε απόσταση αναπνοής. Όμως και πάλι οι διαιτητές σφυρίζουν αδιάφορα σε κάποιες φάσεις και έτσι η νίκη πάει στην Ρεάλ και τελικά η πρόκριση. Ειδικά για το τελευταίο παιχνίδι δεν στενοχωριέμαι τόσο γιατί η εμφάνιση μας δεν ήταν καλή αν και η ανατροπή μπορούσε να γίνει αλλά για το προηγούμενο παιχνίδι που όλοι οι παίκτες έκαναν κατάθεση ψυχής το θεωρώ αδικία.
Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε και να αποδεκτούμε όλοι οι φίλαθλοι πια ότι ο Παναθηναϊκός δεν είναι η υπερδύναμη του 12 όσο και αν μας στενοχωρεί αυτό. Όπως και να το κάνουμε ούτε τα θηριώδη μπάτζετ υπάρχουν ούτε και ένας πανάξιος προπονητής. Να προσθέσω εδώ πάντως ότι τον Πασκουάλ τον θεωρώ έναν ικανό προπονητή και τον υποστήριξα αλλά οι 2 συνεχόμενοι αποκλεισμοί με πλεονέκτημα έδρας λένε κάτι. Επίσης σε αυτό που διαφωνώ σε σχέση με το στήσιμο της ομάδας είναι ότι πρόκειται για μια ομάδα που στηρίζεται πάρα πολύ σε αμερικανούς. Προφανώς και είναι καλό να υπάρχουν Αμερικανοί στην ομάδα αλλά όταν υπάρχουν τόσο πολλοί χάνεται κάπως η ταυτότητα της ομάδας και αποκτάται ένας πιο κολλεγιακός τρόπος. Για παράδειγμα οι ομάδες μεγαθήρια πια ΤΣΣΚΑ Φενέρ Ρεαλ προσθέτω και τον Ολυμπιακό γιατί αν και δεν έκανε μια αξιόλογη χρονιά είναι πάντα μια υπολογίσιμη δύναμη στηρίζονται σε ένα πιο ευρωπαϊκό στυλ που κατά την γνώμη μου είναι καλύτερο και διαθέτει περισσότερη πυγμή και σφυγμό σαν σύνολο.
Κλείνοντας θα ήθελα να ζητήσω ένα συγνώμη στον Καλάθη για το κράξιμο που του είχα ρίξει αλλά από το Ευρωμπάσκετ και μετά έκανε καταπληκτικές εμφανίσεις και μακάρι να μείνει στην ομάδα.
Είμαστε φίλαθλοι του Παναθηναϊκού και υποστηρίζουμε την ομάδα και στις άσχημες και στις όμορφες στιγμές που είμαι σίγουρη ότι θα έρθουν.
Η σεζόν ξεκίνησε με ορισμένα παραπονάκια καθώς το καλοκαίρι δεν έγινε κάποιο μεταγραφικό μπαμ. Οι απώλειες του Τζέιμς και του Μπουρούση για πολλούς δεν αναπληρώθηκαν ενώ υπήρχε ένα εμφατικό κενό στην θέση 5. Ο Πασκουάλ προσπάθησε να πορευτεί με αυτό καμουφλαρίζοντάς το αλλά δεν του βγήκε.
Τα πρώτα παιχνίδια με ΤΣΣΚΑ και Μπαρτσελόνα συνδυάστηκαν με διασυρμό και εγώ ήμουν από τους πρώτους να παραδεχτώ που έκραζα την ομάδα. Να πω την αλήθεια λάθος μου καθώς στην συνέχεια η ομάδα άρχισε να δένει, να κάνει πειστικές εμφανίσεις, να βελτιώνεται τόσο σε άμυνα τόσο και σε επίθεση χωρίς όμως να τρομοκρατεί. Τα σκαμπανεβάσματα δεν έλειπαν αλλά τελικά με διάφορες καραμπόλες καταλήξαμε να βρεθούμε 4οι στην κατάταξη και να πάρουμε το πολυπόθητο πλεονέκτημα έδρας.(αν κρίνουμε βέβαια από πέρυσι και φέτος δεν χρειάζεται για να αναδειχθεί κάποιος πρωταθλητής).
Και φτάνουμε στους αγώνες με την Ρεάλ που είναι ακόμα πρόσφατοι και...(ξύνουν πληγές). Συγκεκριμένα πίστευα ότι η ρεάλ όπως είχε δείξει στην regular season ήταν μια σχετικά ασταθής ομάδα όπως και ο Παναθηναϊκός δηλαδή, και προφανώς δεν την συνέκρινα με τα φόβητρα κατ'εμέ ΤΣΣΚΑ και Φενέρ. Και ειδικά στο πρώτο παιχνίδι με την 30αρα του Παναθηναϊκού αρχίζω κι ελπίζω ότι θα ξαναζήσουμε το όνειρο του Final 4 επιτέλους μετά από 6 χρόνια. Στο δεύτερο παιχνίδι αυτοκτονήσαμε και έτσι χάσαμε ουσιαστικά το πλεονέκτημα, Στην Ισπανία πίστευα ότι δεν θα τα καταφέρουμε και μάλιστα με κάτω τα χέρια. Η ομάδα μας διέψευσε, έκανε εκπληκτική εμφάνιση, δεν θύμισε καθόλου τον Παναθηναϊκό των εκτός έδρας αγώνων της regular season, κοίταξε στα μάτια την Ρεάλ και αν δεν είχε αδικηθεί από τους διαιτητές θα είχε πάρει την νίκη(ας είναι καλά το πόδι του Γιουλ και το φάουλ του Ντοντσιτς). Ναι δεν θέλω να βρίσκω δικαιολογίες για τις ήττες αλλά πραγματικά αν ο Παναθηναϊκός είχε πάρει το τρίτο παιχνίδι θα μιλούσαμε για μια διαφορετική σειρά. Στο τέταρτο παιχνίδι προμηνύεται διασυρμός. Έλα ντε όμως που ο Παναθηναϊκός επανέρχεται και φτάνει σε απόσταση αναπνοής. Όμως και πάλι οι διαιτητές σφυρίζουν αδιάφορα σε κάποιες φάσεις και έτσι η νίκη πάει στην Ρεάλ και τελικά η πρόκριση. Ειδικά για το τελευταίο παιχνίδι δεν στενοχωριέμαι τόσο γιατί η εμφάνιση μας δεν ήταν καλή αν και η ανατροπή μπορούσε να γίνει αλλά για το προηγούμενο παιχνίδι που όλοι οι παίκτες έκαναν κατάθεση ψυχής το θεωρώ αδικία.
Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε και να αποδεκτούμε όλοι οι φίλαθλοι πια ότι ο Παναθηναϊκός δεν είναι η υπερδύναμη του 12 όσο και αν μας στενοχωρεί αυτό. Όπως και να το κάνουμε ούτε τα θηριώδη μπάτζετ υπάρχουν ούτε και ένας πανάξιος προπονητής. Να προσθέσω εδώ πάντως ότι τον Πασκουάλ τον θεωρώ έναν ικανό προπονητή και τον υποστήριξα αλλά οι 2 συνεχόμενοι αποκλεισμοί με πλεονέκτημα έδρας λένε κάτι. Επίσης σε αυτό που διαφωνώ σε σχέση με το στήσιμο της ομάδας είναι ότι πρόκειται για μια ομάδα που στηρίζεται πάρα πολύ σε αμερικανούς. Προφανώς και είναι καλό να υπάρχουν Αμερικανοί στην ομάδα αλλά όταν υπάρχουν τόσο πολλοί χάνεται κάπως η ταυτότητα της ομάδας και αποκτάται ένας πιο κολλεγιακός τρόπος. Για παράδειγμα οι ομάδες μεγαθήρια πια ΤΣΣΚΑ Φενέρ Ρεαλ προσθέτω και τον Ολυμπιακό γιατί αν και δεν έκανε μια αξιόλογη χρονιά είναι πάντα μια υπολογίσιμη δύναμη στηρίζονται σε ένα πιο ευρωπαϊκό στυλ που κατά την γνώμη μου είναι καλύτερο και διαθέτει περισσότερη πυγμή και σφυγμό σαν σύνολο.
Κλείνοντας θα ήθελα να ζητήσω ένα συγνώμη στον Καλάθη για το κράξιμο που του είχα ρίξει αλλά από το Ευρωμπάσκετ και μετά έκανε καταπληκτικές εμφανίσεις και μακάρι να μείνει στην ομάδα.
Είμαστε φίλαθλοι του Παναθηναϊκού και υποστηρίζουμε την ομάδα και στις άσχημες και στις όμορφες στιγμές που είμαι σίγουρη ότι θα έρθουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου